woensdag 26 juni 2013

Tien tips


10 tips voor als je de aankoop van een elektrische fiets overweegt:

1. Laat het uitzoeken en vergelijken van de technische specificaties aan een ander over. Tenzij je het leuk vindt om over kilowatturen en ampères en v-brakes versus rollerbrakes te lezen. En tenzij je sneller dan ik achter het verschil tussen de accu en de motor bent en deze kennis ook nog vast kan houden (langer dan een half uur in ieder geval).

2. Verspil je tijd niet bij die ene* fietsenzaak in E. Er schijnt een anti-fanclub van de eigenaar van deze zaak te bestaan. Alle leden hebben ervaren dat meneer A. niet luistert, niet wíl luisteren naar de wensen van zijn klant. Zijn motto “Ik lever geen fietsen, ik lever zorg!” heeft als ondertiteling “Jij hebt niks in te brengen dan veel euro’s en ik zal ze wel even grondig en desnoods onbeschoft uit je zak kloppen!”
(*Inwoners van E. weten hoogstwaarschijnlijk welke hier bedoeld wordt.)

3. Leef je tijdens de allereerste proefrit niet meteen als een dolle uit. Oftewel, ga niet meteen met de ondersteuning op “turbo” en in de hoogste versnelling over een vlak stuk weg racen met een waanzinnige grijns op je gezicht. Het risico dat je tanden nogal gevoelig op elkaar klappen als je over een oneffenheid op het asfalt rijdt is groot. Evenals het aantal vliegjes tussen je tanden.

4. Houd er rekening mee dat na elke flinke heuvel omhóóg (uiteindelijk) ook een flinke helling omláág volgt. Rem voorzichtig. En op tijd. Pas op takjes en dergelijke. Kijk voor je. Kijk. Voor. Je. En rè-hem! Rem!

5. Neem je fototoestel mee als je van foto’s maken houdt. Niet zozeer voor foto’s van je aanstaande nieuwe fiets maar vooral/ook van die fraaie modeltuin waar je in zou kunnen belanden als je echtgenoot een lekke band krijgt en op jouw fiets naar huis moet rijden om de auto plus fietsenrek op te halen terwijl jij in die tuin op hem moet wachten. Ik heb deze foto’s met mijn telefoon gemaakt maar met mijn fototoestel waren ze mooier geweest.


6. Geef je man, die dus in zijn eentje naar huis aan het fietsen is, de poncho mee die jij in jouw rugzak gestopt hebt. Er is namelijk een natuurwet die bepaalt dat regen altijd degene treft die onbeschermd door een open stuk fietst en niet de persoon die in de buurt van genoeg schuilplekken rondloopt met twee poncho’s in haar tas.

7. Ga, als je dus in zo’n modeltuin bent, bij een stortbui niet in de theetent zitten maar op het overkapte terras er tegenover. Het is heel amusant om dan een hele groep mensen naar die theetent gillend en wel (ach ja...) te zien rennen. Het alternatief is geplet worden tussen hun natte jassen. En een beschadiging aan je trommelvliezen oplopen.

8. Neem ook iets te eten en te drinken mee zodat je die theetent kan vermijden. Zo’n groep zou zomaar een zangkoor kunnen zijn en zangkoren hebben de neiging om bij elk wissewasje in luidruchtig gezang uit te barsten. Ook dit is leuker vanaf een afstand. En dus beter voor je oren.

9. Eenmaal terug bij de fietsenzaak waar men door middel van een scan je lichaamsverhoudingen kan opmeten zodat je nieuwe fiets precies op maat afgesteld kan worden: word niet verdrietig als de verkoper denkt dat je je hand niet goed op je heupbot hebt gelegd en daarna zegt dat “vrouwen over het algemeen” toch langere benen hebben. Word niet verdrietig en ook niet boos. Adviseer hem om deze zin niet te gebruiken als hij in een kroeg met een leuke vrouw contact wil maken maar trek het je verder niet aan. De man is gewoon oprecht verbaasd.

