Fietsen naar het Openluchtmuseum

“En? Was het gisteren in Ede ook gezellig op die eerste koningsdag?”

“Vast wel. Maar ik heb eigenlijk geen idee.”

“Jullie zouden toch naar het centrum fietsen? En daar dan op een terrasje...”

“Zouden, ja. Maar toen besloten we om...."

“Alleen wat in je eigen wijk rond te lopen? Vlaggen te tellen? Naar een rommelmarktje?”

“Nope.” *grijns*

“Nee! Je hebt toch niet binnen voor de tv gezeten?!”

“Met dat mooie weer zeker!”

“Dus jullie hebben wel wat gewandeld? Misschien ook gefietst?”

“O ja! We hebben gewandeld en vooral lekker gefietst.”

“Maar dus niet veel van oranjefeesten meegekregen?"

“Uh-uh, weinig tot niks, inderdaad."

“En was dat niet een beetje jammer?”

“O nee, er was helemaal niks jammers aan gisteren! Niet één kilometertje jammer!"

"Fijn zo!

"Inderdaad!"

"Stoner": triest maar ook o zo mooi

Nadat ik onlangs “Stoner” van John Williams uit had, moest ik even een paar dagen bijkomen voordat ik in een nieuw boek kon beginnen. Dat is niet ongewoon na het lezen van een boek dat veel indruk maakt; in de Engelse taal is daar zelfs een uitdrukking voor: “book hangover”. Hoewel hangover (kater) suggereert dat je achteraf met een naar gevoel blijft zitten, wordt bijna het tegendeel bedoeld: je kan dat bewuste boek niet loslaten, het blijft zo onder je huid zitten dat het als een vorm van ontrouw voelt als je daarna meteen aan iets nieuws begint. (Ik hoop dat dit gevoel herkenbaar is.)

Terug naar “Stoner”. “Stoner” was lang een titel waar bij ons in de bibliotheek zoveel reserveringen op zaten dat ik er maar niet aan te pas kwam. Heel erg rouwig was ik hier niet om; er werd mij zo vaak verteld dat ik dat boek beslist moest lezen en vervolgens kreeg ik zo vaak de vraag of ik het nu eindelijk gelezen had, dat het als verplichte literatuur begon te voelen en als ik ergens een hekel aan heb... Toen kreeg ik het als luisterboek te pakken en begon ik toch maar te luisteren.

De eerste hoofdstukken vond ik bijna saai. Een wat droge stem vertelde over een man die zijn leven nogal emotieloos ondergaat. "Emotieloos ondergaat" ja, ik weet geen betere omschrijving voor de manier waarop William Stoner studeerde, les gaf, trouwde en ook zonder enige weerstand of kritiek alles accepteerde wat zijn vrouw (een nogal hysterisch type) van hem en hun huwelijk eiste. Omdat ik al luisterend vaak huishoudelijke karweitjes doe en die nu eenmaal gedaan moesten worden, ging ik toch door met het verhaal over William Stoner. De hoofdpersoon zelf mocht me dan (nog) niet zo boeien; de mooie, ingetogen schrijfstijl van de auteur, John Williams, deed dat wel. 

William Stoner werd voor mij een buurman die, zolang als je je kan herinneren, in je straat woonde. Een man die je nooit echt zag, die er gewoon was en waar niks speciaals mee gebeurde. Zo’n sjokkende man. Zo'n man die alleen wat knikte en zelf geen mening leek te hebben. Soms irriteerde je dat: “Vindt nou toch eens wat!” had je hem willen toeroepen. Maar je liet het omdat hij nou eenmaal die saaie buurman was. Gaandeweg leerde je de man kennen. En daardoor leerde je hem misschien niet begrijpen maar wel waarderen en van lieverlee raakte je zelfs op hem gesteld. Zo erg op hem gesteld dat toen hij....

Ik denk niet dat ik iets belangrijks verklap als ik zeg dat William Stoner dood gaat. Hij wordt aan het eind van het boek ziek en toen ik die droge stem, die stem die steeds beter bij de sobere zinnen van de schrijver ging passen, over Stoner’s sterfbed hoorde vertellen, stond het kippenvel op mijn armen. Het boek was uit, het verhaal verteld en ik leek alleen achter te blijven. Met een book hangover van jewelste.

Wat een boek...

Wat een schrijver...

Ik zal niet zeggen dat je dit boek beslist moet lezen; ik raad het wel aan. Van harte.

De tuin in bloei

Door het wat overenthousiaste begin van de lente (niet dat ik hierover wil klagen) was onze tuin, net als de rest van de natuur, wat van slag.

Struiken, bomen en bloemen lijken bezig met een soort van wedstrijd in het tot bloei komen.

