Maar voorlopig fladdert het nog

Vlak na de douane draaide hij zich nog even om voor een laatste zwaai en ik zag het gelukkig ondanks toch weer die tranen in mijn ogen. Maar met de tranen begon dat nare gevoel van “ik wíl het niet, ik wíl geen afscheid nemen!” zachtjes aan te verminderen. Het zijn vooral de dagen voor zijn vertrek die altijd het moeilijkst zijn - als hij eenmaal naar zijn gate loopt, word ik rustiger.

Hij gaat naar waar hij zich thuis voelt en ondanks dat het zo ver weg is, in een land, een werelddeel dat ik maar van horen zeggen ken, is er niets liever wat ik voor hem wil. Als het om het geluk van mijn kind gaat, blijk ik zelf ook over grenzen heen te kunnen stappen. Hij helpt mij daarbij. Door te vertellen dat hij minstens één keer per jaar naar Nederland terug wil komen en dat hij het heel fijn zou vinden als wij hem daar willen opzoeken. Door over Qatar Airways te praten als een luchtvaartmaatschappij met vriendelijk personeel dat lekkere chicken wraps serveert vlak voor de landing. Door niet alleen te mailen dat hij weer veilig en wel in dat verre Seoel geland is maar eraan toe te voegen dat er iemand was die hem ophaalde en dat hij al een Koreaanse barbecue achter de rug heeft. Daar word ik rustiger van.

En na een paar dagen van weten en ook steeds meer voelen dat het goed is zo, zal ik de klik van zijn kamerdeur niet meer zo missen, zal ik in de supermarkt niet meer zo pijnlijk bewust voorbij de havermout en al die andere dingen die hij wel eet en wij niet, lopen. Ik zal er weer aan wennen dat er een aantal huishoudelijke klusjes niet zomaar al gedaan blijken te zijn. En nog wat later zal ik er ook aan wennen dat er “voorlopig” niet zomaar een zoon achter mij staat die even heel lief zijn hand op mijn schouder legt en begrijpt dat ik hem dan moet knuffelen omdat ik zielsveel van hem houd en zo ontzettend trots op hem ben. En omdat ik daar rustig van word.

Maar voorlopig fladdert het nog steeds wat in mijn maag.

Eénennegentig jaar

Eénennegentig…

Eén-en-negentig jaar…

Je zal het maar halen, zo’n leeftijd. Je zal het maar worden en dat er dan ook nog “Lang zal ze leven” voor je gezongen wordt. (Negentig worden was al schokkend genoeg!) Mijn moeder was er een paar dagen vantevoren gewoon een beetje extra van in de war. In de war en ondersteboven en dat laatste ook nog letterlijk, want een week voor haar verjaardag was ze zomaar tot ieders grote schrik omgevallen. Patsboem, op haar achterhoofd. Gelukkig viel het mee: haar bloeddruk bleek wat laag maar ze had niks gebroken en afgezien van wat pijn en pijntjes was ze oké. Lichamelijk dan, in haar (zere) hoofd bleef het duizelen omdat ze maar niet kon begrijpen, laat staan onthouden, wat er met haar verjaardag zou gebeuren.

Toen we (haar dochters, schoonzonen en twee kleinkinderen) gisteren in haar woongroep kwamen was alles vrolijk versierd maar bleek onze jarige in haar kamer op bed te liggen. “Ze zeiden dat ik jarig ben…. en dat de kinderen…. maar ik zei: NEE, dat kán niet! Hoe toch? Ik kan toch niet… en jullie dan? Ik weet niet, hoor…” We hebben haar geknuffeld en gerustgesteld, we hebben haar in haar nieuwe verjaardagskleren geholpen en weer gerustgesteld, we hebben van alles uitgelegd, we hebben haar laten praten en we hebben haar laten zien dat we er allemaal waren. Dat we sámen waren en vooral dat laatste was het belangrijkste voor haar: samen.

En toen hebben we haar verjaardag gevierd. Haar eenennegentigste verjaardag. Dát ze genoot en hoevéél ze genoot was aan alles te zien. Aan haar (toch nog even een paar) traantjes, aan haar lach, de woorden die ze niet kon vinden, haar hand op telkens één van onze armen. Ons moedertje. Ach, dat moedertje van ons…

Eénennegentig jaar… Maar we "hebben" haar nog! 

Ja, hoor...

Nee, niet als een lawine, dat is zwaar overdreven, maar wel als een sneeuwbal die zoetjesaan steeds groter wordt terwijl hij zachtjes een helling afrolt, zo is dat zware gevoel in mijn maag aan het groeien vanaf het moment dat Paul vertelde dat hij een vlucht geboekt had en heel binnenkort weer naar dat verre buitenland zou vertrekken.