10. Onderhandel stevig over de prijs. Ook als je dit eigenlijk niet kan, ook als je eigenlijk zo’n type bent die korting krijgt van een Italiaanse marktverkoper omdat hij tot zijn stomme verbazing merkt dat jij gewoon het bedrag van het prijskaartje wil betalen en dat zelfs hij daar niet mee kan leven. Je hoeft niet meteen de helft te bieden, een maffia-pokerface te trekken of te doen alsof je de zaak wil verlaten (hopend dat de verkoper op zijn knieën achter je aan kruipt; gebeurt toch niet), maar onderhandel wel. Onderhandel schérp. Of, zoals in ons geval, wacht af wat je verkoper met de prijs doet en zeg heel ferm: “We hebben een deal!” Knipper vervolgens niet met je ogen.


dinsdag 18 juni 2013

Dat andere normaal



Ik ben er weer. Geloof ik.... Zo goed als tenminste...

De afgelopen week viel me niet mee. Ik was de maandag erna meteen weer aan het werk gegaan, niet uit “flinkheid” maar omdat ik vond dat ik dat kon en dat ik dat daarom ook moest. Dat was een beetje fout gedacht; ik heb het gehaald maar daar is ook alles mee gezegd. Ik voelde me alsof ik een giga-jetlag had en kon me heel slecht concentreren. Rouwen kost veel energie maar ik was kennelijk te moe om het me te herinneren.

Beetje bij beetje ging het toch de goede kant op, gáát het de goede kant op, de zo goed als mogelijk goede kant. Zaterdag kon ik me weer bezighouden met dingen als wat-voor-boodschappen-moeten-er-gehaald-worden en wat-gaan-we-komende-week-eten. En zondag heb ik, tussen lekkere leesmomenten in de tuin door, het huis onder handen genomen. Ik heb opgeruimd, stofgezogen, het bed verschoond, ramen gelapt en, samen met Peter, de voortuin onkruidvrij gemaakt. Dit is mijn manier van weer een beetje de grip op het alledaagse terug te krijgen. Door te huishouden en weer hard te lopen.

Ja, wéér hard te lopen. Want ondanks dat hardlopen mij altijd zo goed doet, heb ik een hele week niet naar mijn loopschoenen omgekeken. Mijn lijf stond er niet naar en mijn hoofd ook niet. Zaterdagmiddag ben ik voorzichtigjes weer gegaan; ik ging niet snel, ik ging niet ver maar ik gíng weer en dat voelde goed. Gisterochtend ben ik er vanwege de warmte zelfs vroeg mijn bed voor uitgekomen en ik ging iets sneller, iets verder en het voelde nog beter. Ik kwam thuis met een rustig gevoel in mijn hoofd en een bosje bermbloemen in mijn hand.

Zo moet dat andere normaal indalen. Het andere normaal waarbij ik niet meer die blije ogen van mijn moeder kan zien wanneer ze me na even aarzelen herkende, waarbij ik geen lekkers meer voor haar kan meenemen, niet meer met haar en haar medebewoners gezellig thee kan drinken, waarbij ik mijn moeders handen niet meer in de mijne kan voelen. Maar ook dat andere normaal waarbij ik niet meer naar de telefoon hoef te rennen zodra die overgaat, waarbij ik bij het avondeten gewoon een glas wijn kan drinken omdat ik niet meer misschien hals-over-kop in de auto richting het verzorgingshuis hoef te rijden, waarbij ik ’s ochtends kan aantrekken wat ik wil, ook al heeft dat ene kledingstuk geen zak waarin mijn iPhone past, waarbij ik me geen zorgen meer over haar hoef te maken.

Dat andere normaal.

 Ik ga er wel aan wennen. Weet ik. Zo goed als tenminste…


zondag 9 juni 2013

Afscheid



Wat was het gisteren een mooie dag. Een rare, prachtige, moeilijke, vermoeiende, schitterende dag. Ik hoef mijn ogen niet eens dicht te doen om de beelden weer voor mij te zien.

