Eindelijk

Ruim tien maanden was Paul weg. Weg, als in: in-een-heel-ver-buitenland-weg. Dat is lang. Dat is heel lang om je kind niet even te kunnen vasthouden, niet te zien hoe hij zo vertrouwd in zijn boek verdiept kan zitten, om niet te voelen dat hij onverwacht achter je staat als je met een huishoudelijk karweitje bezig bent, om niet samen spontaan in de lach te kunnen schieten om iets wat alleen jullie schijnt op te vallen. Dat is heel lang om niet dat fijne geluid van zijn sleutel in de voordeur te horen, om niet een dagje bij hem langs te kunnen gaan, om niet samen even door zijn stad te lopen en dat je dan telkens door je enkel zwikt omdat je hakken te smal zijn voor de klinkertjes en dat hij je dan bij je arm pakt, zo zorgzaam en zo lief.

Skype maakt een hoop goed en hij woont al een aantal jaren niet meer thuis; ik was ook heus niet constant aan het missen en het lijden. Nee, ach nee, dat zou niet goed zijn, niet voor hem, niet voor mij en ook niet voor Peter. Maar er waren momenten... nou ja, er waren wel wat moeilijke momenten. Momenten waarop ik me blindelings had willen opgeven voor een “Beam me up, Scotty!”-experiment. Momenten die steeds vaker voorkwamen naarmate het aftellen naar zijn thuiskomst vorderde. "Straal me alsjeblieft, desnóóds voor maar eventjes over naar Seoel..."

Gelukkig werd het ook zonder Scotty eindelijk, ein-de-lijk tweede kerstdag. De dag waarop hij eindelijk, ein-de-lijk thuis zou komen. Zijn vliegtuig had zo’n twaalf minuten vertraging en tussen de mededelingen “landed” en “bagage on belt” zat, zoals gebruikelijk, ook nog behoorlijk wat tijd. We boften want het had allemaal zomaar veel langer kunnen duren maar op de een of andere manier duurden al die minuten samen bijna minstens zo lang als tien maanden. En al die tijd zat er iets raars in mijn buik. Iets wat hol en tegelijk zwaar aanvoelde, en wat ook nog kon fladderen.

Ik liep heen en weer, ik keek naar thuis- en aankomers, en naar afhalers. Ik zag een thuiskomende vrouw blij naar haar hond duiken waardoor haar man bijna in het luchtledige greep, ik zag grootouders op hun kleinkinderen afschieten, verliefde paartjes elkaar platknuffelen. Ik zag het met vertederde ogen aan terwijl de gedachte “GA OPZIJ! GA WEG BIJ DIE DEUREN!” weinig teder door mijn hoofd stuiterde. Ik keek naar het mededelingenbord, naar de schuifdeuren en naar Peter. Hij stond er rustig bij. Heel rustig, zo op het oog en op de foto, maar ik voelde zijn spanning en als die foto een filmpje was, had je zijn handen zien bewegen-bewegen-bewegen... Net als zijn ogen; die schoten ook van schuifdeuren naar mededelingenbord naar schuifdeuren. Ik plakte mijn ogen weer terug op die deuren en toen...

Toen eindelijk... Eindelijk... Ein-de-lijk!

Kerstgedachten

Buiten mijn raam wordt het ’s ochtends steeds later licht en is het ’s middags al vroeg donker. Dit zijn de donkere dagen. Maar, wat mij betreft, alleen buiten. Hier binnen is het licht. Waxinelichtjes-kerstboomlichtjes-licht. En vooral leuke-dingen-in-het-vooruitzicht-licht.



Ik denk, nee, ik ben er zéker van dat de dagen rond deze aanstaande kerst heel, heel fijne dagen zullen worden. Er staan zulke leuke dingen op de agenda! En, en, en... ik ben vrij tussen kerst en de jaarwisseling! Eerst was het een praktisch dingetje (ik had teveel overuren), nu is het een verheugdingetje. Ding. Verheugding.

Ik ben dankbaar dat ik, met de jaren, geleerd heb om van voorpret te genieten. Vroeger was ik zo’n puber die dacht dat als je je maar nergens op verheugt, de dingen ook niet kunnen tegenvallen. En wat vond ik mezelf wijs! Maar ja, ik dacht toen wel meer rare dingen. Dat een verkering na twee weken zijn houdbaarheidsdatum voorbij was, dat ik er mooi uit zag met heel veel zwart rond mijn ogen, dat ik niet van champignons hield en dat mensen boven de veertig stokoud waren. Nu weet ik gelukkig dat als je geniet van voorpret, je in ieder geval die lol gehad hebt als het daarna toch wat tegenvalt.

