Dat Amelandgevoel

Ameland, eiland met maar 4 dorpen, een vuurtoren en een paardenreddingsboot. Waar je zonder veel inspanning op een hete zomerse dag een rustig plekje op het strand kunt vinden en waar je een winkelier kan treffen die zelfs in het toeristenseizoen een briefje op de deur plakt met “Alleen op afspraak geopend”.

Sinds een aantal jaren is een week Ameland-in-de-zomer een goede, vaste gewoonte geworden. Heerlijk fietsen in de duinen, wandelen over het strand en natuurlijk lezen, lezen, lezen. Heerlijk bijkomen en uitwaaien in een overzichtelijke en inmiddels vertrouwde omgeving.

Ik kom dan ook altijd fris en vol goede moed van mijn zomervakantie terug. Met allerlei nieuwe plannen, leuke ideeën en wat een ander goede voornemens zou noemen, maar ik niet omdat ik dat een vervelend woord vind (vraag me niet waarom). Net als vroeger aan het begin van een nieuw schooljaar met een nieuwe agenda.
Een heel fijn en vrolijk gevoel!  Maar ook een gevoel dat kan wegebben voor ik er erg in heb. Vroeger begon dat wegebben na de eerste onvoldoende, tegenwoordig ergens na de eerste werkweek. Inmiddels heb ik er net zoveel werkweken opzitten als ik vakantie heb gehad en Ameland lijkt steeds verder weg.

Dit betekent hoog tijd om pas op de plaats te maken. Om meer sportuurtjes in mijn agenda en meer boektitels dan klussen op mijn to-dolijst te zetten. Dit betekent nog wat langer nadenken of ik iets ècht wel wil doen. En hoog tijd om wat vrije dagen te plannen.
Ik wil dat Amelandgevoel terug!

Blog... eh ...nieuws

Sinds afgelopen week, sinds de start van de cursus voor zo’n 16 collega’s, zijn er evenzoveel weblogs geboren. De meeste cursisten hadden er gelukkig niet zoveel moeite mee, maar in enkele gevallen was het een zware bevalling. En toen moest er ook nog een naam bedacht worden. (Puntje, puntje... nieuws scoorde overigens bijzonder hoog.)

Sommigen gingen meteen aan de slag, anderen keken eerst bij die “sommigen”, een paar zochten elkaar op om hun (faal-)angst te delen en een paar konden met de beste wil van de wereld niet meer op het wachtwoord van hun gmail-account komen.
Uiteindelijk is het natuurlijk goed gekomen en konden de eerste 3 “dingen” weggestreept worden. “Op naar de resterende 20…” zuchtte de één opgelucht, dacht de ander moedeloos.

Samen met 2 andere collega-coaches stond ik erbij, hielp ik een handje (soms een paar handen) en vond ik het vooral erg boeiend om te zien hoe verschillend mijn collega’s reageerden op deze manier van leren. Geen boek met theorie. Gewoon beginnen, zelf uitzoeken, ontdekken en uitproberen.
O ja, en natuurlijk “huiswerk” insturen via een weblog. Een openbaar weblog…

Toch door, rechtdoor

Dit weblog ben ik begonnen toen ik startte met de cursus 23 dingen. In mijn tweede berichtje schreef ik dat ik een aantal blogs volgde en dat erg leuk vond, maar dat ik totaal geen behoefte voelde om zelf te bloggen. “Misschien dat dat na deze cursus anders is…” vroeg ik mezelf toen af. En dat werd anders. Tot mijn eigen grote verrassing.

Inmiddels is het zo’n 2,5 maand na mijn laatste berichtje. Ik heb tot dusver niets meer geschreven. Maar wel stevig nagedacht. Stevig getwijfeld. Zal ik doorgaan met bloggen… waarover dan…waarom, waarom niet… ik vond het toch zo leuk?

Nu ben ik eruit. Ik ga verder met bloggen. Over van alles en nog wat, natuurlijk over het coachen van de collega-23dingen-cursisten. Omdat ik het inderdaad leuk vind, leuker dan ik ooit had verwacht. Hopelijk vinden mijn collega’s het ook (nog) leuk als zij zich in mijn berichtjes herkennen… Dènken te herkennen.