maandag 16 juni 2014

Meisje van negentien



Het San Marco plein in Venetië. Het was in de zomer van 1977 en ik moest nog twintig worden. Wat een meisje was ik toen nog. Ik wist toen al dat ik mijn hele leven met Peter wilde zijn maar verder wist ik van dat hele leven nul komma een heel klein beetje. Erg weinig dus, al dacht ik daar toen, immers “al” negentien, anders over.

Ik wist weinig tot niks van teleurstellingen en groot verdriet. Ik had toen al wel een periode van “eindeloos” solliciteren en afgewezen worden achter de rug maar toen deze foto gemaakt werd, was ik al een half jaar als secretaresse aan het werk. Een baan waarvan ik toen dacht dat het mijn baan was, iets wat ik me nu, werkend in een bibliotheek, amper nog kan voorstellen.

Wat wist ik toen echt weinig. Ik dacht bijvoorbeeld dat mensen, echte criminelen uitgezonderd, meestal eerlijk waren. Dat ik zomaar, zonder ervaring en zonder de kunst van mijn moeder af te kijken, elke dag lekker zou kunnen koken en dat kinderen krijgen gewoon een gegeven was. Ik wist wel van erge ziektes en dodelijke ongelukken maar op een bepaalde manier kon ik die ver van mij weg denken. Nare dingen overkwamen "andere" mensen en als je zelf maar een beetje voorzichtig was...

Hard werken was voor mij tot twee uur ’s nachts met mijn huiswerk bezig zijn (om vervolgens de volgende dag het eerste uur over te slaan). Doorzetten betekende fietsen door de regen en dat vakantiebaantje, dat zo sáái was, toch de volle vier weken uitzitten. Ik hield er toen al wel van om stoer te zijn maar dat er zoiets bestond als sterker kunnen zijn dan je denkt, dan je wilt zelfs, daar had ik geen idee van.

Wat is er veel gebeurd in die zevenendertig jaar. Wat heb ik veel geleerd. Noodzakelijke dingen, nare dingen maar ook veel, heel veel mooie dingen, gelukkig. Ik zou echt geen negentien meer willen zijn.

Vlak nadat Peter deze foto op het San Marco plein maakte, gebaarde de duivenvoerverkoper dat ik de zaadjes niet om me heen moest strooien maar op mijn hand moest leggen. Voor ik er erg in had vouwde hij mijn hand open en prompt vlogen er, zoals de (zijn) bedoeling was, een paar duiven op mij af. Ik schrok zo erg van al dat gefladder dat ik van angst het hele zakje voer van mij afgooide. Te mijner verdediging: ik had kort tevoren “The Birds” gezien, die horrorfilm van Alfred Hitchcock waarin vogels mensen aanvielen en doodpikten. Dat ik überhaupt daar tussen die duiven durfde te staan was al een stoere actie - die enge beesten vrijwillig op mij af laten vliegen was zeven bruggen te ver.

Gisteren waren we op een beurs voor tuin en huis. Tussen alle tentjes en stands was een grote vlakte, een ring, waar shows werden gehouden. Shows met paarden, met ganzen die door een hond werden opgedreven, en een show met roofvogels. We stonden achter het hek naar die vogels te kijken en op een bepaald moment werden er leren handschoenen uitgedeeld. “Welke kinderen durven zo’n handschoen aan te trekken?” Het jongetje naast mij durfde dat wel en een kleine uil (formaat: stevige duif) landde op zijn hand. Een poos later kwam de vraag of die kinderen hun handschoen aan de volwassene naast hen wilden doorgeven. De vogel die nu zou komen aanvliegen was namelijk wat groter en iets te zwaar voor een kinderhand. “Wilt u?” vroeg het knulletje aan mij en nog voordat ik hoorde dat de Oehoe, een van de grootste uilensoorten ter wereld, losgelaten zou worden, had ik de handschoen aangetrokken. Helemaal vrijwillig, zonder een seconde van twijfel of zelfs angst.

De vogeltrainer legde een stukje vlees in mijn handschoen, ik hoorde een woosh-geluid, er was een hoop gefladder en toen had ik een inderdaad echt grote vogel zomaar op mijn hand. Ik ondersteunde mijn arm en bewonderde die prachtige uilenkop, de mooie tekening op zijn veren.


Dat had dat meisje van negentien toch echt nooit gedaan. Nooit gedacht zelfs.



zondag 1 juni 2014

100happydays: volbracht!


Gisteren was het de eerste dag sinds ruim drie maanden dat ik geen foto van een Happy Moment op Facebook “hoefde” te posten. Vreemd voelde dat. Alsof ik spijbelde, eindelijk een dagje vrij had maar tegelijk niet goed wist wat ik met die vrijheid aan moest. Iets tussen opgelucht zijn en missen in. Het trotse, voldane gevoel van het plaatsen van mijn laatste foto in de reeks #100happydays was er nog wel maar sluimerde al op de achtergrond.

