Vorige week had ik een heel fijn tv-uurtje. Claudia de Breij
en Hanneke Groenteman zaten allebei bij Matthijs van Nieuwkerk. De Wereld
Draait Door is namelijk mijn favoriete programma; ik sla, met dank aan
uitzendinggemist, zelden tot nooit een aflevering over. Claudia vond ik al heel
lang één van de leukste en sympathiekste BN’ers maar ze heeft mijn hart
helemaal gestolen met haar liedje “Mag ik dan bij jou”, zo ontroerend lief
geschreven èn gezongen (blijf af, Jeroen van de Boom!). En wat betreft Hanneke...
Ik wou dat Hanneke mijn buurvrouw was, dan ging ik elke week bij haar thee
drinken.
De uitzending ging over Claudia’s nieuwste boek “Neem een
geit”. De ondertitel is “Leven voor gevorderden” en daar gaat het boek ook over:
levenslessen. Hoe deal je met dingen als rouw, verliefdheid, stress? Wat te
doen als je je werk of je relatie niet meer leuk vindt? Hoe ga je het beste om
met vriendschap, ouders, jaloezie, mislukkingen en intimiteit? Claudia wist het
zelf ook niet en ging voor antwoorden bij een aantal zeventig-plus BN’ers op
de koffie/thee/wijn. Dit vind ik misschien wel het mooiste van haar boek, die
aanzet: Claudia dacht bij haar tegenslagen en twijfels niet “Waarom ik?” maar
besefte dat meer mensen haar hierin voorgegaan waren en dat zij wellicht van hun
ervaringen zou kunnen leren. De verhalen van (onder andere) Paul van Vliet,
Willeke Alberti, Anne-Wil Blankers, Hans Wiegel en Nico ter Linden heeft zij in
korte verhaaltjes weergegeven. Het zijn absoluut geen zware, moralistische
stukjes geworden; er zit ook humor in en luchtigheid, en het leest als een
speer. Ik kan het weten want ik heb het boek de volgende dag meteen gekocht.
Veel van de ervaringen, tips, wijsheden zo je wilt, kwamen
mij heel bekend voor. Mijn eerste gedachte was dat het “open deurtjes” waren,
open deurtjes van het voor de hand liggende soort. Bij nader inzien zijn ze dat
niet. Het zijn eye-openers, dingen die je vaak wel wist maar niet voelde, niet
wilde voelen misschien, waardoor je er toch niet zo slim mee omging. Zoals “achteraf”.
Achteraf had je negen van de tien keer beter kunnen weten. Hanneke Groenteman
zegt over deze situaties tegen Claudia: “Achteraf denk je: ik wist het
eigenlijk al.” en: “Je moet goed luisteren naar je eigenlijk. Naar al je
eigenlijks.” Ik herkende dit; ik heb ook (te) veel eigenlijks gehad...
Hanneke Groenteman ja, de buurvrouw die ik helaas niet heb.
De titel van het boekje komt uit haar koker, uit een van haar verhalen. Dit
verhaal is zo mooi dat ik het hier wel moet vertellen. Het gaat over een Joodse
man die met zijn zwangere vrouw en heel veel kinderen in een veel te klein
huisje woont. Deze toestand grijpt de man zo naar de keel dat hij om raad gaat
bij de rabbijn: “Wat kan ik in vredesnaam doen?” Het advies van de rabbijn is heel
verrassend: “Neem een geit.” De man begrijpt er niks van maar gehoorzaamt. En
zit vervolgens in zijn krappe huis met zijn zwangere vrouw, vele kinderen èn
een geit. Een geit die niet alleen kostbare ruimte inneemt maar ook de boel
vervuilt. Dit houdt de man maar een paar dagen vol, dan sloft hij weer terug
naar de rabbijn: #hellup! en de rabbijn zegt: “Doe de geit weg!”
Huh? Inderdaad ;)
De clou is dat veel mensen een dergelijke geit hebben en dat
niet iedereen op het idee komt dat je zo’n beest de deur uit kan gooien. Het is
nog niet duidelijk? Voorbeeld: een paar weken geleden zou ik mijn verjaardag
vieren en zoals elk jaar had ik daarvoor mijn familie te eten gevraagd. Vlak
tevoren was ik echter ziek geweest en ik, nog niet helemaal opgeknapt, zag er
erg tegenop om uitgebreid te moeten koken. De verjaardag verzetten wilde ik ook
niet. Uiteindelijk, na veel wikken, wegen en zuchten heb ik besloten om kant en
klaar eten te bestellen. Die beslissing gaf lucht en rust. Volgens het verhaal
van Hanneke was dat zelf willen koken kennelijk mijn “geit”. Zoals ik al eerder
zei: ook hierin zit iets heel logisch, alleen je moet er maar (bijtijds!) op
komen.
Ware levenslessen dus. Veel mooie, ontroerende, leuke,
praktische levenslessen. Ik heb van het boek genoten en ik heb er veel van
opgestoken, al was het alleen al om de geiten in mijn agenda en to do-lijst te
herkennen èn vervolgens (hah!) te dumpen.