“Jeetje... ” zuchtte zij, “went dat een beetje, dat je dat zo voelt?” Zij, met een tienerdochter die komende zomer voor het eerst alleen-met-een-vriendin met vakantie wil. Omdat ik dat wist en omdat ik de blik in haar ogen herkende, begreep ik dat zij meer op een geruststelling hoopte dan op een eerlijk antwoord op haar vraag.

En dus zei ik: “Ja, hoor...”

Koud

Net zoals het helpt om dat irritante liedje dan maar luidkeels te zingen om het zo uit je hoofd te krijgen en net zoals het helpt om juist met het vervelendste klusje van je lijst te beginnen, maakten wij afgelopen zondag een wandeling door de kou.

Niet omdat wij zo dol zijn op winter en koud en glibberig, o nee, die liefde is elk jaar maar zeer kortstondig, maar meer in een poging tot...

Ja, tot wat eigenlijk?

Alsof je de winter kan wégwandelen en die kou kan wégfotograferen!

Als dat zou kunnen, dan liepen en fotografeerden wij nou misschien nog...

Bij wijze van spreken dan, hè, want o wat was die wind guur!

Een weloverwogen beslissing

Ik ben een zeer slagvaardig persoon. Geef me een keus, een knoop om door te hakken en ik kies en hak meteen, direct. Ik twijfel niet, ik kijk niet om en ik kom zeker niet op genomen beslissingen terug.

Yeah right, dus niet... Mocht ik willen. Mocht mijn omgeving willen!

Natuurlijk ben ik (lang) niet (meer) zo erg besluiteloos; een mens kan geen vijfenvijftig worden, inmiddels bijna vijfendertig jaar getrouwd zijn en een goedgevulde kledingkast met kleren die zij ook nog draagt hebben zonder een paar keer in haar leven doortastend geweest te zijn. (Toch?)  Ik blijf echter heel veel kanten aan een zaak zien, jammergenoeg ook nadat ik, na lang gedub en getwijfel, eindelijk een beslissing genomen heb. En, helaas voor mijn omgeving, ik blijf ook de neiging hebben om heel royaal met mijn zorgvuldig verzamelde voors en tegens rond te strooien.

Dus...

Aan iedereen aan wie ik de laatste maanden uitgelegd heb, dèsgevraagd en òngevraagd, waarom ik echt niet meer aan een loopwedstrijd mee wil doen, aan iedereen die ik verveeld heb met mijn o, zo goede redenen (het was zo ongenadig heet tijdens de Marikenloop, ik krijg er ruim vantevoren al meer zenuwenkriebels van dan ik aankan, lopen is mijn manier van ontstressen en daarom dus niet meer, aan de ene kant dit en aan de andere kant dat... jadi-jadi-ja-bla-bla-bla-enzovoort...): dank voor het geduldig en begripvol knikken en gelijkgeven. Misschien snapten jullie het echt, misschien deden jullie het in een wanhopige poging om mijn lange verhaal kort te maken maar misschien kwam dat knikken meer uit de "wie probeert ze te overtuigen?"-gedachte voort. Als dat laatste het geval is, kan ik deze keer, déze keer hè, niet anders dan jullie gelijk geven. Ik... eh... heb me namelijk... eh... een beetje bedacht. *schaapachtige grijns*

Ik heb me van de week toch maar wel ingeschreven. Voor de Marikenloop dus, ja. Máár ik heb nu heel goede redenen! Echt! Nòg betere, eh..., echt heel goéde, bedoel ik. De opsomming ervan zal ik jullie besparen maar ik kan jullie verzekeren dat weer alle kanten van de zaak bekeken zijn. Het was wederom een serieuze en weloverwogen beslissing! Jullie kennen me toch ;)

Les Mis

Toen ruim twintig jaar geleden Les Misérables in Nederland werd opgevoerd, viel ik als een blok voor de muziek. Om de een of andere vage reden kwam het niet in mij op om naar de musical toe te gaan maar de cd kocht ik wel en ik luisterde er bijna dagelijks naar. Prachtig vond ik het! Zo prachtig dat ik niet veel later ook de originele Londense versie kocht. Helaas zong onze jongste (indertijd een kleutertje van krap vijf jaar oud) toen al dapper mee zodat ik wat uit te leggen had als hij weer eens  "Lekkere meiden, snel er overheen!" in het openbaar galmde. De ouders van zijn leeftijdgenootjes waren vast iets minder verbijsterd geweest van “Lovely ladies”. *grijns*

Ik heb jaren spijt gehad dat ik Les Mis (zoals de musical door intimi genoemd wordt) niet live ben gaan zien en was dus erg blij toen mijn tweede kans in 2008 kwam. Samen met een vriendin heb ik ademloos in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam zitten luisteren. Muziek en tekst kwamen perfect samen en het verhaal kreeg nog meer inhoud voor mij. “Na afloop van de voorstelling stond zij wezenloos te knipperen in de zon” is zo’n clichézinnetje dan, maar het klopte helemaal; ik was totaal van de wereld. Totaal!