Om eerlijk te zijn: het viel me niet altijd mee, dat elke dag bedenken wat hèt moment van de dag was. Er waren (gelukkig!) heel veel dagen dat het moeilijk kiezen was omdat er zoveel leuke momenten waren maar er zaten ook wat dagen bij waarvan ik in eerste instantie ronduit vond dat het een prùtdag was. In eerste instantie ja, want ook op zo’n dag vond ik uiteindelijk toch iets wat de moeite waard was. En bleek het toch niet zo’n nare dag te zijn geweest... 

Dat er een foto, een afbeelding, bij moest maakte het ook niet altijd eenvoudig. Het kwam geregeld voor dat ik maar iets in elkaar fröbelde met behulp van een programmaatje of toch maar een plaatje van Google plukte. Hoewel er op dat gebied geen spelregels zijn, voelde dat laatste toch als een soort van valsspelen. Ik kan soms zo’n pietlut zijn! Die ene keer dat ik laat van een gezellig avondje thuiskwam en de dag strikt genomen al voorbij was zonder #100happydays #day.. voelde ik me, heel stom, zelfs wat schuldig. Ik heb deze uitdaging echt niet onderschat maar èlke dag is váák, hoor!


Over pietluttig-zijn gesproken: het pakte soms ook zo uit dat ik van mezelf voor een bepaald moment "moest" kiezen omdat ik daar toevallig een foto van had en van een misschien beter, happier, moment niet. Daar baalde ik dan een beetje van. En soms was iets heel duidelijk de winnaar van de dag maar kón ik er simpelweg geen foto van maken, meestal was dat dan uit praktische en/of privacy overwegingen. Voorbeelden hiervan zijn een kennisje en haar echtgenoot die op een viaduct mij toeklapten toen ik naar boven kwam “sprinten” (ik was al blij dat ik nog kon glimlachen), het kleine lezertje met haar gezichtje vol sproetjes (“U lijkt een beetje op mij!”; ach, dat lieverdje...) en die ene leverancier die iets zwaars van een steekkar moest aftillen en mij een fraaie blik gunde op zijn achterwerk inclusief de bovenkant van zijn onderbroek (ik ben ook maar een mens) (hij had ook vriendelijke ogen) (o, en aangename biceps). Je kan nu eenmaal niet van elke situatie een foto maken en een surrogaat van internet plukken doet zo’n moment dan geen recht.

Natuurlijk, ik had het me gemakkelijker kunnen maken. Ik had gewoon foto’s van mijn jongens, een lekker drankje en het boek dat ik aan het lezen was kunnen posten en dat aan kunnen vullen met die van mijn hardlooprondjes. Een paar met vriendinnen erbij: happy, happy, klaar. Maar ik wilde graag verschíllende dingen. Het was mijn bedoeling dat ik aan het eind van de rit ook herinneringen aan unieke momenten in mijn album zou hebben. Van die “O ja, toen...”-herinneringen. Vlak voor die laatste foto, die honderdste, heb ik mijn verzameling teruggekeken. Het klinkt cheesy maar ik werd er echt blij van. Het is nu al leuk om foto’s met bijbehorende teksten terug te zien en weer te weten hoe gezellig, relaxed, leuk, grappig, spannend en/of liefdevol het toen was.


Het is me al een paar keer gevraagd of ik hiermee doorga. “Op naar de tweehonderd!” Ja en nee. Ja, ik ga door met aan het eind van elke dag bedenken wat voor een mooie momenten er die dag waren en of er eentje de happy’ste was. Ik ga ook door met op prutdagen te bedenken of er toch niet een kort, desnoods héél kort, ogenblikje was waarop het toch niet zo pruttig was. Maar nee, ik ga er niet elke dag een foto van maken en het op Facebook posten. Honderd dagen lang èlke dag is veel, hoor! Waren jullie op Facebook het op het laatst niet spuugzat?

En nu ik het toch over jullie heb: dank jullie allemaal heel hartelijk voor alle reacties en likes! Een paar van jullie ook dankjewel voor opmerkingen als “Heb je nog een foto nodig; zal ik er eentje voor je maken?” en voor het app’en van jullie eigen happy moment-foto’s (“Ik doe niet mee maar hier werd ik vandaag blij van!”). Al viel het me dus niet altijd even mee: het was leuk, heel erg leuk om te doen, het was ook erg gezellig om te delen, maar het is goed zo. Het is volbracht.






(Ook meedoen? Ook proberen of je 100 dagen lang 100 happy moments kan verzamelen? Klik hier! Heel veel succes en plezier ermee!)



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...