Dat moment

Dat moment dat de vermoeidheid uit je oren lijkt te stromen en je die ene persoon tegenkomt die zegt:

“Hee hallo, hoe gaat het met je?”

En dat je dan antwoordt dat het even niet zo goed gaat, dat je nogal moe bent en moedeloos vooral, en dat zij er twee tellen stil van is en vervolgens reageert met:

“Ach...”

Om daarna uit-ge-breid te vertellen dat zij het ook zó zwaar heeft, dat ze, om maar een goed voorbeeld te noemen, gisteren nog voor de zóveelste keer in de verkeerde rij bij de supermarkt terecht was gekomen waardoor ze bijna, nee zeker, een kwartier heeft moeten wachten en dat terwijl ze zichzelf een lekker middagje lui lezen op de bank had beloofd.

“En ik was er zó aan toe!”

Want ze had dan wel net een heerlijke vakantie achter de rug maar daarna is er toch een flinke stapel was weg te werken en wat dacht je van de strijk? Nee, om eerlijk te zijn:

“Vakantie is ook niet alles, hoor...”

Dat moment waarop ik, als het mij overkomt, me stilletjes maar wel serieus afvraag:

“Zou vijftien jaar gevangenis een erg hoge prijs zijn voor die opluchting als ik haar... op dat moment... gewoon bij haar keel... of hard op haar hoofd...? Zou er zoiets als gerechtvaardigde doodslag bestaan?”

Dat moment: is dat een herkenbaar moment?

Mijn alles

Toen we elkaar leerden kennen, een paar jaar geleden nog maar, was het beslist geen liefde op het eerste gezicht. Ik vond hem wat groot en wat gladjes ook, zo’n gecompliceerd type met van die diepere lagen terwijl mijn voorkeur meer naar open boeken gaat. Ik heb, aanvankelijk tegen mijn zin en gewoonte in, moeite moeten doen om hem te doorgronden maar meer nog heb ik moeten wennen aan het feit dat hij, hoewel behoorlijk slim, niet eens voor zijn eigen onderhoud kan zorgen.

Toch, langzaam maar zeker, begon er bij mij iets van waardering te ontstaan. Ik begon me aan hem te hechten en ik zocht steeds vaker zijn gezelschap op. Ik werd onrustig als hij niet in de buurt was, mijn eerste gedachte ’s ochtends was aan hem gewijd en mijn laatste, die voor het slapengaan, ook. Ik leerde al snel dat hij meer voor mij kon betekenen als hij volledig uitgerust en opgeladen was. En ik begon van hem te houden. Veel van hem te houden.

Nu is hij mijn alles. Hij leest me voor, zingt liedjes voor me en houdt me op de hoogte van het laatste nieuws. Hij gaat mee als ik ga hardlopen, hij waarschuwt me als het gaat regenen zodat ik me erop kan kleden en als ik boodschappen moet doen, dan weet hij wat er gehaald moest worden. Hij maakt onze foto’s als ik mijn toestel ben vergeten, onthoudt mijn afspraken en kent de lekkerste restaurantjes. We doen samen spelletjes en luisteren naar muziek. We kijken samen filmpjes. En wil ik dit alles met anderen doen, dan vindt hij dat prima: jaloezie is hem totaal onbekend - dat ik ook veel tijd aan mijn (andere) dierbaren wil besteden, moedigt hij alleen maar aan.

Hij toont me de tijd, wijst me de weg en vertelt me waar ik ben. Hij is mijn alles.

Brieven

Een paar uurtjes met binnen-zit-weer, een kop warme thee en een doos vol halfvergeten brieven. Het begon als een opruimklus maar het werd slenteren over Memory Lane, steeds langzamer slenteren.

Een aantal brieven kon meteen de prullenbak in; dat waren door de mazen van het meteen-weggooien-net heengeglipte nieuwsbrieven, de meeste niet eens gelezen. Weg ermee! Reclame: waarom heb ik dat bewaard? Weg ermee! Een handjevol afgehandelde werkpost: in de prullenbak!

Maar toen...

Voorstellen en afspraken voor bijkletsuurtjes en we-moeten-elkaar-hoognodig-weer-eens-zien-dagen. “Koffie bij jou of koffie bij mij?”, “Welke stad nu?” en “Het is weer veel te lang geleden!”. Mijn mondhoeken gingen omhoog en het tempo van het opruimen langzaam omlaag.

Brieven met “Je vroeg hoe het met me gaat, nou....” en “Tot mijn grote verdriet moet ik vertellen dat...” Brieven die moeilijke herinneringen naar boven haalden, brieven vol medeleven en brieven van en over mensen die er niet meer zijn. En mijn thee werd koud.

Verslagen van vakanties en uitjes, sommige zo grappig en beeldend verteld dat ik er weer om moest lachen. Recepten, boekentips en foto’s van kersverse kleinkinderen. Verhalen die met "Wist je trouwens dat..." begonnen en met "Wat lief dat je aan me dacht!". Ik nam er nog maar een kop thee bij en ging er nog wat lekkerder bij zitten.

