Over een opdracht, een gesprek en een kersenkraam

Gisterochtend had ik een gesprek op mijn werk. Samen met collega-vriendin T. Zij en ik hadden (weer) een speciale opdracht gekregen en daar mochten we samen aan werken. Dat zijn minstens twee leuke dingen bij elkaar.

Ten eerste: het is niet alleen een speciale opdracht, het is ook een heel leuke opdracht. Wìj vinden het in ieder geval erg leuk en we zijn ook erg blij dat wij ervoor gevraagd zijn. Ik zal er hier niet al te diep op ingaan, maar de kernwoorden zijn website, opmaak en een, voor ons, nieuw systeem. Voor degenen die nou met knipperende ogen of een niet te onderdrukken geeuw zitten, denk: chocola, een onverwachte vrije dag en iemand die voor je strijkt. En nee, wij zijn géén nerds, wij hebben gewoon ook andere interesses ;-)

Het tweede leuke ding is dat wij het sámen mogen doen. Wij zijn er namelijk achtergekomen dat wij niet alleen heel goed, maar ook heel prettig kunnen samenwerken. We hebben aan één woord genoeg, we denken volgens dezelfde lijnen, vullen elkaar goed aan en hebben allebei geen idee wat "van negen tot vijf werken" inhoudt. Aan dat laatste moeten we nog wat doen...

Hoewel... hoe later op de avond, hoe beter onze ideeën worden lijkt het wel. Op zo’n avond bedachten wij namelijk een wat andere, ruimere invulling van onze opdracht. Eentje waar wij beter mee uit de voeten zouden kunnen. Gisteren hebben wij dit mogen bespreken en tot onze grote opluchting, blijdschap is het goed ontvangen. Héél goed ontvangen. Beter dan we hadden durven hopen. Na het gesprek stonden we buiten met vleugeltjes onder onze voeten blij te zijn.

“Zorg dat je werk geen hobby wordt!”, waarschuwde iemand-die-het-weten-kan. Zij bedoelde hiermee dat je ervoor moet waken dat je je er niet in verliest, dat het niet (teveel) van je privétijd in beslag neemt. Zij heeft ongetwijfeld gelijk, zeker als je naast je werk al een vol leven hebt. Maar ik ben toch erg blij dat ik mijn werk zo leuk vind dat het bijna een hobby is. Dan heeft die man van de kersenkraam onderaan de Grebbeberg het toch een stuk vervelender. Toen ik likkebaardend voor de kratten kersen, aardbeien en pruimen stond en zei dat het er allemaal zo lekker uitzag, antwoordde hij hartgrondig: “Ik zou het niet weten, ik heb er he-le-maal niks mee. Met al dat fruit!”

Die arme man. Je zal er dan maar moeten staan. In zo’n vrolijk versierde kraam langs de weg.

Een oorwurm

Me and mr., mr. Jones, mr. Jones, mr. Jones!

Sorry, ik heb weer eens een oorwurm in mijn hoofd. Een superirritante oorwurm en ik kom er maar niet vanaf. Even denk ik dat-ie weg is, eindelijk weg en dan opeens, op de raarste, ongelegenste momenten duikt-ie weer op.

We got a tea going on. Mr., mr. Jones. Mr. Joooooones, mr. Jones....

En ik kan er niks, helemaal niks aan doen. Ik weet niet eens hoe ik eraan kom. Aan uitgerekend deze oorwurm.

We both know that it’s wrong, mr. Jones, mr. Jones....

Eh, wacht even. Jullie weten toch wel wat een oorwurm is, hè? Ik heb het dus over een liedje dat zich zomaar in je hoofd kan nestelen en waar je maar niet vanaf komt. Soms, meestal, een liedje dat je niet eens leuk vindt en waarvan je de tekst niet goed weet, zodat je maar wat verzint. Zoiets noemt men namelijk een oorwurm.

Me-e-e-e, me and mr., mr. Jones, mr. Jones, mr. Jones, we got a tea going on....