De kist met mama die door ons, haar dochters, schoonzonen, kleinkinderen en peetzoon met zijn vrouw, naar de rouwauto gebracht wordt. De haag van verzorgers en ander personeel van het verzorgingshuis. Onze tante, mama’s vriendin, in haar speciale rolstoel. Wat zou zij hier nog van begrijpen? De klok die geluid wordt en die stralende zon.

De aankomst bij het crematorium, het schikken van alle bloemstukken rond mama’s kist, het plaatsen van de drie waxinelichtjes aan haar voeteneind. Eén voor elk kleinkind. Voor de laatste keer het draaiboek doornemen. En slikken, voor de zoveelste keer diep slikken. Ik leun even tegen Paul. “De wodka zit in mijn andere zak,” fluistert hij en dat breekt de spanning.

Dan het binnenkomen van de velen die afscheid willen nemen, die ons willen steunen. Die grote belangstelling. De prachtige muziek en haar foto, groot op de muur. Haar lieve lach... O, mama, mamsje!

Het aansteken van de lichtjes door Paul en Charro. Het lichtje van Max steken Peter en ik aan. Bianca die het Onze Vader voorbidt, een gedicht voordraagt en daarna meezingt met het gospelkoor. Hun gezang gaat dwars door mij heen, evenals de aanblik van zwager Frans die met zijn basgitaar hen begeleidt. Mijn beurt. O, wat is dat moeilijk. Ik praat, breek en herpak me. De letters op mijn papier dansen voor mijn ogen en worden wazig door mijn tranen.

“Dat ik je mis” van Maaike Ouboter en de prachtige fotopresentatie die Peter zo zorgvuldig gemaakt heeft. Foto’s van mama, als baby, als bruid, als jonge vrouw met haar toekomst voor haar. Met haar zusjes, haar moeder, haar vriendin. Als moeder, schoonmoeder, oma. Gelukkige, trotse oma. Als de kwetsbare vrouw die haar ziekte van haar gemaakt had. Ik hoor gesnik maar ook gelach van herkenning achter mij.

De toespraak van Paul. Zó mooi! Zo ontroerend mooi! Ik moet lachen en huilen tegelijk om de herinneringen die hij ophaalt en de manier waarop hij die met ons deelt. Zulke prachtige herinneringen... Peter en ik pakken elkaars hand, wat zijn we trots op hem. Onbeschrijflijk trots. 

Weer muziek. “The Family tree” van Venice. “Now that we say goodbye to one of our own...” Nog een keer haar foto’s. Haar blije, lieve lach. De lach die ik zo zal missen. En dan Dési als laatste spreker. Zij bedankt iedereen en haalt nog wat herinneringen op. Haar stem breekt en ze probeert haar tranen op die typische Dési-manier weg te krijgen: “Och, dat pilletje is net te vroeg uitgewerkt!”

Het zit er bijna op. Ik voel opluchting maar ook verdriet dat het over is. We kijken naar de mensen die langs mama’s kist schuifelen. We zien strakke gezichten, intens verdrietige gezichten, we zien mensen die we gisteren nog gesproken hebben en mensen die we jaren niet gezien hebben. Zoveel mensen. Wat voelt dat goed.

We blijven met ons kleine clubje over en gaan naar mama toe. Peetbroer Glenn stelt voor om een kring te vormen en we houden elkaars handen vast. We staan om mama heen zoals we voorheen ook om haar heen stonden, in diepe verbondenheid. Omstebeurt zeggen we onze laatste groet en we leggen elk een roos bij haar. 

"Dag lieve mam, dag mamsje. Dag oma. Dag tante. Bedankt voor je liefde, je humor, je vertrouwen en alles. Wat zullen we je missen. Wat zullen we je vreselijk missen."

En daarna sluiten we voorzichtig haar kist.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...