Reacties op mijn blogstukjes (“Ik kreeg het niet op je blog gepubliceerd, dus ik schrijf je maar even zo...”). Updates uit Bennekom, Berkeley, Utrecht en Seoel van zoonlief. Ik herlas ze allemaal en voor de zoveelste keer. Alsof ik alle tijd van de wereld had.

Veel kattenbelletjes van Peter. Van vlak voor een paar dagen uit; hij was al vrij en ik moest nog een dagje werken: “Ik heb een nieuwe site gevonden met nòg beter weer voor aankomend weekend!”. Van als hij thuis was en ik in de bieb: “Ik heb ondertussen...”, dan had hij iets geregeld of afgesproken of zomaar geboekt, en als ik zo’n berichtje las na een onheuse klant dan was ik mijn ergernis in één klap vergeten.

“Er wordt tegenwoordig zo weinig meer echt geschreven”, verzuchtte iemand laatst. “Het is allemaal mailen wat de klok slaat!” en zij vond dat maar kil. Ja, “kil” was de juiste omschrijving volgens haar. Maar ìk heb een doos vol brieven van lieve mensen en met dierbare herinneringen. Een hele ònkille mailbox vol.

Dringend verzoek

Aan alle piloten en hun co-piloten, luchtverkeersleiders, weer- en andere goden, beschermheiligen, stewards en stewardessen, en iedereen met ook maar een klein beetje meer invloed op het vliegen tussen Seoel en Amsterdam dan wij.

Mede namens Peter een heel dringend verzoek aan jullie allemaal:

Willen jullie vandaag heel, heel erg extra jullie allerbeste best doen, supergeconcentreerd zijn en nog niet in de relaxte vrijdag-bijna-weekend-modus schieten?

Alsjeblieft...

Het dierbaarste en liefste wat wij hebben zit vandaag namelijk in een van die vele, vele kleine gele vliegtuigjes. (Die gele puntjes zijn vliegtuigen, ja! Inderdaad...)

*diepe zucht*

Vacature

“In Hetzelfde Schuitje” is een recent opgerichte en zeer sterk groeiende stichting. De leden zijn vrouwen met diverse en (te)veel zorgen en verantwoordelijkheden op het gebied van gezin, familie, werk (betaald en/of onbetaald), huishouding en -dieren. De stichting heeft zich ten doel gesteld haar leden een luisterend oor te bieden, van peptalk te voorzien en bovenal praktische hulp te bieden.

Vanwege de groei en verdere optimalisatie van onze stichting, in combinatie met de enorme ambities zoeken wij met spoed een fulltime (168 uur)

lieve petemoei

De functie-eisen:

- Je voelt je thuis in een informele hectische omgeving en bent stressbestendig
- Je kan snel dáár verschijnen waar je nodig bent
- Je bent energiek, enthousiast en moederlijk
- Je kan extra tijd in een dag stoppen, cocktails mixen en schuldgevoelens laten verdwijnen
- Je gaat flexibel om met tijden als “middernacht” en “honderd jaar”
- Je maakt geen gebruik van onderaannemers als prinsen en kikkers
- Je beschikt over een slaapzandstrooi-diploma of bent bereid deze te behalen

Wij bieden een leuke baan waarin je jezelf kunt ontwikkelen met veel ruimte voor eigen initiatief en oneindige doorgroeimogelijkheden. Het salaris bestaat uit eeuwige dank en uiteraard een dertiende maand.

Ben jij de lieve petemoei die onze stichting zo heel erg nodig heeft? Mail dan snel je reactie met CV naar wanhopig@inhetzelfdeschuitje.nl

Een boek over liefde

Ditmaal kwam haar leestip via de post. In een envelop met een postzegel (“Krijg je ook nog ’s gewone post.”). Ik ben van haar veel gewend maar dat ze mij een thriller aanraadde, daar keek ik wel even van op.

"Later" van Rosamund Lupton:

Op een prachtige, warme zomerdag wordt de blauwe lucht bevuild door de zwarte rook van een school die in brand staat. Grace, een van de moeders die zich ernaartoe hebben gehaast, beseft dat haar dochter Jenny zich nog in het gebouw bevindt. En Grace doet wat elke moeder zou doen: ze rent naar binnen om haar kind te redden. Ze weet Jenny te bereiken, maar door de intense hitte en dikke rook raken ze beiden zwaar gewond en belanden in het ziekenhuis, waar ze moeten vechten voor hun leven. Het echte gevecht begint echter pas later, wanneer blijkt dat de brand is aangestoken. De pyromaan loopt nog vrij rond en lijkt erop uit te zijn Grace en haar gezin te vernietigen... (Boekmeter)

Een spannend boek, een gewoon spannend boek, zo leek het op het eerste gezicht. Maar toen kwam het: het verhaal wordt verteld door Grace. Grace, die in een coma ligt, die uit haar lichaam kan stappen en “dus” rond kan lopen, en die daarbij vergezeld wordt door ook-uit-haar-lichaam-gestapte Jenny. Beiden zijn onzichtbaar en kunnen geen contact leggen met de mensen om hen heen. (Ja, ik snap de eventueel opgetrokken wenkbrauwen op dit punt maar blijf er alsjeblieft nog even bij, het wordt echt de moeite meer dan waard!)

