Pleefiguur

Oma was op bezoek en haar kleindochter liet haar trots de bibliotheek zien. "Mijn oma wil misschien ook wel een pasje," vertelde het meisje, ondertussen kwamen haar vader en broertje er gezellig bij staan. "Nou, dat weet ik nog niet," twijfelde oma, "oma leest niet zoveel, oma leest eigenlijk alleen op vakantie." "Wij lezen wel heel veel!" riep haar kleindochter, "En mama, mama leest het aller-allermeest!" Bij het eerste deel van haar uitroep stond haar broertje nog ijverig mee te knikken, maar het tweede deel vond hij blijkbaar wat sneu voor zijn vader. Daar ging hij meteen wat aan doen: "Papa ook! Papa leest ook..." maar na een blik op zijn vader, "nou ja, niet zo erg veel...". Zijn stem stierf wat weg en net toen we allemaal toch wat medelijden met hem en zijn vader kregen, had hij het gevonden en, ach, wat kan een kinderstem dan luid en helder klinken:

"Papa leest héél erg veel..."
(in gedachten hoorde ik bijna tromgeroffel)
"...op de wc!!!"

Een stukje zon in het Vechtdal

Dagen van tevoren de meest sombere weersverwachtingen en dan toch heerlijk in het zonnetje fietsen. Logeren op een wijngaard. Bij aankomst ontvangen worden met een glaasje net gebottelde rosé. Hoe schoon kan het leven zijn? En hoe veranderlijk het weer in Nederland!

De dag voor ons vertrek had ik een stapeltje kleren klaargelegd. Niet een luchtige jurk, geen rokje of korte broek maar lange broeken. Drie stuks, voor elke dag één omdat het elke dag zou regenen. Mijn optimisme moest van ver komen. Terwijl ik die middag aan het werk was, mailde Peter mij de ene weersite na de ander: "Volgens deze regent het alleen 's avonds..." en "Hierop staan geen regenbuien meer bij woensdag!" en hij ondertekende met "de eeuwige optimist". We pakten voor de zekerheid toch elk een boek in.

En toen veranderde dat weer dus. In ons voordeel gelukkig. We kwamen in een heerlijk zonnetje bij ons logeeradres aan en zijn meteen op de fiets gestapt. We fietsten door weilanden, door het bos, langs de Vecht en, man, wat is het daar mooi! Mooi en stil.

Een enkele fietser,

een paar beesten,

de meest fraaie uitzichten,

en, o, die wolken! Kijk die wolken toch eens!

Ik ben dol op mooie wolkenluchten! Ik ben ook dol op inzoomen:

En op het Vechtdal in Overijssel. Trouwens, ik niet alleen. Peter ook. (En nog een paar mensen.)

Je hoeft niet ver te reizen om fraaie natuurgebieden tegen te komen. Om te genieten, te ontspannen en los te komen van de waan van de dag. Soms hoef je er maar een uurtje voor te rijden. En te boffen met het weer.

Wandelen

De beslissing om te gaan lopen was ver van te voren genomen. Na een periode van goed voorbereiden en af en toe twijfelen, was het eindelijk zover: op de eerste dag van de Nijmeegse Vierdaagse, vroeg in de ochtend, trok ik de deur achter mij dicht. Even later meldde ik me bij een opgewekte man en toen kon ik op pad.

Het ging soepel. Dankzij mijn heuptasje kon ik me vrij bewegen en ik had het goede ritme snel te pakken. Heerlijk was het om zo buiten bezig te zijn. Er waaide een verfrissend windje, vogels waren aan het kwetteren en de mensen om mij heen straalden ook allemaal iets uit van: de paden op, de lanen in! Ik onderdrukte de neiging om naar ieder van hen te zwaaien; ik voelde me blij, sportief en overmoedig, maar misschien was het voor hen niet zo speciaal, was het voor hen net zo gewoon als, eh, naar het werk gaan, zeg maar.

Later kwam de twijfel over de keuze van mijn schoeisel. Och jee, die ene teen, die zo gevoelig voor blaren is... Doorlopen, gewoon blijven doorlopen! De zon begon feller te schijnen en ik begon last te krijgen van de vele mensen, moest steeds meer voor ze uitwijken. Doorlopen, gewoon doorlopen! Had ik toch wat te drinken mee moeten nemen? Doorlopen, gewoon blijven doorlopen! Ik kwam weer in mijn ritme, maakte een praatje met een medewandelaarster (die nota bene twee honden bij zich had) en genoot van het uitzicht en de schaduw van de bomen. Ach, wat is wandelen toch eigenlijk fijn!

En toen was daar het eindpunt: yes, ik had het gehaald en met gemak ook nog! Ik was dorstig, hongerig maar vooral voldaan! Wat een heerlijk gevoel was het om dat heuptasje af te doen, mijn slippertjes uit te schoppen en aan mijn ontbijt te kunnen beginnen. En straks, als vanmiddag mijn auto klaar is, rijdt Peter mij lekker naar de garage toe. Nog een keer die twintig minuten lopen en dan ook nog aan het eind van een hete dag gaat deze wandelaarster net te ver. Zeker zo'n route zonder leuke winkeltjes, terrasjes en ijs!

