Geachte leden van de Vereniging tot Behoud van Nederlandse
Spreekwoorden en Gezegden,
Tot mijn grote spijt en ook wel verontwaardiging heb ik
moeten besluiten om mijn functie als voorzitter aan de bomen te hangen. Te vaak
heb ik moeten aanhoren hoe de meest gewone en alom bekend veronderstelde
spreekwoorden en gezegden totaal verbasterd worden. Mijn koekje is op en ik zie
er geen benen meer in om mijn bijdrage aan deze organisatie, die ik bijna in
mijn eentje heb moeten runnen en zeilen, voort te zetten.
Ik wil jullie niet allemaal over één rug scheren maar (te) veel
leden van deze Vereniging hebben blijk gegeven zelf geen idee te hebben in
welke klok de klepel hangt. Ik kan er met mijn hoed niet bij hoe deze mensen
lid hebben kunnen worden! Kennelijk is bij hun aanmelding niet naar het
achterste van hun tong gevraagd. Toen ik de verantwoordelijken hierop aansprak,
verweten zij mij dat ik niet bij de aanmeldingsbijeenkomsten aanwezig wilde zijn.
Hoewel hun verwijt als een trap tegen mijn zere been voelde, heb ik toch
uitgelegd waarom mijn afwezigheid schitterde. Ik heb genoemd dat ik indertijd
met mijn beide oren in andere werkzaamheden zat en dat ik, als niet-Randstedeling,
niet naast de deur woon. Toen kreeg ik een koekje van een ander deeg: ik zou
zelf spreekwoorden en gezegden verkeerd misbruiken… Dit slaat echt kant noch
wal! Echter, wie een hond wil, vindt altijd wel een stok.
Beste leden, het Nederlands is mij met de paplepel
ingeslagen en deze Vereniging was echt mijn straatje. Maar kennelijk stak mijn
hoofd te ver boven het maisveld uit. Wat ik ook beweer: als gebeten zondebok
zal ik altijd aan het korte lontje trekken. Ik kan kortom niet meer als
voorzitter of zelfs als lid aanblijven.
Ik wens u allen veel succes met de Vereniging en vooral met het
zoeken naar een vervanger in een hooiberg.
Was getekend,
Prof. Dr. W.A.R. Taal, neerlandicus in hart en nier
