Vorig jaar waren we in de herfstvakantie in Barcelona en nog voordat we terug naar huis vlogen, wisten we het al: volgend jaar gaan we wéér. Er was nog zoveel waar we niet aan toe waren gekomen, er was nog zoveel stad om van te genieten. We begonnen ons er al maanden vantevoren op te verheugen. We verheugden ons zo erg, dat ik blij was dat ìk die stad niet was, want hoe, o hoe, maak je dat nou waar?
Nou... Laat dat maar aan Barcelona over. Dat doet Barcelona moeiteloos. Dat deed Barcelona gelukkig ook afgelopen zondag moeiteloos. We stapten uit het vliegtuig, pikten onze koffers op en.... kwamen rechtstreeks in een tangovoorstelling terecht. Zomaar midden in de hal van het vliegveld. Alsof de stad “Hartelijk welkom!” zei. “Hartelijk welkom, fijn dat jullie er weer zijn!”
We hebben ons meteen in die stad gestort. In vijf dagen tijds hebben we vier musea bezocht. Min of meer toevallig allemaal musea met moderne kunst. En, wat minder toevallig, stuk voor stuk prachtige gebouwen. Er mocht niet overal gefotografeerd worden; dat was heel vaak jammer maar soms ook niet. Wat Peter mooi vond, vond ik soms wat minder en waar ik stil bij bleef staan, daar kon hij aan voorbij lopen. Kunst is en blijft een kwestie van smaak.
(En voor sommigen ook een kwestie van geduld...)
We zijn hoog de lucht in geweest met twee verschillende kabelbanen en we hebben de stad vanaf grote hoogte bewonderd. We hebben gelopen, gelopen, gelopen en natuurlijk ook vaak de metro gepakt. We hebben tapas gegeten, de meest verrukkelijke (verse!) vruchtensappen gedronken en ons zelfs een keertje in een fietskar laten rijden. Ik vond dat altijd het ultieme toeristending, ergens net onder meerijden met zo’n sightsee-dubbeldekker-open-dak-bus, maar het is heerlijk om er in vervoerd te worden als je benen dringend aan een time-out toe zijn en het strand dan net iets te ver weg is.
We zijn in de botanische tuin geweest. Om eerlijk te zijn had ik vantevoren weinig idee wat ik ervan kon verwachten en ik werd zeer, zeer aangenaam verrast. Ondanks dat er niet veel (meer) bloeide, was het erg de moeite waard. We hebben er veel foto’s gemaakt maar de geuren konden we natuurlijk niet vangen. De frisse geur van naaldbomen, de wat zompige van moerasplanten. Soms liep je als het ware een zeepwolk in en in de buurt van bepaalde planten waande je je in een keuken waar nog een lichte etensgeur van de avond ervoor hing.
En natuurlijk was er Gaudí. Al zou ik maar één dag in Barcelona mogen doorbrengen en maar één ding mogen bezoeken, dan zou ik zo voor Gaudí kiezen. Zonder enige twijfel. Afgelopen week waren we in Casa Batllo. In dit huis waan je je in de zee. De met mozaïek bedekte voorgevel, de golvende vormen, het verloop van de blauwtinten van de tegels in het trappenhuis, het effect als je kijkt door het glas van de balustrades; het doet allemaal denken aan onder water zijn. Aan onder water zijn en langzaam naar de oppervlakte drijven. Zo adembenemend. Zo imposant. Zo sprookjesachtig omstilvanteworden-mooi.
Het was een heerlijke herfstvakantie. We waren er zo aan toe en we hadden ons er lang vantevoren al op verheugd. We hadden ons er zó op verheugd dat het bijna alleen maar kon tegenvallen. Bijna... maar dat deed het niet.
O nee! Dat. Deed het. Beslist nièt!