Ja, dat je dus niet denkt dat er echt een béést in mijn hoofd zit! Ieuw, de gedachte alleen al, zo’n eng kriebelig béést! In mijn oor! Mijn hoofd! O, bah, bah, bah!

Mr. Jones, mr. Jones, mr. Joooooones....

Daarmee vergeleken is een liedje, zelfs dit liedje, zo erg nog niet. Al wil ik er wel graag vanaf. Nogmaals, ik heb geen idee hoe ik aan uitgerekend dit nummer kom, dit liedje waarvan ik bovendien de juiste woorden niet weet. Echt. Geen. Enkel. Idee. Ik had niet eens muziek opstaan. Ik zat gewoon lekker een kop thee te drinken. In alle rust.

Een lekkere kop thee.

Me and mr., mr. Jones! We got a tea going on, going on, going on. So wrong....

Het animatieteam

"Do you want to play darts?"

Als je mij badend in het angstzweet wakker wil laten worden, moet je deze zin in mijn oor fluisteren wanneer ik slaap. Het was een heerlijke vakantie daar op Kreta, maar een klein trauma heb ik toch mee naar huis genomen. Dat komt door het animatieteam van ons hotel. Door dat supergedreven animatieteam.

De leden van dat team hadden veel moeite om enthousiastelingen onder ons, hotelgasten, te vinden voor de activiteiten die zij zo zorgvuldig bedacht hadden. Helaas voor hen vonden wij het prima om lui bij het zwembad te liggen en meer dan een paar slagen in het water als het wat al te warm werd, kon er bij ons niet af. Met regelmatige tussenpozen werden wij echter via een megafoon opgeroepen om aan iets onverstaanbaars mee te doen, hierop reageerden wij dan slechts met een sloom “Huh, wat zei-ie nou?”, meestal gevolgd door een simpele doch afwijzende hoofdbeweging. Het team besloot daarop ons persoonlijk op onze ligbedden te benaderen waarna wij moesten uitleggen wat de reden van onze weigering was. Lekker willen relaxen en gebrek aan zin vonden zij hierbij geen argumenten.

Het resultaat hiervan was dat er af en toe wat nep-fanatiekelingen uiteindelijk overstag gingen en halfslachtig meededen aan iets als stretchen. Volleyballen trok, na nog wat steviger aandringen, ook een paar deelnemers en er was een keer een handjevol kinderen dat, onder indruk van die grote jongens in hun uniformachtige poloshirts, gehoorzaam in het bad sprong voor een partijtje waterpolo. Het darten, daarentegen, bleef op ferme weerstand stuiten. Om de een of andere reden bleven zelfs de zwaksten onder ons pertinent weigeren om deelname aan dit spel ook maar te overwegen. Dit tot grote, grote frustratie van het animatieteam. En geloof me, een gefrustreerd animatieteam is niet iets wat je op je vakantie wilt tegenkomen.

Toen begon er bij ons langzaam maar zeker iets ondergronds te broeden, een soort collectieve boycot zonder dat we het afgesproken hadden. Bijna elke zonnebader bleek opeens in diepe slaap als er een animatieteamlid naderde en degenen die te laat hun ogen dicht deden, vertikten het om ook maar op te staan. Maar tegenover elke afwijzende reactie van onze kant stond een steeds verbetener teamlid. “Nee dank je!” in welke taal dan ook, werd opgevat als “Haal me over, alsjeblieft, haal me over!” De houten tent met geluidsinstallatie en het programma-van-de-dag werd verplaatst van wat achteraf op het terras naar een plek pontificaal tussen de zonnende dwarsliggers, de animators begonnen in tweetallen te opereren en de lezers onder ons kregen de strenge vermaning dat het zwembadgebied geen bibliotheek was: "Hey joe peoplez wiz a book! Ziz iz not! A! Library!" De toestand werd grimmiger en grimmiger.

