vrijdag 15 april 2016

Moment


Dat moment....

waarop je een fotozaak binnenstapt, zegt dat je graag pasfoto’s voor een paspoort wilt laten maken en te horen krijgt:

“Dat kan. Er is alleen één probleem; er kan hier niet geprint worden.”

er vervolgens allerlei reacties door je hoofd schieten als:

“Dit meen je serieus??”

en

“Dat is lekker! Maar wat heb ik er dan aan?”

en

“Zou het dan op z’n minst niet handig zijn om dat bord daar buiten met ‘Laat hier je pasfoto’s maken!’ weg te halen?”

maar deze niet uitspreekt omdat je niet meer dat standje ongeduld met het korte lontje bent van pakweg vijf... eh vijftien jaar geleden,

je daarom alleen maar diep adem haalt en zo kalm mogelijk vraagt:

“Maar... maar... Maar hoe lossen jullie zulke dingen dán op?”

en het verrassende antwoord krijgt:

“Aan het eind van de straat, even om de hoek, daar is een pinautomaat.”

waarna het tot je doordringt dat zij “er kan niet gepind worden” had gezegd.

Gepínd! Niet geprint...


Dat moment, hè, is typisch zo'n moment waarop je zomaar best wel raar blij en vooral opgelucht kan zijn dat je inmiddels vijf... eh vijftien jaar ouder bent.





zondag 10 april 2016

Hij ziet mij


“En wat er ook zo fijn aan is, is dat het om de andere week is. Je moet er namelijk ook huiswerk voor maken.” Ik was Paul aan het vertellen over de nieuwe cursus waar ik onlangs aan begonnen was. Hij glimlachte en concludeerde meedogenloos accuraat: “Je hebt dus extra dagen om dat huiswerk tot de laatste dag uit te stellen.”

Huh?
Tja....
Ach, inderdaad.

Ik vind het leuk als een vriendin mij toeknikt als ze mijn grijns ziet omdat zij begrijpt wat mijn aandacht heeft gevangen en dat mijn collega geen uitleg nodig heeft om te weten waarom ik sommige klanten extra aandacht “moet” geven. Het voelt zo vertrouwd dat mijn ene zusje weet hoe ik me in grote gezelschappen voel ook al klets ik nog zo gezellig en het is heel praktisch-fijn dat de andere soms haar hand op mijn arm legt als ze, eerder dan ik, ziet dat ik op het punt sta mijn geduld te verliezen. Het ontroert me elke keer weer dat Peter alleen al aan mijn houding ziet of ik me op mijn gemak voel of niet.

Het raakt mij kortom als ik merk dat iemand mij goed blijkt te kennen. Soms nog beter dan ik mezelf ken zelfs. En dan ook nog steeds mijn gezelschap op prijsstelt. Ik heb de vorige zin dan wel doorgestreept maar het komt erop neer dat iemand je dus niet alleen echt ziet maar ook wíl zien. En als zo’n iemand ook nog mijn eigen kind is, dan ben ik tot diep in mijn maag ontroerd. Dan lach ik zelfs als hij hilarisch doch pijnlijk precies mij nadoet bij mijn pogingen tot parkeren of achteruit rijden. Dan ben ik gewoon onder de indruk als hij schetst hoe ik me zou gedragen, zelfs onder omstandigheden die (helaas...) nooit zullen voorkomen: “Als jij zou kunnen vliegen, dan zou je mopperen op alle vogels die te dicht langs jou zouden scheren!”

Huh?
Tja....
Ach, inderdaad.

Dit is typisch iets wat ik wil onthouden en wat (daarom) hier in mijn blog hoort: hoe hij mij ziet, dát hij mij ziet. Na dat gesprekje over die cursus besloot ik dus om het meteen op te schrijven.
Meteen als in: zonder uitstel.

Desnoods ruim een week later ;)



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...