Zondagavond ben ik met Peter naar de filmversie geweest. Vooraf had ik mijn twijfels: hoe zou het overkomen? Zou het überhaupt wel overkomen? Kunnen die acteurs wel (goed genoeg) zingen? Recensies, reacties via Twitter en vooral de trailer haalden mij over en ik ben er nog blij om. Heel erg blij! Tijdens de musical zat ik bepaald niet op de eerste rij en het inzoomen op de verschillende karakters moest ik zelf doen - in de bioscoop zat Fantine, de alleenstaande moeder die geen uitweg ziet dan de prostitutie in te gaan om zo voor haar dochtertje te kunnen zorgen, levensgroot voor mij dat overbekende “I dreamed a dream” te zingen. Precies zoals het moest: wanhopig, snotterend en met een gebroken stem van alle ellende: “I had a dream my life would be, so different from this hell I'm living…” en ik slikte. Ik slikte toen ik al die rauwe emoties, die ik al goed van de teksten kende en die ik me in mijn fantasie wel kon voorstellen, nu zo fantastisch geacteerd voor mij zag. Ik dubbelslikte bij “Empty chairs at empty tables” waarin Marius rouwt om zijn vrienden die gestorven zijn terwijl hij bleef leven. “There's a grief that can't be spoken. There's a pain goes on and on…” 

Anne Hathaway, Oscar-genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol

Natuurlijk kunnen de (sommige) acteurs in de film niet zo goed zingen als die in de musicaluitvoeringen en natuurlijk gaat er in muzikaal opzicht wat verloren omdat ze gelijktijdig acteren (de nummers zijn niet later ingezongen) maar in de, in deze, filmversie van Les Mis komen muziek, teksten èn verhaal op zo’n indrukwekkende manier samen dat ik heel beslist deze film nog een keer ga kijken. Ik ben heel wat gewend op filmgebied maar de manier waarop ik afgelopen zondag diep ontroerd de bioscoop uitliep was toch behoorlijk uniek.

Filmtip dus. Absolute filmtip.

Echt jammer

Het was echt jammer dat ik laatst in mijn eentje en niet met een vriendin op een afdeling met horloges en sieraden rondliep. Ik hoorde daar namelijk “Zo’n stoer horloge staat heel erg goed op een brede pols als de jouwe!” en het werd gezegd door een verkoopster waarvan je niet, absoluut niét, zou verwachten dat zij zoiets persoonlijks tegen haar klant zou zeggen. De man tegenover haar was er ook wat beduusd van. Beduusd maar ook gevleid. Als ik dat nou had gehoord in gezelschap van een vriendin dan waren we sámen heel erg benieuwd naar het vervolg van deze flirtactie geweest, dan hadden we sámen besloten om net te doen alsof we ringen aan het passen waren terwijl we naar verkoopster en klant gluurden en fantaseerden over krijgt-ze-hem of krijgt-ze-hem-niet? Ach, zo jammer dat ik alleen was.

Ik moest daarom in mijn eentje een romantisch verhaal rondom de verkoopster en haar klant spinnen terwijl dat met z’n tweetjes zoveel leuker was geweest. De vriendin, die er nu dus niet bij was, had vast ook vertederd geglimlacht bij het onbeholpen “Wilt u... eh, jij... mij even helpen? Ik weet niet hoe dat bandje dicht moet...” van de klant. En zij had mij misschien wel iets te hard aangestoten bij het enthousiaste “Natuurlijk, ach natúúrlijk!” van de verkoopster. Mijn vriendin en ik hadden vast samen verzonnen bedacht dat er zomaar voor onze ogen een prille, mooie liefde opbloeide en dan hadden we samen gehoopt dat noch verkoopster noch klant thuis al een partner had zitten. Echt heel jammer dat ik alleen was!

Want misschien had die vriendin dan ook gezien dat ik, totaal in de ban van het stelletje-in-wording, per ongeluk een iets te kleine ring aan mijn vinger schoof en dan had zij mij op tijd gewaarschuwd. Of zij had het niet gezien maar dan had zij mij kunnen helpen om de ring, die steeds steviger mijn vinger leek af te knellen, los te krijgen. Zij had dan gezegd dat ik niet zo paniekerig aan dat ding moest trekken vanwege het nylon koordje waaraan de ring vastzat. “Doe kalm aan, Syl!” had ze dan gezegd, “Als dat koordje knapt, dan gaat er vast een alarm af!” O man, zo jammer dat ik alleen was...

Want daardoor trok ik wèl veel te hard zodat het koordje knapte en er inderdaad een alarm afging. Een door merg en been snerpend alarm. En daarom weet ik niet hoe het is afgelopen tussen de verkoopster en haar klant, of ze hem inderdaad gekregen heeft.

Ik zei het al: echt heel jammer!