Zestig

Dit is mijn zestigste blogberichtje. Niet dat ik het bijhoud, nee, dat doet zo'n teller en ik zag het vandaag toevallig staan. Zestig sinds maart 2009, dus ruim anderhalf jaar, het stelt eigenlijk niks voor. Wat zeg ik? Het stelt niks komma nada voor in de wereld van bloggen. Zestig? Dat tikt een beetje blogger in krap een jaar weg en een fanatieke in een maand. En dan heb je mij, met mijn zestig-in-ruim-anderhalf-jaar. Ach, het was ook nooit mijn bedoeling. Het begon als een onderdeel van een cursus en ik bleek bloggen leuker te vinden dan ik dacht.

Vroeger, als kind, vond ik het leuk om verhaaltjes te schrijven. Men zegt dat papier geduldig is - feit is dat papier vele, vele malen geduldiger is dan ik. Voeg daarbij de neiging tot perfectionisme en je ziet al snel een klein meisje voor je dat bijna constant zinnetjes aan het hèrschrijven is, weer een hoofdstukje ongeduldig doorkrast en vellen papier driftig verscheurt omdat het niet alleen leuk of spannend maar ook netjes moet zijn. Dat kleine meisje ging uiteindelijk steeds minder schrijven en steeds meer lezen. Zestig boeken in een jaar? Met gemak!

Maar door die cursus dus, en dankzij Blogger en Word (kopiëren, plakken en deleten in plaats van herschrijven, doorkrassen en verscheuren!) zit ik nu dus mijn zestigste verhaaltje te tikken. Ik krijg er steeds meer lol in. Door de reacties via Hyves, FaceBook, Twitter en op dit blog zelf gaat het bovendien steeds meer op een gesprek lijken. Zo weet ik sinds het bloggen meer van een ex-buurvrouw dan toen ze nog in mijn straat woonde en heb ik contact met mensen die ik weinig (meer) zie of zelfs nog nooit gezien heb. Waar ik, vreemd genoeg, nog wel aan moet wennen zijn de persoonlijke opmerkingen: toen iemand laatst in een gesprek "Oh, dat kind!" riep, duurde het even voordat ik doorhad waar ze op doelde; ik kon me niet herinneren dat ik haar over het fietsende meisje verteld had.

Een aardige bijkomstigheid van dit bloggen, dit schrijven over alledaagse dingetjes, is dat ik nu anders naar mensen en situaties kijk. Wat bewuster. Het is als wanneer je met een fototoestel rondloopt, dan kijk je ook anders naar je omgeving: de ene keer gefocust op details, het andere moment met meer oog voor het grote geheel. Terwijl ik dit tik, vraag ik me af of het wel een bijkomstigheid is. Is dit niet een gevalletje kip en ei? Wat dan ook, ik vind het in ieder geval minstens zo leuk als bloggen. En fotograferen. Alleen die zestig boeken in een jaar – dat haal ik nu niet meer.

Hup Holland Hup!

Zo zitten ze er bij mij bij. Het zijn niet alleen beesies van mij, het zijn ook beetjes van mij. Tijdens dit WK tenminste. Zo hebben zij en zo heb ik de wedstrijden van Oranje bekeken.

Vol aandacht en spanning languit voor de bank. Af en toe een wanhopige blik omhoog bij onnodig balverlies of een irritante soloactie van Van Persie. Een beetje in de war als er na de rust gewisseld is van helft en ik nog naar het verkeerde doel zit te kijken. Scheel van verontwaardiging als Robben onderuit geschoffeld wordt. Opgelucht achterover na het juichen bij een doelpunt. Bijna niet durven kijken als er een gevaarlijke aanval van de tegenpartij dreigt. Ja, voetbal (kijken) is topsport!

Voor de finale heb ik op de valreep nog wat versterking erbij kunnen boodschappen. Voor nog wat extra oranjegevoel, voor geluk en omdat ze er zo koddig uitzien. Na zondag gaan ze terug naar Albert Heijn en dan ben ik weer voetbalfan af. Maar nu eerst:

HUP HOLLAND HUP!!!

Door een nieuwe bril

Ik heb een nieuwe bril. Eigenlijk heb ik twee nieuwe brillen, maar dit is de opvallende van de twee. Ik vind dit een bril met een tattoo. En ik vind dat een beetje stoer. Want heel af en toe heb ik mezelf weleens afgevraagd of ik een tattoo zou willen. Of ik het aan zou durven vooral. Ik kan namelijk niet zo goed tegen naalden.

Toen ik een jaar of 16 was wilde ik gaatjes in mijn oren. Ik weet niet meer hoe dat plan ontstond ("iedereen" had gaatjes?) en hoelang ik ermee rondgelopen had voordat ik het eindelijk durfde (vast heel lang). Vanwege die naaldenfobie dus. In het echt had ik ze op die leeftijd nog niet zo vaak (bewust) gezien, maar als er op tv iemand een injectie kreeg, werd ik al licht in mijn hoofd. Mijn moeder verklaarde mij daarom voor gek en hoewel ze gelijk had (wat dit betreft), was dat het duwtje dat ik, puber in hart en nieren, nodig had. Samen met mijn vriendin ging ik op pad.

