Iets met overspel of zo

Ik stond samen met een klant wat boeken voor haar uit te zoeken. Ze was een beetje "uitgelezen" en dus toe aan wat anders. Anders hield voor haar in: realistisch maar liever niet waargebeurd, spannend maar niet te eng, wel met een liefdesverhaal erin maar niet te zoet en liever spelend in Nederland dan in Engeland of Amerika. Pffff... inderdaad; gelukkig is zij ook een leuke klant.

Net toen ik voor de vijfde keer “Lijkt dit u wat?” vroeg en zij het boek van mij aan wilde pakken, hoorden we een vrouw aan de andere kant van de kast haar stem verheffen: “En toen ben je hem gevólgd?!”. De aandacht van Leuke Klant was meteen van mij naar het gesprek aan de andere kant verschoven en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Wie zou er niet reageren op zo’n zin op zo’n manier uitgeroepen? Terwijl ik het boek opraapte dat zij van de weeromstuit uit haar handen had laten glijden, ging Leuke Klant wat dichter bij de kast staan. Ze probeerde zelfs tussen de planken door te gluren. “Je bent echt achter hem aan gegaan?! O, meid...” ging het daar verder maar het antwoord was helaas minder goed te verstaan. Iets met amper meer thuis zijn, kinderen die er ook verdrietig om waren en “hij hoort toch bij ons!”, dat laatste kwam er wat luider uit. Net als de toevoeging “ze moet gewoon van hem afblijven!”.

Leuke Klant keek mij aan en omdat ik op dat moment haar blik nog niet als sensatiebelust herkende, probeerde ik net te doen alsof we nog aan het zoeken waren. “Lijkt dit u dan wat?” vroeg ik daarom nog een keer terwijl ik haar het opgeraapte boek voor hield. “Dit is niet heel erg eng en niet zo zoet en ook niet waargebeurd.” Halverwege mijn zin ging haar hand al omhoog. “Weet je, ik luis... eh... zoek zelf wel verder. Dankjewel, maar ik...” en haar blik ging van mij naar de andere kant van de kast en uiteindelijk weer terug naar mij. Toen begon ze zachtjes te grinniken. “Ik denk dat ik nu toch even voor waargebeurd ga!”

Ik was alweer een poosje achter de inlichtingenbalie bezig toen Leuke Klant weer voor mijn neus stond. “Weet je wat er nou aan de hand was?” fluisterde ze met pretoogjes. “Wil je weten waarom ze hem gevolgd was? Wat hij gedaan had?” En voordat ik kon reageren proestte ze het al uit: “Het ging om de kát! Ze wilde weten welke buurvrouw haar kát telkens voerde! Nou ja! Haar kat! Niet haar man!”. En daarna: “Help je me weer zoeken? Iets spannends, niet te romantisch, iets met overspel of zo...”

Hee jij, Alzheimer

Hee jij, jij Alzheimer. Ik haat jou. Echt, ik haat jou uit de grond van mijn hart. Want wat jij met mijn moeder doet... Wat jij niet langzaam maar zeker, maar heel snel èn heel zeker met mijn moeder doet...

Jij zuigt de woorden uit haar hoofd zodat, als ze wat wil uitleggen, als ze wat wil vertellen, zij al bij haar eerste zinnen alleen maar wanhopig “...ik weet niet meer... hoe... ik...” kan stamelen. Een andere keer plant je juist weer heel andere woorden terug en dan zegt ze “kroketjes” als ze het over “die zwarte dingetjes” in krentenbollen heeft of “sleutel” als ze haar zakdoek bedoelt.

Je hebt haar besef van tijd gestolen. Door jou weet mijn moeder niet meer wat “straks” is en wat “morgen” betekent; wat straks moet gebeuren glipt vrijwel direct uit haar hoofd en als ze morgen ergens naar toe moet gaan, trekt ze nu al haar jas aan. Ook kan ze minutenlang naar de klok kijken zonder dat het haar iets zegt. En dan belt ze mij of een van mijn zusjes op en dan vraagt ze hoe laat het bij ons is omdat haar klok “steeds wat anders aangeeft”.  Heb je enig idee hoe dit voor haar moet voelen? Ik kan en durf me er geen voorstelling van te maken.

