Cadeau van Josje

Josje en ik hadden het al vaker gehad over onze dierentuinen, die van haar in Amersfoort en die van mij in Rhenen. Het leek ons leuk om een keer elkaars tuin te bezoeken. “Moet je doen!” zeiden we allebei en vervolgens gingen we door met de waan van de dag. Zoals dat zo vaak gaat.

Maar toen viel er vlak voor mijn vakantie een envelop in de bus. Eentje met mijn naam erop en met dit lieve briefje erin:

Ze had me een zomerabonnement gestuurd! Op een dierentuin, op háár dierentuin! Zodat ik er zomaar naar toe kan wanneer en zo vaak als ik wil! Oh...

Ik was er even stil van. Wat een cadeau...Wat een leuk cadeau! En wat een lieve gedachten zitten hierachter...

Vandaag ben ik naar Amersfoort gereden, naar Josjes dierentuin. Alleen, omdat Peter andere dingen te doen had. Néé, dat is niet saai. Já, het was heerlijk om zo in mijn eentje met mijn fototoestel rond te lopen. Te genieten, wat rond te lopen en te kijken, gewoon ergens te zitten en te kijken.

Maar omdat ik het samen-delen wel wat miste sms’te ik Peter een paar keer en stuurde ik ook Josje een paar berichtjes:

“Ben in het dierenpark :))”

“Zit op de tribune bij de olifanten. Lekker in de schaduw.”

“Ze hebben hier neushoorns! En krokodillen!”

“Zit hier zo te genieten! Van het park en nu van ’n patatje mèt ;)”

“Ik ben een bofferd dankzij jou!”

Dat laatste was aan Josje gericht en het kwam uit de grond van mijn hart; ik had het wel drie keer kunnen versturen. Nogmaals heel hartelijk dank, lieve Josje, heel hartelijk dank voor dit o zo leuke cadeau! Jouw dierentuin is echt práchtig en ik heb zo’n fijne, beslist voor herhalingen vatbare dag gehad; ik ben een echte bofferd dankzij jou!

{{smak!}}

Vanochtend

Zij waren vanochtend de eerste wakkere wezens die ik tegenkwam. (Ik zei “wakker”, Peet!) Het was net na zevenen en al behoorlijk warm, maar vroeg opstaan na laat slapen in een warm bed is een kunst die ik nog niet beheers. Ik wil het wèl kunnen want zelfs een inmiddels simpel rondje van vijf kilometer is zwaar met deze temperatuur! Zelfs als je heel rustig rent en veel water drinkt onderweg. Maar wat is het ‘t waard!

De zon die door de bomen schittert en dauwdruppels op spinnenwebben laat glinsteren.

Konijntjes die over het fietspad schieten, even achterom kijken en vervolgens weer omdraaien met een houding die ik niet anders dan “kick my ass!” kan noemen. (Alsof ik ze in kan halen!)

Eenden die door de vijvers glijden, zo soepel en jaloersmakend koel.

Wilde bloemen in de bermen die er op dat tijdstip nog fris uitzien en vogels die erover heen scheren.

Het blauw van de wolkeloze lucht. O, dat blauw!

Op sommige stukken was er een typische stilte die ik dwars door mijn muziek heen leek te horen. De stilte van een wijk die wakker wordt.

Geen training op snelheid of afstand op een dag die zo warm begint als vandaag, een steady vijf kilometer is meer dan genoeg. Gewoon heel rustig lopen, mijn bloed voelen stromen, zweetdruppels voelen glijden. Ondanks de warmte me fit en sterk voelen. Steeds meer het idee, het vertrouwen, krijgen dat deze dag van mij wordt, dat het goed is en blijft.

Zo de dag kunnen starten is heerlijk. Zo heerlijk.

Toevallig in Haren

 Stel hè, stèl je bent in de buurt van Haren

Omdat je onderweg naar Groningen bent

Of een beetje verdwaald...

Maar je bent hoe dan ook in de buurt van Haren en je houdt van tuinen.

Of je bent om wat voor reden dan ook in de buurt van Haren en stevig toe aan een koffie-break en je moet vast ook nog nodig plassen,

En hoewel je meer van het shoppen bent

 
O sorry, ik bedoel natuurlijk van de musea ;)

Vind je een mooie tuin op zijn tijd ook wel oké...

  

 Stel, hè, stel... dan zou ik in zo'n geval en als ik jou was toch even hier aanwippen

Het is maar een tip....

Appeltaartschandaal op Ameland

Van onze verslaggever

Ameland - Onlangs heeft een inspectieteam van de belangenorganisatie “Don’t Muss With Apple Pie” een niet bij naam te noemen horecagelegenheid op Ameland bezocht. Aanleiding hiervoor was een klacht van toerist Sylvie van L. over de appeltaart. Van L.: “Ik zeg niet dat hij niet lekker is maar hij smaakt ànders dan eerst!”

