Ze kwamen met z'n drieën mij tegemoet fietsen. Langzaam slingerend namen zij de hele breedte van het dubbele fietspad in beslag en ik hoorde het mezelf weer zeggen laatst tegen een andere loper:
"Ik loop graag in mijn eentje. Zelfs in het bos, ja. Eigenlijk moet je juist op het bedrijventerrein uitkijken, daar loop je meer risico om lastiggevallen te worden. Door een vrachtwagenchauffeur die voorstelt om met hem mee te rijden en dan niet omdat hij aardig wil zijn. Of door een groepje jongens. Eén zo'n knul kan geen kwaad, zijn ze met z'n tweetjes dan moet je oppassen maar zijn ze met drie of meer en hebben ze ook nog een leider met een grote mond... dan kan het een heel ander verhaal worden."
Maar nu liep ik dus op het bedrijventerrein. In mijn eentje. De drie jongens waren nog zo'n vijftien meter van mij vandaan en ik herkende hen van een week of wat geleden. Toen waren ze een andere fietser aan het treiteren door traag voor hem uit te slingeren waardoor hij hen alleen scheldend en wel via de berm kon passeren. Wat zouden zij nu doen? Wat zou ík doen? De straat oversteken? Gewoon doorlopen? Het was warm, ik ben koppig en ik besloot door te lopen. Toen maakte eentje zich los van het groepje en fietste recht op mij af. Hij bracht zijn rechterarm omhoog en keek mij uitdagend aan. "Wat nu?" dacht ik. "Wil hij dat ik stop? Gaat hij mij een mep geven? Kom nou toch op, zeg! Kom nou toch heel erg op!"
Wat er toen gebeurde, snap ik ook achteraf niet. Of preciezer: hoe het gebeurde en waarom het gebeurde, want opeens leek de situatie, die er even niet zo gezellig uitzag, out of the blue te kantelen: De jongen, de leider van het groepje, en ik begonnen zonder enige reden gelijktijdig naar elkaar te lachen en zijn opgestoken hand veranderde van een dreigend gebaar in een uitnodiging tot een high five. Het was daardoor heel logisch om, terwijl ik hem voorbij rende, mijn hand tegen de zijne te kletsen.
"Yes!!!" riep hij.
("Huh?" dacht ik.)
Toen ik de tweede van het groepje passeerde keek deze mij niet begrijpend aan. Knul nummer drie had kennelijk ook een andere actie verwacht maar herstelde zich iets sneller en hief aarzelend zijn hand. Nog een high five en nog een keer een vrolijk "Yes!!!" van ergens achter mij.
"....maar zijn ze met drie of meer en hebben ze ook nog een leider met een grote mond... dan kan het een heel ander verhaal worden."
Een heel ander verhaal inderdaad.
Pffff.... eh: Yes!!!