Eén activiteitenweigeraar heeft nog geprobeerd wat humor in de strijd te gooien. Toen hij te laat was om weg te duiken voor de vraag, de opdracht, om mee te doen met darten, had hij geantwoord met “Ehmm, eh...” en pas toen het animatieteamlid begon te kwijlen van overwinningsplezier had hij zijn antwoord afgemaakt: “Eh.... NEE!” Zijn dappere actie had misschien nog met een sisser af kunnen lopen ware het niet dat hij daarna in een onbedaarlijke lachbui was uitgebarsten. We hebben deze jongeman de rest van de vakantie niet meer teruggezien. (Hoewel het feit dat wij een paar uur later terug naar Nederland vertrokken daar hopelijk ook iets mee te maken heeft gehad.)

"Do you want to play darts?" - "Nee! Nein! No! No no no no no no........"

Net als in de film

 

Je hebt vast wel eens zo’n film, zo’n feel good-film, gezien waarin een stel met vakantie gaat. Ze zijn er echt aan toe, ze hebben van die bleke vermoeide gezichten en gaan dan lekker weg. Natuurlijk naar een of ander zonnig eiland. En als ze de eerste ochtend daar wakker worden, in zo’n fijn hotel met alles erop en eraan: een mooie kamer, lekker eten, meerdere zwembaden, drankjes die je zomaar kan bestellen, als ze daar dan wakker worden, hè, dan schijnt gewoon ècht de zon en dan is het water ècht zo stralend blauw. 

Het stel gaat natuurlijk meteen op een ligbed bij het zwembad liggen. Lekker languit, ogen dicht en je ziet als het ware de vermoeidheid uit die lijven wegvloeien. Uit die steeds bruiner wordende lijven. Ze hebben een auto gehuurd, zo’n klein compact ding, ideaal om mee over bergweggetjes en door pittoreske dorpjes te kunnen tuffen, en ze maken er van die ontspannen ritjes mee. Ramen open uiteraard, want de temperatuur is heerlijk, net als de geur van al die bloemen, struiken en kruiden in de velden. Je ziet ze snuiven en dan zeggen ze: "Ah, ruik je dat? Heerlijk, hè, die mimosa, munt, tijm, olijfbomen...", want hoewel ze geen idee hebben wat er zo lekker ruikt, ze genieten er wel van. En als ze van zo'n rit bij het hotel terugkomen, relaxen ze weer bij het zwembad en dan nemen ze zelfs een duik. In april, ja.

Ze lopen door straatjes, langs haventjes, over trappetjes. Ze eten in het hotel maar soms ook in gezellige tavernes, waar de eigenaren heel vriendelijk en gastvrij bij de ingang de menukaart staan aan te prijzen. "Kalimera! How are you? Something to eat? To drink?" Ze eten de overheerlijke Griekse salade met tomaten die naar de zomer smaken, terwijl het toch nog voorjaar is want alles bloeit zo fris en en er zijn nog geen hordes toeristen te zien. Ze drinken frappé, verse vruchtensappen, wijntjes en cocktails op zonnige terrasjes of juist in de schaduw onder vrolijk wapperende parasols. Ze genieten, genieten, genieten. Van de zon, de natuur, al het lekkers en van elkaar. En van dat zwembad, elke vakantiedag weer.

Je kent zulke films toch wel? Ja, toch? Het zou zo gemakkelijk zijn namelijk, want als je zou willen weten hoe onze vakantie was, daar op Kreta, dan hoef ik in dat geval alleen maar te zeggen: "Je hebt vast weleens zo'n film gezien, zo'n feel good-film, waarin een stel met vakantie gaat..."

Zo'n vakantie was het namelijk. Zo'n heerlijke net-als-in-de-film-vakantie. En wij waren de hoofdrolspelers, dus laat maar doorkomen, die Oscars!

