De herinrichting

Op maandagavond stond alles nog min of meer op zijn plaats, op die driekwart oppervlakte die we overgehouden hadden na de verbouwing. Onze leners waren nog aan het wennen aan de nieuwe kleuren die de week ervoor op de muren, deuren en pilaren geschilderd waren, terwijl wij, mijn collega's en ik, ons opmaakten voor een paar intensieve dagen.

En toen... drie dagen later, drie dagen van heel, heel hard werken later...

 twee van zulke grote containers en vele liters koffie later....

vierhonderdvijftig meterbakken en acht stevige verhuizers met handige karren later...

... hadden meer dan honderd kasten met ruim achttienduizend boeken een andere plek gekregen. Echt een totaal andere plek! De romans voor volwassenen staan waar de peuterhoek was. De prentenboeken staan waar de tijdschriften stonden. Zelfs die ene kast die wel mocht blijven staan, is 180 graden omgedraaid. Metamorfoser kan het bijna niet.

En nu is het dus zoeken geblazen voor onze leners. Zoeken en wennen en vooral bewonderen. Want het is MOOI geworden!

Mooi, gezellig en ruim.

Zo ruim dat er leners zijn die nu vragen of er erg veel meters zijn bijgekomen!

Knap, hè, van zo'n architect! En van die verhuizers. En van ons ;-)

Laarsjes

Een tijdje geleden nestelde een niet te negeren gedachte zich in mijn hoofd: "Wat zou mijn leven iets completer zijn als ik grijze laarsjes had". Ik weet het, het is vreselijk oppervlakkig maar die kant heb ik nu eenmaal ook en als je vandaag iets diepgaanders had willen lezen, dan moet je nu maar een krant of een boek pakken. Toe maar, ik merk het toch niet. Veel serieus plezier ermee, ondertussen ga ik hier even door.

Zoals elke vrouw (die een beetje van kleding en schoenen houdt) weet is het een hels karwei om iets te vinden wat in je hoofd zit. In mijn hoofd zaten dus grijze laarsjes, enkelhoog en met een niet te lage, niet te hoge hak. Maar wat ik overal tegenkwam waren zwarte, beige, bruine enkelhoge laarzen, grijze kniehoge laarzen en bijna allemaal met platte zolen, of juist van die torenhoge. En schoenen. Heel veel schoenen. In allerlei kleuren en met allerlei hakhoogtes.

Maar ik wilde geen schoenen; ik wilde laarsjes! Grij-ijze! Enkelho-oog! Met een ha-ak! Je. Hak-je. Ik mag dan oppervlakkig zijn, ik ben ook zeer vasthoudend. Als het op winkelen aankomt, hè, dat oppervlakkige dan.

Ik begon water bij de wijn te doen. Oftewel, ik stelde mijn budget met vijf euro per winkelsessie bij. Na dit een keer of vier gedaan te hebben vond ik de juiste laarsjes! Wat de juiste laarsjes léken. Ze hadden de perfecte hoogte, de juiste hak èn ze zaten heerlijk. Ze hadden alleen een, eh, een wat vreemde kleur grijs. Toen ik ze bij daglicht bekeek bleken ze niet lichtgrijs maar een soort van beige/taupe te zijn... Een kleur die gewoon vloekte bij mijn grijze broeken. O, o nee.

Nog meer water bij de wijn. Grijs mocht ook blauw zijn en toen dat niet hielp: blauwachtig grijs. Of grijsachtig blauw. Inmiddels werd het steeds meer lente en ik kreeg ook steeds warmere voeten. Zeerdere voeten ook, van al dat geloop en gepas. Ik kon bijna geen schoenenwinkel meer zien (bijna).  En toen en toen, en toen eindelijk... vond ik de perfecte combi van laars en schoen, van grijs en blauw. Enkelhoog en met een goede hak. Voor de prijs van mijn oorspronkelijke budget plus slechts anderhalve winkelsessie!

 
En zodra de blaren op mijn voeten van het aflopen van al die winkels genezen zijn, kan ik ze ook nog aan.

Blij!

Namen

Ik zou op visite gaan bij een vriendin, maar door omstandigheden moest ik de afspraak verzetten. Gelukkig kon zij ook op een andere dag. Alleen dan niet bij haar thuis want daar zou op dat moment haar werkster bezig zijn en dat kletst niet zo lekker. "Laten we daarom koffie drinken bij Effe Anders," mailde ze en even dacht ik dat "effe anders" een uitdrukking was voor "ergens anders". Toen zag ik de hoofdletters en ik herinnerde me in de krant gelezen te hebben dat het een nieuwe koffiegelegenheid in het centrum was. Ik wist het nog omdat ik toen dacht: wie verzint nou zo'n naam?

Eet- en drinkgelegenheden hebben wel vaker van die aparte namen. Zo was er een jaar of wat geleden een restaurant met de tongbrekende naam: "8th". Een leuke tent met goed eten en een gezellig terras waar je ook nog heerlijke cocktails kon krijgen. Alleen gleed iedereen, ook zonder aan de mojito's gezeten te hebben, uit over de naam: "Eeetff...". Echt, wie verzint nou zo'n naam? Het spetterde in je gezicht en het was niet eens hun huisnummer! "8th" had als zuster-restaurant "Tante Loes", op Ameland hebben we afgelopen zomer geluncht bij "Tante An" en hier in de buurt komen we nogal eens bij de "Lunterse Boer". Namen die misschien wel gezellig klinken, maar die ook voor verwarring kunnen zorgen.

Een kennis kwam er laatst bij toeval achter het slachtoffer te zijn geweest van een dergelijke verwarring. We waren elkaar op het marktplein tegengekomen en tijdens ons praatje keek zij even om zich heen. Ik zag haar opeens even staren en meteen daarop in een aanstekelijke slappe lach schieten.  Haar verhaal kwam er onder veel gehik uit: eerder die week had ze op bijna dezelfde plek een collega ontmoet. Of ze zin had in een kopje thee, had die collega gevraagd, een kopje thee bij de buurvrouw. Kennis vond het een wat rare uitnodiging en had geantwoord dat zij geen tijd had maar dat bovendien toch niet zomaar kon doen; zij kende die buurvrouw immers niet. Haar collega had niet aangedrongen maar haar wel bevreemd aangekeken en nu pas snapte ze waarom: we stonden op dat moment op een paar meter afstand van een lunchroom... die "De Buurvrouw" heette. "Wie verzint nou zo'n naam?!" lachhuilde ze.

Maar goed; vriendin en ik waren donderdagochtend dus bij "Effe Anders" in plaats van in haar woonkamer.  We zaten in leren fauteuiltjes bij een brandende houtkachel, we kletsten vijf kwartier in een uur en we hoefden onze verhalen niet eens te onderbreken om koffie te zetten. Het was er erg gezellig en ik zal er beslist vaker komen. Maar ik vroeg het me weer af: wie verzint nou zo'n naam??