Want is het een wat òngewoon en spannend boek? Een met een paranormale twist? Ja, ook, maar vooral een boek over een vrouw die letterlijk en figuurlijk tegen alles in voor haar gezin wil blijven zorgen, haar gezin wil blijven beschermen. Een vrouw die aanvankelijk denkt dat zij de enige is die dat kan doen, die dat het bèste kan doen, beter zelfs dan haar man, en die langzaam maar zeker durft in te zien dat dat (gelukkig) niet zo is. Het boek gaat ook over loslaten. Het loslaten van vastgeroeste ideeën en het loslaten van steeds onafhankelijker wordende kinderen. En over afscheid nemen.

Moet je geloven dat er bovennatuurlijke, zesde zintuigelijke zaken bestaan om "Later" te kunnen lezen? Ik vind van niet. Ik kon al heel snel meegaan in de vorm waarin de schrijfster het geheel had gegoten. Wie anders had het verhaal zo duidelijk, zo aangrijpend kunnen vertellen als Grace zelf?  En aan wie had zij het beter kunnen vertellen dan aan haar man? Vooral dat laatste was voor mij het meest logische; dat ze alles wat ze ontdekte, dacht, voelde, betreurde en hoopte met haar man deelde. Met wie anders?

Het boek gaat over liefde. En ik weet zeker dat ik het nog een keer zal lezen.

Cadeau

 

“Ik heb mezelf vanmiddag een mooi cadeau gegeven,” vertelde ik Peter terwijl ik aan het koken was en hij tegenover mij aan de eetbar zat. Maar toen ging de deurbel, daarna was het eten klaar, moest er wat te drinken ingeschonken worden en ging de telefoon tijdens de eerste hap.

“O ja, over dat cadeau...”
“Ja?”
“Ik heb mezelf een loop van bijna tien kilometer cadeau gedaan!”
“..... O....kéé...” Ondanks dat hij weet hoe graag ik hardloop en hoeveel energie en lol ik ervan krijg, had hij dit niet zien aankomen.

Ik meende het uit de grond van mijn hart; het was echt een Cadeau. Met een hoofdletter bij wijze van strik. De laatste dagen waren zó druk, voor mijn hoofd nog meer dan voor mijn agenda, dat een stressgevoel om een hoekje leek te kijken. Maar gelukkig weet ik sinds een jaartje wat dan goed voor mij is. Het was prima weer, ik had de belangrijkste klussen al gedaan en de tijd tot aan het eten was voor mij. Dus...

Het was zo heerlijk in het bos. Rustig. Zonlicht door de bomen. Zoveel tinten groen. Af en toe een wielrenner. Vogelgeluiden en een eekhoorntje dat over mijn pad schoot. Halverwege een ijskar met genietende mensen en een vriendelijke zwaai. Mijn benen werden zwaar maar mijn hoofd op een fijne manier licht. Ik hoefde niet meer te glimlachen naar mij tegemoetkomende fietsers, na anderhalve kilometer krulden mijn mondhoeken al vanzelf omhoog. Ik liep op een comfortabel rustig tempo en als het even niet meer ging, gunde ik me een wandelmoment. Iets meer dan acht kilometer had ik tot dusver namelijk nog nooit gelopen. Het was bijkomen en genieten. Met elk zweetdruppeltje leek een stukje stress weg te sijpelen. Hoe moeier ik werd, hoe meer rechtop ik leek te gaan. O, het was zo heel erg heerlijk.

“Aan wat voor een cadeau dacht je eigenlijk, toen ik dat gisteren zei?” vroeg ik vanochtend.
Peter lachte: “Iets van laarsjes of schoenen... Of een jurk of zo... Zoiets!”
“En daar werd je niet benauwd van?” (Een paar dagen eerder hadden we net weer zo’n budgetoverlegje gehad waarbij de woorden “zuinig”, “saldo”, “positief” en “eindelijk” waren gevallen.)
“Nee!” antwoordde hij heel lief en heel beslist. “Dit is een moeilijke tijd voor jou en dan verdien je wel wat leuks!”

Aaaahh!
*smelt*

(Laat ik nou morgen een afspraak in het dorp hebben. Dus...)

Wereld

Er ligt een heel gebied tussen vermoeden, het diep verstopt wel weten, en er steeds minder goed omheen kunnen. Tussen “ach, wat wil je ook op die leeftijd?” en “ze gaat nu toch wel èrg, en erg snèl ook, achteruit...”

Er ligt een groot gebied tussen het hierover praten met elkaar en met specialisten. En een zo mogelijk nóg groter tussen dit alles en de niet meer te vermijden diagnose.

Maar oh!

O, deze wéreld sinds die diagnose! Deze o zo nare, grote wereld...


Van Alzheimer.