Volgens een woordvoerder van de organisatie is er inderdaad sprake van een veranderde samenstelling van de taart. Aangezien er over deze verandering niet gecommuniceerd is, niet middels de beschikbare formulieren en zelfs niet via de menukaart, neemt “Don’t Muss With Apple Pie” de kwestie hoog op. “Wij nemen dit héél hoog op!” aldus de woordvoerder.

Een team van de beste en meest ervaren inspecteurs heeft de appeltaart in kwestie uitgebreid getest. Elk kruimeltje werd bekeken, geproefd en besproken. Voor de slagroomtest was zelfs een specialist op dit gebied ingevlogen.

Ooggetuigen zagen dat het personeel van de betrokken horecagelegenheid geprobeerd heeft de aandacht van de controleurs af te leiden door een koekje bij het testproduct te leggen. De woordvoerder: “Onze inspecteurs zijn, zoals wij dat noemen, gladde vogels; dergelijke minne acties worden door hen onmiddellijk doorzien. Wij zullen dit echter wel in ons eindrapport meenemen.”

De bereider van de taart was niet voor commentaar bereikbaar. Volgens de eigenaar van het restaurant, die zichzelf nu een ware pechvogel noemt, is de man gevlogen.

Vandaag op Ameland

Buiten mijn raam, buiten ons hotelraam, ligt Ameland in de regen. Dit klinkt triester dan het is want de weersvoorspellingen waren hier heel duidelijk in en we hebben dus een lekkere stapel boeken bij ons. Ik in mijn koffer en Peter op zijn iPad.

Ik denk heel even aan waar we vandaag eigenlijk volgens plan zouden zitten: op de fiets in de buurt van Bronkhorst. In de regen op de fiets in de buurt van Bronkhorst. Brrr! Tip van de dag: plannen zijn er om gewijzigd te worden.

Ik ben dankbaar voor het comfort van ons bed thuis. Bij deze opmerking wil ik het graag laten; ik wil namelijk niet klagen en bovendien gaat het niet alleen over de kwaliteit van het matras in dít hotel. Ach, en zo slecht is het hier nou ook weer niet.

In de keuken van ons hotel worden alleen ontbijten klaargemaakt. Diners serveren ze hier niet en dat vinden wij Erg! Helemaal Niet Dus! Gisteren aten wij meer dan fantastisch bij dat ene restaurantje aan (bijna) het eind van de straat en vanavond gaan we naar wewetennognietwaarnaartoe, en morgen en overmorgen en enzovoort ook.

Ik verheug me op het droge gedeelte van de dag dat er zo aankomt. Ik heb mijn hardloopspullen meegenomen en ik heb al zo ongeveer een route uitgestippeld. Voor zover iemand zonder richtingsgevoel een route uit kan stippelen...

Ik ga dus hopelijk niet (al te lang) verdwalen.

Ik verbaas me een beetje over hoe rustig het hier in Nes is. We komen al acht jaar elke zomer op Ameland en zo stil hebben we het hier nog niet eerder gezien. De matige zomers van de afgelopen jaren beginnen hun tol eisen.

Ik lees het tweede deel van een spannende serie. Er komt heel veel moord en doodslag in voor en dat was precies waar ik zin in heb; gewoon ongecompliceerde, gruwelijke misdaden. Aan diepgang ben ik nog niet toe, zo aan het begin van een vakantie.

Ik hoop dat ik met deze laatste opmerking mijn imago op leesgebied niet al te veel schade heb aangebracht.

Ik hoor dat Peter aan een middagdutje is begonnen ;)

Mijn gedachten aan alle beslommeringen van vóór deze vakantie kan ik steeds meer loslaten. Nog een dag of wat en ik hoop er ook niet meer over te dromen.

Eén van mijn favoriete dingen, één van mijn favoriete vakantiebestemmingen, is Ameland. In de zon, in de regen, in de storm; het klaart hier altijd wel even op. Ameland voor niet langer dan een week, Ameland voor déze week.

Een boekje

Het boekje begint met een achtergelaten briefje bij een gedenkteken op een muur. Een briefje dat wordt gevonden door een toevallige voorbijgangster: Emma, 22 jaar oud. Emma leest de tekst en raakt er diep door ontroerd, zij schrijft een briefje terug en legt het samen met een bosje bloemen bij de muur. Er ontstaat een mooie briefwisseling, waarbij ook andere voorbijgangers zich betrokken voelen en dit door middel van het neerleggen van ook een briefje maar vooral bloemen bij die muur laten merken.

