Troost

Vrij snel nadat ik onderstaand berichtje op mijn blog zette, vroeg ik me af of dit wel ok was: had ik er wel goed aan gedaan om dergelijke gevoelens zomaar openbaar op internet te posten? Moet je sommige dingen niet voor jezelf houden? Alleen met naasten en ingewijden delen, en dan persoonlijk en beslist niet via zoiets als een blog?

Maar het leven is nu eenmaal niet alleen maar leuk en grappig en mooi. Er zijn ook scherpe randjes en lelijke hoeken. En als je, zoals ik, ervoor gekozen hebt om de ene kant te delen, dan hoef je de andere kant niet negeren. Om deze reden en vooral omdat het van me afschrijven zo opluchtte, heb ik het toch op mijn blog gezet.

En ik ben er nu heel blij mee want ik had dit alles nog maar net gedacht toen een vriendin mailde: "Sterkte en ik leef met je mee". Meer lieve reacties volgden. Via Hyves, mail, telefoon en ook persoonlijk. Het voelde als de spreekwoordelijke warme deken en het deed, doet, me zo ontzettend goed.

Dank jullie wel, lieve mensen, hartelijk dank voor jullie medeleven en troostende woorden. Dank jullie wel dat jullie niet "Wat en waarom schrijft ze dit nu hier?" dachten maar zo spontaan en zo lief reageerden. Dankjewel, lieve buurvrouw, dat ik in je armen mocht uithuilen toen ik net van mijn doodzieke vriendin thuiskwam. Je kwam precies op het goede moment.

Voor jullie allemaal: een dikke knuffel terug en veel liefs.

Slecht bericht

Het is moeilijk, heel moeilijk om slecht bericht te krijgen. Te horen dat iets niet meer goed komt. Binnen afzienbare tijd definitief afgelopen zal zijn. Te weten dat je elk moment kan horen: het is voorbij.

Maar minstens even zo moeilijk is het wachten op dat ene laatste bericht. Het wachten tussen het weten, en het uiteindelijk te horen krijgen.

Het voelt als een strakke sjaal om je keel, als een klomp in je borst. De wereld wordt vaag en klein maar tegelijk zijn alle kleuren heel helder. Extra helder. Te helder voor je gevoelige ogen.

Een mens wil altijd blijven hopen. Soms, vaak, tegen beter weten in. Dit is het gebied waarin hopen overgaat in rouwen. En, god, wat is dat moeilijk. Wat doet dit nu al pijn. Wat is dit inmiddels te herkenbaar gebied.

Barcelona

We zijn weer thuis. Nog een beetje daas van alle indrukken en nog een beetje moe van alle kilometers die we gelopen hebben.

Wat is Barcelona mooi! Adembenemend, ongelooflijk mooi! En wat is het een heerlijke stad om in de herfst te bezoeken.

Vanaf het vliegveld namen we een bus die ons midden op het Placa de Catalunya afzette en daar stonden we toen met onze koffers. Weg waren de kou en de regen; we stonden in de zon, en letterlijk en figuurlijk midden in de stad en het stadsleven. Op steenworp afstand van ons hotel. Na het inchecken en uitpakken liepen we naar buiten, de bruisende Ramblas op. 

We begonnen (uiteraard) met een kan sangria. Als je in Spanje bent, moet je nu eenmaal sangria drinken. Dat is een soort wet. Volgens ons tenminste.

Daarna zijn we gaan lopen. Vijf dagen lang. Kilometers hebben we door die stad gezworven. Ontelbare kilometers. Mijn voeten en kuiten weten het nu nog. 's Ochtends na het ontbijt gingen we meteen op pad. We slenterden door straatjes en over pleinen. Kerk in, kerk uit, andere kerk in en met een lift naar de toren. We ontdekten mooie doorkijkjes, dronken koffie op zonnige terrasjes en werden meerdere malen zeer, zeer aangenaam verrast door prachtige muziek van "zomaar" een straatmuzikant.