Ik leer elke dag weer. Gelukkig maar. Misschien leer ik zelfs ooit om zonder al teveel ge$%#@*&doe lichtjes in een kerstboom te hangen. Ik schijn niet de enige te zijn die hier problemen mee heeft en, geloof me, het maakt niet uit of die boom mini of mega is.

In de keuken staan onze mini-kerstboompjes. Dit is de achtste kerst dat wij geen echte, grote boom hebben staan. Deze boompjes zijn ervoor in de plaats gekomen. Het is goed zo en ze staan op de juiste plek. Onder die foto.

Ik draag, straks als er sneeuw ligt, mijn nieuwe snowboots. Na twee winters met steeds nattere en koudere voeten door de sneeuw gebanjerd te hebben, heb ik ze eindelijk gekocht. Was ik nu tenminste op tijd. Ik had, heel slim, een extra paar sokken meegenomen omdat ik, heel slim, weet dat je zulke laarzen niet met pantykousen aan moet passen. Helaas was ik niet zo slim om die extra sokken na de aankoop uit te trekken. Het gevolg was dat ik daarna met steeds warmere voeten door het dorp liep. Me afvragend of ik wel snowboots nodig had: de laarzen die ik aanhad waren kennelijk meer dan warm genoeg. (Mensen boven de veertig zijn niet oud maar wel wat vergeetachtig.)

Ik ga voor de kerst nog een paar dagen naar Maastricht. Samen met Peter natuurlijk. We zaten zondagmiddag op de bank te genieten van een glaasje port en de kersverse kerstversiering, toen hij opeens zei: “Wat dacht je ervan als...” Een klein uurtje later hadden we een hotel geboekt en nu zijn we een verheugje rijker.

Ik verbaas me erover dat ik pas een dag later en maar gedurende twee tellen heb gedacht dat de kerstboodschappen daardoor een klein logistiek probleempje zouden kunnen zijn. Twee tellen zijn kort. Twee tellen zijn superkort voor iemand die haar zaakjes graag goed en op tijd voor elkaar wil hebben. *Steekt hierbij een klein vingertje op* Maar na die twee korte tellen dacht ik: “Jaahaa! We gaan weer naar Maastricht!!!” Maastricht in december is zó ontzettend leuk!

Ik hoop dat Joris Linssen op tweede kerstdag geen opnames aan het maken is voor Hello Goodbye. Op die dag landt onze oudste op Schiphol na tien maanden in Zuid Korea gestudeerd te hebben en als ik dan toch een keer op tv kom, dan graag naar aanleiding van iets heldhaftigs en niet omdat ik met een idioot blije grijns in de afhaalhal sta te springen. Stel je toch voor dat ik zomaar voor ikweetniethoeveel kijkers het hele levensverhaal van zoonlief vertel, met alle punten en komma’s en over de top geromantiseerd. Die Joris kan zoiets uit een mens trekken...

Mijn gedachten gaan steeds vaker naar de toekomst van onze oudste zoon uit. Hij voelt zich erg thuis in Seoel. Het is zijn droom om daar een bestaan op te bouwen en hij werkt er hard aan om zijn droom waar te maken. Zijn geluk en zijn toekomst zijn ons heel, heel veel waard en we steunen hem waar we maar kunnen. Ook al ligt Zuid Korea achtduizendzevenhonderdvijftien kilometer van Amsterdam verwijderd. Ruim achtduizendzevenhonderdvijftien kilometer. En er is een tijdsverschil van zeven uur, in de winter zelfs acht uur. Waarom ik dat tijdsverschil er nou bij noem, weet ik zelf niet goed. Misschien omdat het daardoor nog verder weg voelt dan het al is.

Een van mijn favoriete dingen is Skype. Dit zal ik niet hoeven uitleggen.

De rest van de week ga ik boodschappenlijstjes maken, maaltijden verzinnen, het huis schoonmaken en opruimen. Ondertussen, sorry buren, alle kerstliedjes zingend die ik ken of denk te kennen. De rest van de week ga ik me meer en meer verheugen op de dagen rond kerst en het aller-aller-allermeest op tweede kerstdag.

Fijne dagen, allemaal!

Chocoladecake

Een poosje geleden was ik in een winkel waar ze allerlei Aparte Lekkere Dingen verkopen. Je kent het vast wel. Smaken thee waar je nog nooit van gehoord hebt. Jams die geen jam heten maar con-fi-tu-re en die in potjes zitten, die té mooi zijn om in de kast op te bergen. Ontelbare soorten gemalen en vooral ongemalen koffie, met een geur... zó heerlijk dat míjn ogen er spontaan van dichtgaan.

