Een barre tocht

Pre-kerstdagen in Maastricht doorbrengen: het klinkt wel heel leuk, maar je moet er wel zien te komen met dit weer, in deze sneeuw. Vantevoren, ruim vantevoren, hadden we bedacht met de trein te gaan. Dat zou leuker, relaxed en vooral voordeliger zijn. Ja, we wisten het zeker: we zouden treinen naar Maastricht!

En toen begon het dus te sneeuwen. En te sneeuwen, te sneeuwen, te... enzovoort. De NS kwam met een "aangepaste dienstregeling" en de ANWB met verkeersalarmen. Maar we wilden nog steeds naar Maastricht.

Twijfelen, dubben, naar buiten kijken, spelletje op de pc doen, "Wat denk jij?", knoop doorhakken, weer een spelletje doen, o ja koffer inpakken, toch van mening veranderen.

Uiteindelijk besloten we met de auto te gaan. Op hoop van zegen en zeer goed voorbereid. Oftewel: met een tas vol mandarijnen, flesjes drinken, chocolaatjes, extra handschoenen en mutsen, een deken in de kofferbak en het voornemen om bij elk benzinestation naar het toilet te gaan en warme koffie te drinken voor het geval we vast zouden komen te zitten en stel-je-voor!

We trokken de voordeur achter ons dicht en stapten in de auto. En reden in krap twee uur over schone wegen zonder opstoppingen linea recta naar Maastricht.

Zal je altijd zien...

Nori

Dit is Nori. Nori is een telg van de familie Norovirus. En Nori, of een van haar familieleden, kan je maar beter niet op bezoek hebben. Zij is opgevoed door haar grootvader Norm en zij doet haar stinkende best om hem trots te laten zijn. Hoe ver zij daarin gaat, weet ik nu helaas uit eigen ervaring.

Afgelopen woensdagavond stond Nori mij in een hinderlaag op te wachten. Ik was moe maar argeloos thuisgekomen, ik had een kop soep opgewarmd en de laatste hap was amper doorgeslikt of Nori stond achter mij en greep mij bij mijn nek. Ik heb nog geprobeerd om weerstand te bieden, heb snel een kop warme thee gezet maar ze was te sterk.

Nori duwde mij met mijn hoofd in de toiletpot en ik kon niet anders dan me overgeven. Daarna gaf ze me een paar flinke stoten in mijn maag, bond een knellende band om mijn hoofd en deed ze nog iets waardoor mijn lichaamstemperatuur binnen krap een uur tijd de pan uit vloog. Al was een pan, of iets anders wat met eten te maken heeft, het laatste waar ik nog aan wilde denken, want ze had me ook nog misselijk gemaakt. Van het draaimolenmetcentrifugekrachtsoort misselijk.

Nori schijnt bliksembezoekjes af te leggen. Langer dan een dag of vier blijft ze doorgaans niet. Maar als ze er is, kan je niks, helemaal niks tegen haar beginnen. Ik heb Nori zoveel mogelijk geprobeerd te negeren. Ik ben in bed gaan liggen, heb mijn ogen dichtgedaan en me vervolgens niet meer verroerd. Niet dat dit een weloverwogen strategie was - na haar komst kon ik niks meer overwegen, laat staan wèl - het was puur instinct. Instinct en overlevingsdrift.

Na anderhalve dag van bijna alleen maar slapen durfde ik het aan om uit bed te komen. Heel voorzichtig en heel wiebelig. Vandaag is het vier dagen geleden dat ze me aanviel; ik vermoed dat ze nu weg is. Misschien waren die droge crackertjes en slokjes lauwe thee te flauw voor haar. Gisteren schijnt ze niet gemerkt te hebben dat ik even naar buiten was. En dat ik daarna zowaar een boterham heb gegeten.

Ik hoop zo dat ze echt weg is, dat ze niet voor Peter terugkomt. En dat ik er snel achter kom waar ze mijn eetlust en smaak verstopt heeft.

Op de bouwplaats

Ken je dat reclamefilmpje nog? Met die bouwvakker die tijdens zijn pauze een blikje coca cola drinkt?

Zijn bouwplaats staat pal naast een kantoor waar allemaal vrouwen werken en tijdens de cola-pauze staan al deze vrouwen zich voor het raam te verlekkeren aan die ene bouwvakker.

Want niet alleen is het een zeer smakelijke man, hij trekt ook nog zijn t-shirt uit voordat hij zijn blikje leegdrinkt!

Ik ben niet goed in het onthouden van reclames, ik weet meestal nog voor het afgelopen is niet meer om wat voor product het gaat, maar van deze kan ik me alles nog haarfijn herinneren. Ook de muziek.

Op dit moment is bijna de helft van mijn filiaal een bouwplaats. Uiteraard inclusief bouwvakkers. Om die mannen te zien hoef ik niet uit een raam te kijken; ze hebben een stofwand tussen hun werkplek en de mijne geplaatst.

Een doorzichtige stofwand.

We kunnen elkaar dus zomaar zien. Tijdens het werk en tijdens de pauzes.

Wat het verband is tussen dat reclamefilmpje en deze situatie? Er is geen verband.

Echt geen enkel verband.
Tsja.

Sneeuw

 

Het is winter. We hadden elkaar sinds de zomer niet meer gezien en gesproken. We waren allebei stevig aan relaxen toe. Voor ons is dit een optelsom met maar één uitkomst: badderen in het Sanadome! Ik verheugde me er al weken op: uitgebreid bijkletsen in heerlijk warm water. In lavendelbad, dennengeurbad, zoutwaterbad, bubbeltjesbad... Mmm, bubbeltjesbad...

Lekker op woestijnzand liggen. Ogen dicht. Genieten van de geur en de behaaglijke warmte. Luisteren naar zachte muziek. Voelen dat je gedachten moeiteloos uit je hoofd wegvloeien. Vergeten dat het een doordeweekse dag is. Vergeten dat het buiten koud is. En onvermijdelijk in slaap vallen.

Zo’n badderdag in de winter is wat ons betreft de perfecte vriendinnenbijkletsdag. In de lente, zomer, herfst pakken we een stad, een museum of een achtertuin, maar in de winter… dan ontmoeten we elkaar het liefst in dat heerlijk warme Nijmeegse water.

Er is alleen één nadeel: het wil nog wel eens sneeuwen in de winter. Zoals uitgerekend vandaag. Sneeuw op zich is niet erg. Sneeuw is zelfs fotogeniek. Maar sneeuw zou niet op de weg moeten vallen. Sneeuw hoort op het veld, in het bos, in de tuin. Niet op de stoep en niet op de weg!

Want vandaag zou er teveel sneeuw vallen om vanuit Ede respectievelijk Groningen naar Nijmegen te rijden. En dus lagen we vandaag niet in dat warme water te kletsen en op dat warme zand te slapen. En dus hadden we vandaag niet onze relaxte vriendinnenbijkletsdag. Door die sneeuw.

  

Ik houd niet van sneeuw. Ik kan niet eens leuke sneeuwpoppen maken.