Zij mocht (durfde) eerst en het was zo gepiept. Ik heb haar vervolgens aan een derdegraads verhoor onderworpen, maar ze bleef volhouden dat het ècht niet eng was, ècht geen pijn deed en het stond haar ook ècht heel leuk. En toen was het mijn beurt... Bij een andere juwelier, want dat leverde weer een paar minuten extra uitstel op.
Het was een heel gedoe. Nou ja, ìk heb er een heel gedoe van gemaakt. Compleet met flauwvallen en al. Maar ik had mijn gaatjes en ik was er blij mee! Vooral toen ik na ruim een maand van draaien aan de ringetjes, steriliseren, weer draaien, weer bijna flauwvallen, ook eens andere hangertjes durfde te dragen.

Het is nu jaren later, maar naalden en ik: dat is nog steeds niks. Verder ben ik behalve ouder gelukkig ook wat wijzer geworden. Geen tattoo voor mij. (Niet alleen vanwege die naalden trouwens.) Maar nu dus deze bril. En bijpassende oorknopjes. Is het niet leuk? Is het niet een klein beetje stoer?

Het leven is dat stukje chocola

De moeder van Forest Gump zei het zo mooi: "Life's a box of chocolates. You never know what you're gonna get."
Een eenvoudige, mooie vergelijking. Maar voor mij mag het nog iets simpeler.

Ik houd namelijk wel van (pure) chocola - ik ben alleen niet zo dol op bonbons, niet zonder meer tenminste. Ik wil eerst weten wat erin zit en als de vulling mij niet aanstaat, dan is de bonbon mij de calorieën niet waard. Liever geen verrassingen op dit vlak dus voor mij.

Maar zeg nooit "nooit". Dus toen ik in een winkel een plakje chocola van Fair Trade zag liggen met de tekst "Dark Chocolate with spices and orange" erop, werd ik toch nieuwsgierig. Sinaasappel en chocola vind ik een lekkere combinatie, maar chocola met kruiden? Met specerijen? En welke dan? Op de wikkel werd dit niet nader vermeld.

Soms moet je risico's nemen in het leven; ik kocht dus de chocola. Of liever, zoonlief kocht het voor mij en toen we op mijn trein wachtten, deelden we een stukje. En nog een stukje. En nog eentje. Zoiets eet je niet, zoiets proef je. Met kleine hapjes. Bij elk hapje smakten we bijna gelijktijdig met onze lippen en keken we elkaar nadenkend aan. Wat proefden we nou? Sinaasappel ja, maar verder? Iets bekends, iets aparts. Nootmuskaat? Nee… Of toch? We vonden het allebei lekker: zoet, maar ook een beetje scherp, erg apart vooral. Bijna teveel voor één persoon. Qua hoeveelheid en zeker qua smaak. Gemaakt om te delen dus. Om samen van te genieten.

En het wàs gezellig genieten, zo met z’n tweetjes. Het leven is zoet, zo met mijn zoon.

Zomerhitte

Met deze temperaturen is het achterste terras van onze tuin één van de weinige plekken waar ik me lekker voel. Als er tenminste nog een beetje wind te voelen is. Heerlijk in de schaduw van de grote larix en een parasol, met een stapeltje leesvoer en een fles spa. Verder ben ik het liefst binnen in huis, desnoods in de airco-gekoelde slaapkamer. Of op Ameland, waar het altijd wel waait. Hmmm, Ameland...

Ik kan zo slecht tegen deze warmte! Het mat me af, ik voel me minstens 5 kilo zwaarder, kan me slecht concentreren en aan het eind van een (werk!)dag lijkt het alsof mijn hoofd op het punt van exploderen staat. Nee, ik overdrijf niet. Als de thermometer boven de 25 graden uitkomt kan je mij wel opvegen.

In een land zonder seizoenen zou ik niet graag willen wonen. Maar als ik het voor het zeggen had, als ik kon toveren, dan zou ik het jaar toch iets anders willen indelen. Wat te denken van één derde lente, zo'n lente met onverwacht warme dagen die als cadeautjes voelen? Zo tussen de 20 en 24 graden. Zodat je lekker buiten kan zitten tussen tere groentinten en zonder allerlei vliegend, prikkend ongedierte. Dan één derde herfst. Een mooie Indian Summer, een rustige uitloop van de zomer met van die zwoele avonden en prachtig verkleurende bomen. De overige vier maanden zou ik verdelen tussen zomer en winter. Omdat dat ontluikende groen natuurlijk eerst volop groen moet worden voordat het over kan gaan tot die herfsttinten. En omdat het ook wel eens even goed moet kunnen vriezen, en natuurlijk sneeuwen rond kerst.

Nou, heb ik dat niet even mooi bedacht! Of ben ik nou officieel door de hitte bevangen? Aan sneeuw en kerst denken terwijl het buiten ruim 30 graden is... Ik zei het al: ik kan zo slecht tegen deze warmte!