Ik vond dat ik, sinds
het overlijden van mijn moeder, tijd over had en was al een poosje op zoek naar
iets anders dan wat alleen maar leuk voor mij was, toen ik de vacature zag staan: "Wie brengt Kees naar fysio?". En ik dacht: "Waarom zou ik dat niet doen?" Kees bleek op de spreekwoordelijke
steenworpafstand van mijn huis te wonen (*gooit steen recht vooruit*) en zijn
fysio ligt aan het eind van mijn straat (*gooit steen naar rechts*): een
driehoek van krap een kilometer. Daarbij zou het op de maandagmorgen moeten
gebeuren en wat doe ik nu op de maandagmorgen? Vanwege middag- en avonddienst niet veel meer dan het bed
rechttrekken, hooguit een was vouwen en, als ik fanatiek ben, ook eentje strijken
(áls, hè). O, en, vooral als ik de zaterdag heb gewerkt, in meer of
mindere mate met een maandagochtendgevoel worstelen. Vooral dat laatste kon wat mij betreft
wel leuker en zeker zinvoller. En dus breng ik sinds een paar maanden Kees naar zijn fysio.
Kees is een volwassen man met EMB, dit houdt in dat hij
zwaar lichamelijke en verstandelijke beperkingen heeft. Het lijkt erop dat ik
weinig tot geen contact met hem kan hebben. Maar omdat wat zo lijkt, nog niet zo hoeft te zijn, betekent dit niet dat ik Kees stil
in zijn rolstoel naar fysio duw en daarna weer stil terug naar zijn woongroep. Dat
zou voor ons beiden erg saai zijn. Nee, ik klets wat over het weer, over de
vogelgeluiden die we onderweg horen, ik neurie-zing wat liedjes en aai
geruststellend over zijn arm als we iets te hobbelig over een stoeprand of
drempel rijden. Want o, sommige stoepranden en drempels... ik ben (was) niet
gewend om achter een rolstoel te lopen en rolstoelen rijden, geloof me,
absoluut niet zo soepel als kinderwagens. Dit weerhoudt mij er niet van om van
de terugweg een fijn ommetje te maken, mensen als Kees komen namelijk niet veel
buiten. Zijn verzorgers hadden dit veel liever anders gezien maar door de
bezuinigingen hebben zij amper tijd om hun cliënten naar hoognodige therapieën als
fysio te brengen, laat staan om geregeld een wandeling met hen te maken. Voor
mij, liefhebber van buiten-zijn, is dit een naar besef. Bezuinigingen zijn een
bitch! Ik kan het niet beknopter zeggen, niet als ik ook nog netjes wil
blijven.
Waarom ik dit vertel?
Niét om naar reacties als “Wat goed van je” te vissen. Zeker
niet! Ik voel me vaak al ongemakkelijk genoeg bij de vele bedankjes van de
verzorgers van Kees.
Niét om stevig op de gevolgen van bepaalde bezuinigingen te
foeteren.
Ik vertel dit niét om op je schuldgevoel te drukken terwijl jij geen tijd/gelegenheid/energie
hebt om ook iets dergelijks te doen. Het kan bovendien zo zijn dat je allang
collecteert, boodschappen voor een buurman haalt, de administratie voor een
stichting doet, voor je zieke vriendin kookt, taallessen geeft, voor je
dementerende moeder zorgt en/of..... [vul zelf maar in]; in dat geval is dit
stukje zéker niet voor jou bedoeld.
Ik vertel het wél om een extra uitroepteken te plaatsen achter de noodkreet om meer, nóg meer vrijwilligers. In plaats
van (of naast) het foeteren op die uitholling van de zorg kan je letterlijk en figuurlijk simpel een
handje helpen. Zelf was ik aanvankelijk van plan om “wat” te doen in het
verzorgingshuis waar mijn moeder woonde. Er waren echter een paar praktische
bezwaren als afstand en vervoer (ik kan niet altijd over onze auto beschikken)
en daardoor ook wel tijd, en toen sijpelde die gedachte wat weg... Totdat ik
toch weer de behoefte voelde om “iets” te doen, iets waar (ook) een ander wat
aan heeft, wat een verschil maakt. Al zoekende kwam ik op de online vacaturebank voor vrijwilligers van Ede terecht (iets
dergelijks bestaat vast ook in andere gemeentes) en zag ik dat er dus ook dichtbij mijn huis
behoefte aan hulp was.
Wél omdat ik heb gemerkt dat er mensen zijn die denken dat
vrijwilligerswerk, dat ergens een handje helpen, veel tijd en energie kost. Ik
heb een baan, ik loop drie keer per week hard, ik heb hobby’s en doe soms
geregeld wat in het huishouden. Wandelen met Kees neemt ongeveer anderhalf uur van
mijn tijd in beslag op, zoals gezegd, een ochtend waarop ik weinig doe. Het
merken van kleding voor de woongroep waar Kees woont, een klusje wat ik
inmiddels ook op mij heb genomen, doe ik tijdens het kijken van Netfilx-series
en DWDD-afleveringen. Het besef dat ik op zo’n, voor mij, eenvoudige manier echt
iets kan betekenen voor een ander geeft mij een heel blij gevoel; dat levert
veel meer energie op dan dat het kost. Bovendien hoef je natuurlijk niet
wekelijks iets te doen; er zijn ook projecten waar je eenmalig aan mee kunt helpen.
En ik vertel het wél omdat het mijn ervaring is dat wanneer
je (ook) bezig bent in een omgeving die totaal anders is dan je eigen
(comfortabele) situatie, dat blikverruimend is en relativerend kan werken. Ik
gun je deze prettige ervaring van harte.
Daarom dus.
Daarom vertel ik dit. Helpende handen zijn namelijk, zeker
in de zorg, ontzettend hard nodig!
Steek jij je hand ook (al) uit?