Moederdag

Moederdag is aan mij niet besteed. Ik heb er nooit wat mee gehad, als kind niet (sorry mam!) en ook als moeder niet. Vroeger toen de jongens nog klein waren en op school cadeautjes maakten, was dat iets anders, al vond ik hun (tevergeefse) pogingen om geheim te houden wat ik zou krijgen veel leuker dan de tekeningen en knutsels zelf.

Dit jaar valt moederdag bovendien wat ongelukkig (om het mild te zeggen) en net toen ik vanochtend bedacht dat het maar goed is dat we daar nooit wat aan deden, kreeg ik een heel lief berichtje. Lieve woorden die de tranen in mijn ogen deden springen. Van iemand die ooit een soort kind van mij is geweest, iemand voor wie ik altijd een zacht plekje in mijn hart zal houden, iemand voor wie moederdag een speciale lading heeft bovendien. Zij denkt vandaag aan mij, aan ons, en zij gaf mij vandaag een heel, heel mooi cadeau. Op deze (moeder)dag.

Lief. Zo ontzettend lief.

Voorzichtig op vakantie

Ik was er een poosje niet. Ik was met vakantie maar ik durfde het hier niet te zeggen, zo openbaar op internet. Want je weet maar nooit wie er mee leest en stel je voor dat er iemand met slechte ideeën tussen zit en ons huis zou leegroven terwijl wij... Vreselijk! Stel je voor!

Jaren geleden kampeerden wij in Zweden waar op een paar plaatsen bij ons vandaan een ander Nederlands gezin stond. Het was nog in het pre-mobieltjestijdperk en op een avond liep de vader met zijn twee kinderen langs onze tent naar de telefooncel bij het strandje. Een kwartiertje later kwam het drietal terug; vader en dochter met bedrukte gezichten en zoontjelief opgewonden huppelend. "Mamaaa!" riep hij al van ver, "Mam-maaa, hoor-es.... Er is bij ons ingebroken!! Opa zegt dat er bij ons gestólen is!"

Natuurlijk brak er meteen een hele zenuwentoestand los. De moeder en de vader liepen geagiteerd en druk pratend heen en weer. Tent in, tent uit, richting de telefooncel en halverwege toch weer terug. Haar stem begon steeds hoger en luider te klinken en hij kon alleen maar herhalen dat hij het allemaal ook niet precies wist en dat het nu eenmaal gebeurd was. Hun dochtertje wilde steeds hysterischer weten wat er van haar weg was, terwijl haar broertje bleef vragen of de voordeur "heel erg kapot" was. Ik geef het ronduit toe: ik was schaamteloos aan het luisteren. Ik heb Peter er zelfs bij gehaald. De opwinding was zo besmettelijk dat wij aan het "stel-je-voren" sloegen: stel je voor dat het bij ons zou gebeuren, stel je voor dat onze sloten niet stevig genoeg zouden zijn, stel je voor... En toen we hoorden dat zìj meteen naar huis wilde en dat hìj dat onzin vond omdat opa en oma alles al geregeld hadden, kregen wìj ook (bijna) ruzie omdat ìk aan háár kant stond en Peter aan die van haar man.

Ik ben er nooit achter gekomen wat het gezin uiteindelijk gedaan heeft, of zij wel of niet de volgende dag naar Nederland teruggereisd zijn. Hun nare ervaring heeft me wel lang beziggehouden. Vreselijk toch, als er bij je wordt ingebroken! Helemaal als dat tijdens je vakantie gebeurt. En als je dan tot overmaat van ramp bijna (?) geweld moet gebruiken om je man zover te krijgen direct terug naar huis te gaan... Stel je voor!

Ze zijn leuk, hoor, die berichtjes op Facebook, Hyves en Twitter, over vakantiebestemmingen, koffers die niet dicht kunnen, paspoorten die "even" niet te vinden zijn, nog-zoveel-dagen-uren-werken en "We staan nu op het vliegveld". Ik leef en lach mee maar ik huiver dan tegelijk ook: vertel dat toch niet zo open en bloot voor iedereen te lezen! Wees toch voorzichtig! Want stel je voor...