De camelia was als altijd de eerste maar werd, sneller dan andere jaren, op de voet gevolgd door de vergeet-me-nietjes, het gebroken hartje en de akelei.

De larix zette nieuwe naaldjes terwijl de oude dennenappeltjes nog aan de takken hingen. De esdoorn kleurt rood en de varens beginnen nu ook te ontkrullen. 

Zoals elke lente ben ik weer verrast dat alles het nog “doet”. Dat er toch weer iets nieuws, iets groens, paars, rose uit die bruinige blaadjes en kale takken groeit.

De Spaanse margrietjes, die ik afgelopen herfst een beetje vergeten was om op te ruimen, zijn gewoon weer gaan bloeien (ik wist niet dat ze dat konden!).

En toen ik vanochtend onder een paar struiken keek, zag ik steeds meer lelietjes-van-dalen. Lieve bloemetjes vind ik dat. Ik had ze ook in mijn trouwboeket.

Er ligt nog genoeg aan herfst- en wintertroepjes om op te vegen maar als je daaraan voorbij kijkt.... als je gewoon inzoomt.... Prachtig toch!

Ik ben dol op inzoomen. En ik kan heel goed voorbij troepjes kijken.

Peter heeft gelukkig andere kwaliteiten. 

We vullen elkaar gewoon goed aan ;)

Zo'n mooie film!

Ik had graag hier willen vertellen over een film die ik laatst met een vriendin gezien heb. Wij, vriendin en ik, vonden hem namelijk echt gewèldig! Heel sterk verhaal, goed geacteerd, prachtige beelden, mooie muziek, grappig, ontroerend... Na afloop zeiden we met glinsterende oogjes dingen als: “Zo! Hoe komt hij hierop?” en “Dat is iets om over na te denken!”, en we waren er ook een beetje stil van.

Ik had er daarom graag over geschreven om mijn enthousiasme te delen en ook een beetje in de hoop dat er reacties zouden komen als “Leuk! Bedankt! Ik wil ‘m ook zien!” maar ik ben bang dat zulke uitroepen er niet in zitten. Sterker nog: ik denk dat mijn verhaal niet eens uitgelezen wordt. Het is mij in real life al amper gelukt om wervend over deze film te vertellen. Op een paar mensen na (eentje wilde ‘m toch al zien en die andere twee leek het “wel interessant”) reageerde de rest van regelrecht afwijzend (“Belachelijk!”) tot beleefd toegeeflijk (“Goh, apart... Eh, ik moet even naar de .... eh... weg. Praat ondertussen gerust verder, hoor....”).

Het is dus misschien beter dat ik hier nog wat langer op ga broeden. Hoe en vooral wàt ik erover zal vertellen. Waarmee ik zal beginnen. Gewoon met het begin? Dat het gaat over Theodore, een wat eenzame man die net gescheiden is, en over Samantha, zijn... zijn eh... zijn persoonlijke assistente (laat ik haar in eerste instantie zo maar noemen)? Zal ik daarna beschrijven hoe zij elkaar steeds beter leren kennen en hoe belangrijk zij voor elkaar worden? Hoe hun relatie zich verdiept en hoe natuurlijk en mooi dat in beeld wordt gebracht? Hoe herkenbaar, op z’n minst voorstelbaar, dat dan is ondanks dat... Tja, en dan komt dat “ondanks dat” en daar haakt het merendeel van mijn toehoorders stevast af. Aan de andere kant, met de clou beginnen door te vertellen dat zij niet echt een zij is maar een puntjepuntje, is ook geen succes gebleken. Toen ik een keer op deze manier begon, werd er meteen een hand opgestoken: “Daar heb ik he-le-maal niks mee!”.

Het is niet mijn bedoeling om zieltjes te winnen voor deze film. Niemand hoeft van mij persé (meteen) naar de bios om ‘m te zien. Ik wil alleen graag vertellen hoe mooi regisseur Spike Jonze kwetsbaarheid, de behoefte aan contact en zielsverwantschap heeft vormgegeven. Hoe knap en origineel hij dat gedaan omdat Samantha geen echte vrouw is maar een besturingssysteem op Theodore’s computer. Ik wil daarbij dan ook vertellen dat dit echt niet zo vergezocht en belachelijk is omdat er nu al zogenaamde zelflerende computers bestaan.

Ik wil heel graag vertellen dat deze film veel indruk op mij heeft gemaakt maar ik moet nog even stevig nadenken hoe ik daarbij geen mensen afstoot die niks van de steeds groter wordende invloed van computers op ons leven willen weten (maar die ondertussen al wel tegen hun navigatiesysteem in de auto praten). Omdat ik "Her" zo'n mooie film vind.

Hmmm... Lastig hoor.