Je hebt haar zo veranderd. Van een zelfstandige vrouw die minstens tien jaar jonger geschat werd is zij nu een bang, onzeker vogeltje geworden. Laatst schuifelde zij, mijn moeder die ooit van Indonesië naar Nederland gevaren is en hier een nieuw bestaan opbouwde, zo aarzelend door de supermarkt alsof ze op een vreemde planeet was, mijn hand hield ze daarbij stevig vast. Ze zocht iets dat gekruld was en zacht van binnen, het was niet echt zoet maar ook niet zout en ze vond het lekker. Ik wilde het zo graag voor haar vinden maar ik had geen idee wat ze bedoelde. Weet je hoe dat voelt, Alzheimer?

Weet je hoe het voelt om de verbijstering in haar ogen te zien? Hoe het voelt als zij mij bang aankijkt en mijn hulp vraagt maar niet kan zeggen hoe en waarmee ze geholpen wil worden? Om haar tranen van machteloosheid te moeten drogen, van haar, de moeder die mij vroeger troostte? Weet je hoe het voelt om voor haar te willen zorgen, dingen rondom haar te moeten regelen en daarbij steeds meer haar privacy weg te nemen?

“Mijn hoofd is zo rot.” zegt ze telkens want ze heeft te vaak en te drommels goed door dat er iets heel erg mis is met haar en dat is misschien wel het ergste: dat zij dit beseft. “Je hoofd is niet rot,” is mijn reactie dan, “je hoofd is niet rot, je hebt een rottige ziekte!” en ik moet me dan inhouden om dat niet uit te schreeuwen. Want ik vind je zo rót, zo heel erg rót. Wat jij met mijn moeder doet...

Ik haat je, Alzheimer. Ik haat je uit de grond van mijn hart

Kwart marathon

Jullie kennen vast wel dat blije gevoel als je na heel lang zoeken eindelijk de perfecte schoenen/jurk/broek vindt. Tegen een redelijke prijs en in precies de goede kleur ook nog!

Waarschijnlijk, hopelijk, kennen jullie ook dat voldane gevoel aan het eind van de dag als je alle punten van je to do-lijst hebt kunnen afwerken. De lijst leek zo lang, wàs ook wel lang maar het is gelukt: jij hebt alles afgekregen!

En dat gevoel van trots omdat je iets bereikt hebt waarvan je dacht dat het te hoog gegrepen voor je was? Ooit-ooit zou je het wel kunnen, dacht je verlangend en dan opeens is het “ooit”. Trots voel je je dan, trots en sterk.

Ja? Is het allemaal herkenbaar? Hebben jullie het? Blij, voldaan, trots en sterk, dus.

Tel ze nu bij elkaar op en ook de niet-lopers onder jullie weten dan precies hoe ik me vanavond voelde na mijn hardlooprondje. Hardlooprond punt, geen “-je” erachter. Want vandaag liep ik namelijk 10,5 kilometer. Het ging niet snel maar het ging zonder wandelmomenten. Oh, ik kan me nog heel goed herinneren dat ik amper 10,5 minuut achtereen kon hardlopen! En dan nu tien-en-een-halve-kilometer... Aan één stuk...

Dat, mensen, is dus wel mooi een kwart marathon!

WOOHOO!!!

Prijs in de staatsloterij!

Tijdens een ochtendchat vertelde een lieve vriendin dat ze van Peter en mij gedroomd had. Ze was bij ons op bezoek geweest voor een vaartochtje op het meer bij ons huis en we hadden haar uiteindelijk in een vrachtauto (?) meegenomen naar een ander meer wat verder bij ons vandaan. Mijn ochtend begon dus heel leuk.