We gingen met een kabelbaan een berg op en maakten een rondvaart langs de kust. We bezochten musea en zaten in parken. We werden beroofd in de metro en liepen, blij met onze online gekochte tickets, rechtstreeks naar de ingang van de Sagrada Familia. Zomaar langs de lange rij wachtenden op. Daarna stonden we bijna drie kwartier in een andere rij voor de lift, maar wat was het 't waard!

Ik ben nu officieel zelfverklaard fan van:

Maar ook zonder Gaudi was er zoveel moois te zien, zomaar onderweg.

Overdag èn 's avonds.

We raakten maar niet uitgekeken en we hebben lang niet alles kunnen zien en doen. Aan het eind van onze vijf dagen hielden we nog zoveel Barcelona over dat we ter plekke besloten: volgend jaar komen we zeker terug. Dit was een goed begin maar wel pas het halve werk. (Gaan we wel een andere keer naar Parijs, Londen, Kopenhagen, Praag, Stockholm, Wenen, New York...)

Terwijl ik sliep

Zij en ik waren samen ergens naar toe geweest en ik had haar thuis gebracht. Ze scheen mij gevraagd te hebben om een hapje mee te eten want voordat ik het wist, zat ik aan haar eettafel en hoorde ik haar en haar man met potten en pannen rammelen in de keuken. Het begon te schemeren in de kamer en door het raam naast mij zag ik de straatlantaarns door de motregen heen schitteren. De keukengeluiden waren amper nog te horen, mijn ogen werden steeds zwaarder en zwaarder en ik zakte slaperig onderuit. Mijn neus kwam nog maar net boven het tafelblad uit...

Opeens schrok ik wakker! Zij waren de kamer binnengekomen en waren bezig de tafel te dekken. Ik probeerde zo snel mogelijk uit mijn onderuitgezakte positie omhoog te komen. Ondanks dat ik grote moeite had om mijn ogen weer open te krijgen, ving ik toch hun verbaasde blikken op. Ik voelde me diep ongelukkig en had geen idee hoe ik me hieruit kon redden.

Toen begon haar man een verhaal over een kennis van wie zij de groeten moest hebben. Tot mijn opluchting herkende ik de naam uit een ver verleden. In een poging om te laten zien dat ik echt, ècht niet in slaap gevallen was en echt, ècht wel een normale gast was, begon ik (te) uitgebreid te vertellen dat ik hun kennis ook kende, dat ik lang geleden met haar op school had gezeten en dat ik me wist te herinneren dat, dat... eh...  Ik stopte met praten; ik wist opeens dat ik dat mens helemaal niet mocht. Dat ik zelfs een hekel aan haar had. En dat dat bovendien wederzijds was. O help! Maar terwijl ik koortsachtig op zoek ging naar een acceptabele draai voor mijn relaas, voelde ik tot mijn afgrijzen mijn ogen weer stevig dichtvallen en ik zakte weer onderuit in mijn stoel. Net zover tot mijn neus nog maar net boven het tafelblad uitstak...

(En nu zou ik graag willen weten: is er iemand met een droom-uitleg-woordenboek-iets hier in de zaal?)

Herfstfoto's

Omdat maar weinig mensen het met mij eens zijn, als ik weer jubel dat het eindelijk herfst is. Omdat ze de mooie, onverwacht warme dagen wel kunnen waarderen, maar heel triest worden als de regen tegen de ramen slaat. En omdat plaatjes meer zeggen dan: "Kruip in een lekkere stoel met een goed boek als het zo gezellig giet en loop tussen de buien door dat steeds mooier wordende bos in.

 Kijk hoe die lage zon daar over het mos dwaalt.

Laat al die herfstpracht je als een waterval (bij wijze van spreken dan) overspoelen.

En ga af en toe door je knieën voor die kleine stilleventjes."

Nou daarom dus. En dan zijn al die blaadjes nog niet eens aan het verkleuren, joh, er staat ons nog zoveel moois te wachten!

Ja, sorry,  hoor, wat verwacht je dan van iemand die op een zondag in de herfst geboren is, niet zo best tegen erge kou en dito warmte kan, dichtbij het bos woont en dol is op lezen?