In zo’n winkel, in die winkel waar ik dus was, verkopen ze ook Speciale Bakmixen, zoals deze: Chocolate Orange Cakemix. Een goudkleurig pak met de foto van een gezellig lachende oma erop en met ook nog (toppunt van gemak!) een bakvorm erin. Ik kon ‘m niet laten staan!

Thuis ben ik aan de slag gegaan. Volgens de aanwijzingen van oma op de zijkant van het pak. In het Engels, want oma is eigenlijk Granny. Nee, dat is echt niet moeilijk, dat is een piece of cake. Butter is gewoon boter en into a smooth mass stirren houdt in dat je het moet mixen totdat je de massa van de gardes af zou willen kunnen likken. Daarna de eieren en de mix erbij mengen, waarbij je moet oppassen dat het niet dispersed. Ik had wat moeite met dat woord, ik wist zo gauw niet wat “disperse” betekende. Ik kwam erachter toen de cakemix mij om de oren stoof. En, nádat ik mijn brillenglazen schoon had gepoetst, toen mijn oog op de achterkant van de doos viel. Stuiven! “Disperse” is “stuiven” en de Nederlandse vertaling staat op de achterkant. Oh well. Ach ja.

Toen ik uiteindelijk de mix en de eieren goed en stevig door de smooth mass geroerd had, kwam er een belangrijk moment: de bijgevoegde chocoladedrups (lees je hier ook “chocolade rups”?) moesten door het beslag. Dat deed ik uiterst voorzichtig; er bleken namelijk heel weinig drups in het zakje te zitten. Nou zit er gauw te weinig chocola in een cake, maar, echt, het is maar goed dat drups niet kunnen dispersen: er was dan niks van overgebleven! Ze kunnen wel opgesnoept worden, maar ik heb me ingehouden. Totdat de cake in de oven stond. Op precies de juiste temperatuur en met de kookwekker op de aangegeven tijd. Daar ben ik heel precies in als het om bakken gaat. Daarna mocht ik een beetje los gaan van mezelf.

Het beslag smaakte veelbelovend heerlijk en bij de geur die uit de oven kwam zag ik in gedachten al verschillende engeltjes hun fietsjes uit de stalling halen. Ik houd van chocola, van pure chocola. Ik houd zelfs van het woord chocola en ik houd van chocoladecake. Chocoladecake is zo zacht, het kruimelt al als je alleen al die heerlijke geur opsnuift. Chocoladecake is zo smeuïg, zo op de tong smelterig, zo vingerlikkend lekker, zo moeilijk om op te wachten als het in de oven staat te bakken. Zo òp, ook.

Ja? Zie je het voor je, kan je je die geur voorstellen? Loopt het water je nou ook al door de tanden, staan er bij jou ook al fietsende engeltjes klaar en sta je nu op het punt om ook deze mix te halen?

Laat maar! Doe maar niet! Bespaar je de moeite! Of koop een andere mix. Of mix zelf cakebeslag en cacao en chocoladedrups en zo. Koop desnoods een kant-en-klare chocoladecake.

Maar. Koop. Niet. Déze. Mix!

Tenzij je natuurlijk zo’n chocolaliefhebber bent dat je desnoods een chocolade sinaasappelcake wilt eten, die droog is en smaakt alsof je hem twee weken geleden hebt gebakken en onverpakt tussen de aardappels bewaard hebt. Ìk heb mijn grenzen.

O man, wat was dìt een treurig leermoment!

5 december

ik hoor de verzuchtingen door de bomen
over het wel en wee van deze tijd
nu pakjesavond er ras aan zit te komen
en menigeen onder het rijmen en knutselen lijdt

“wat nu te kopen, te dichten, te maken

hellup, ik krijg het nooit op tijd af
liever zou ik in een tentje willen staken
deze periode voelt als een stráf”

o, ik herken deze gevoelens zo
ook ik begon elke jaar weer veel te laat
zocht op vier december nog naar dat ene cadeau
maakte me last minute op het plakband onredelijk kwaad

wij vieren al jaren niet meer sint
hoewel het wel altijd leuk is geweest
onze jongens veranderden in puber van kind
en hadden geen zin meer in dit feest

de pakjes legden we daarna onder de boom
zonder gedicht, gefröbel en vooral gestress
de tijd die ik overhield was als een zoete droom
maar less bleek niet more, het voelde als... less

opeens wist ik in oktober al de leukste surprises te verzinnen
opeens dacht ik ruim vóór december al aan speculaas sinterklaas
er schoten mij bijna constant de fraaiste rijmwoorden te binnen
zullen we nog één keertje, vroeg ik, maar helaas

inmiddels ben ik het gemis ruimschoots te boven
vooral als ik denk aan dat nippertjegedoe en gelijm
aan overvolle winkels en surprises stoven
het enige wat ik nog steeds mis is... het gerijm