Een sprookje? Een luchtig chicklit-romannetje? Een romantische film a la Amélie? Nee, een dun boekje van maar honderdelf pagina’s met op elke bladzijde slechts een kort briefje. Het was met het transport meegekomen, een klant van ons filiaal had het gereserveerd, en om de een of andere reden trok het mijn aandacht. Ik heb geen idee of het door de titel of misschien de omslag kwam, ik weet nog wel dat ik het opensloeg, de eerste bladzijde las en het in één adem en in één lunchpauze uitlas.

Net als Emma werd ik geraakt door de inhoud van het briefje. “Hij was mijn beste vriend.” en “Na de oorlog wilde hij een wereldreis gaan maken.” Simpele zinnen als het topje van een ijsberg vol gebeurtenissen en emoties. Stukje bij beetje, met elk briefje en het antwoord erop, komt Emma erachter wat er gebeurd is en vooral wat het met de vriend van Frédéric gedaan heeft. Stukje bij beetje wordt de oude man voor haar iemand om aan te denken, te blijven denken.

En stukje bij beetje, met elk briefje van dan weer dat jonge meisje, dan weer die oude man, met elke bladzijde die ik las, voelde en herkende ik de behoefte aan het niet kunnen en niet willen vergeten. Het niet kunnen en willen vergeten van speciale mensen en van wat zij betekend hebben, wat zij nog steeds betekenen.  “Le devoir de mémoire, de plicht der nagedachtenis.”

"In het voorbijgaan", Jean-Laurent Caillaud. Soms vallen mooie boekjes je gewoon in de schoot.

Interview

Zomaar, out of the blue, vroeg iemand mij of zij mij mocht interviewen. Over hardlopen en via mail. Ik was zo verbaasd (en mijn ego zo gestreeld) dat ik die laatste toevoeging zeker een kwartier over het hoofd zag. Een kwartier waarin mijn fantasie een paar salto’s maakte:

"Waar zouden wij afspreken, mijn interviewster en ik? In een restaurantje, bij mij thuis, ergens op een station halverwege haar woonplaats en de mijne? Of, of, of… of in de bar van een hotel! Dat hoor je toch wel vaker, dat er een beroemde filmster of schrijver in een hotel een paar interviews achter elkaar geeft! O, ik ben dól op hotelbars! Maar hoe zou dat dan met de foto moeten die haar fotograaf dan wil maken? Moet ik dan in mijn lóópkleren tegen zo’n bar aanleunen? Wel of niet bezweet? Dan wil ik de foto’s wel van tevoren zien; ik ben zo òn-fotogeniek… Zelfs onbezweet."

Een kwartiertje duurde deze gymnastische oefening van mijn fantasie. Een kwartiertje waarin ik heus wel wist dat er nul sprake was van beroemd-zijn en van interviews in het meervoud, en hopelijk ook van die fotograaf. Na dat kwartiertje zag ik “via mail” staan (ach ja) en na paar dagen stuurde Nicole van “Ren Mama, Ren” een vragenlijstje. Ze was heel benieuwd naar mijn antwoorden, schreef ze, en ze hoopte dat ik ook een fotootje wilde bijvoegen.

Ja, zo kan het dus ook. Simpel, snel en zo praktisch. Met dit als resultaat (klik):

En het bracht me op een idee. Want het leuke van schrijven op een weblog vind ik de mogelijkheid om “achter de schermen” te kijken. Dan zie ik welke berichtjes het meest gelezen worden, via welke sites en zoekwoorden mijn lezers over het algemeen komen en ook in welk land zij wonen. Wat dat laatste betreft: dat mijn blog het meest in Nederland gelezen wordt was geen verrassing, dat dat gedurende een paar maanden ook in Zuid Korea gedaan werd, ook niet. Belgie, Groot Brittannië en zeker de Verenigde Staten zijn al andere koek. Maar dat ik lezers in landen als Duitsland, Rusland, Frankrijk en Spanje schijn te hebben, dat er zelfs bezoekers uit de Oekraïne en Letland zijn…

Ik werd er wat nieuwsgierig van en nu heb ik dus een paar vraagjes aan jullie. Aan jullie in het buitenland maar ook aan jullie “gewoon” in Nederland:

Wie ben je? Wat is jouw verhaal?
Hoe kom jij op mijn blog terecht en wat trekt jou erin aan?


Ik ben echt heel benieuwd en ik hoop van harte dat er minstens één, desnoods kort, antwoord komt, het zou toch wat ongemakkelijk voelen als er niemand reageert… Een foto hoef je niet mee te sturen ;)

(Het liefst had ik deze vragen natuurlijk in een hotelbar gesteld. Maar ja…) 

Simpel genot

mijn droom-uit-rust-plek

lag gisteren heel dichtbij

zomaar in de zon

(haiku)