“We hebben een meer bij ons huis! We hebben twéé meren bij ons huis!”
“Misschien stel ik me jullie stiekem heeeeeel rijk voor...”
“Omdat ik gisteren schreef dat ik gelukkig met hem ben!”
“Jeetje, wat droom ik goed! Is jullie huis ook wit?”
“Nee, zandkleurige steen.”
“Want in mijn droom was het dat niet maar van zandkleurige steen.”

Het was een en al gezelligheid en meligheid. Precies zoals wij onze dag graag beginnen. Daarna moest zij aan het werk en bleef ik er nog even over doordenken. Er zit toch vaak een diepere betekenis achter dromen? Soms, misschien, zelfs een soort van voorspelling? En wacht eens even... was het gisteren niet de tiende van de maand?

Ik liep de trap af naar de keuken waar op het magneetbord ons staatslot hing. Ik prentte de laatste drie cijfers in mijn hoofd, liep iets sneller weer de trap op en tikte staatsloterij.nl op mijn laptop in.

Ik tikte verkeerd...
daarna goed...
en zag dat...
het laatste cijfer van ons lot klopte!
En het cijfer daarvoor was óók goed!
En het cijfer dáár weer voor ook!!!

Ooohhhh....

YES!!!

Maar-maar-maar! Hoe zat het met de cijfers vóór die goede laatste drie??? Wat voor letters staan er bij ons voor? We hebben er altijd de jackpot bij en die was gevallen, dat had ik in de gauwigheid gezien! Ooohhh, stel-stel-stel, stel dat...

Ik rende full speed weer terug naar beneden, trok deze keer het lot van het bord en ik vlóóg weer naar boven. Er leek tromgeroffel uit mijn maagstreek te komen en van nervositeit liet ik het lot uit mijn handen vallen.

Ik raapte het op...
plofte terug achter mijn laptop...
keek vol spanning naar de trekkingsuitslag...
en zag....


Toch mooi zevenenhalve euro. Oh yes.

Als een blok

Er zijn mensen bij wie de liefde door de maag gaat, er zijn er die op een aangenaam uiterlijk vallen, op een platinum creditcard, een speciale (?) leeftijd en er zijn mensen die zweren bij “de ultieme klik”. Het bezit van een cabrio, gespierde bovenarmen met of zonder tattoos, huisdieren en een goedgevulde boekenkast schijnt ook wel te scoren. En natuurlijk diverse combinaties van alles wat ik hier even verzin.

Wat mijzelf betreft: ik ben intens gelukkig met Peter. Ik heb genoeg aan af en toe een etentje in een fijn restaurant en George Clooney op het scherm. Maar ik ben niet van beton en mijn zwakke plek, waardoor ik Peet, George en restaurantjes soms even kan vergeten, is iemand die heel boeiend en vol passie kan vertellen over... eh... over... ach, soms maakt het onderwerp niet eens uit.

Dus kon het zomaar gebeuren dat ik afgelopen zaterdag tijdens een uitje van het werk ademloos en met weke knieën stond te luisteren naar een gids van het Rijksmuseum. Hij vertelde over zoutvaatjes, over de weerspiegeling in een tinnen kan, over licht dat van links kwam en over de schaduw van een hand. Hij legde de betekenis uit van zonnebloemen en slippers op de vloer, hij wees naar de opvallende lijst om een schilderij en naar minuscule details. Hij liep door de zalen van het museum en wij, mijn collega’s en ik, volgden hem op de voet alsof hij de rattenvanger van Hamelen was. Hij pakte mij volledig in met zijn enthousiasme, zijn vertelkunst en zijn liefde voor zijn vak dat ik zonder twijfel ook aan zijn lippen had gehangen als hij over kale badkamertegels had verteld.

En dus viel ik afgelopen zaterdag als een blok voor deze gids, een kleine, tengere man die niets van Peter en George had en die misschien niet eens het verschil tussen een pollepel en een steelpan kent. Ik viel echt als een blòk voor hem. Wel anderhalf uur en een stuk of vijf schilderijen lang.