Eerlijk is eerlijk

In de voorwaarden van onze bibliotheek staat (o.a.) dat jongeren tot 18 jaar gratis lid zijn. Kinderen tot 13 jaar hebben voor een lidmaatschap toestemming van hun ouders nodig, vanaf 14 jaar mogen zij, op vertoon van een geldig ID-bewijs, zelf lid worden.

Vrij simpel dus, het lastige voor ons medewerkers is het schatten van de leeftijd. Zo heb ik weleens aan een 20-jarige gevraagd of hij al 14 was (“Dat gebeurt mij nou altijd!” - “Sorry! Sorry, je zult er later blij mee zijn, geloof me!”) en aan een 15-jarige of zij gebruik wilde maken van automatische incasso (“Maar… maar… ik mag toch nog gratis?”).

De jongen die ik vorige week voor mij had, had gelukkig meteen gezegd dat hij 15 was.

“Dan mag ik toch zelf lid worden? Mijn ouders hoeven toch niet te tekenen of zo?”

“Nee hoor, heb je wel een ID?”

“Eh… wat?”

“Een ID.”

Hij zag er even heel onthutst uit en omdat ik zijn verwarring dacht te begrijpen legde ik uit dat ik een ID van hém nodig had, niet van één van zijn ouders.

“Nou, ik wilde strips lenen. Om in de auto te lezen als we onderweg zijn naar de camping…”

“Ja…?”

“Maar dat was een idee van mijn moeder. Niet van mijzelf.”

Hopelijk kunnen zijn ouders hun lachen iets beter inhouden dan ik, als ze horen dat hij zonder zijn ID-bewijs (Note to self: voortaan altijd bewijs erbij zeggen!) te tonen zich toch bij de bibliotheek kon inschrijven.

Onze eerste vakantie samen

Je zou toch denken dat onze eerste vakantie samen een belangrijk plekje in mijn geheugen inneemt. Het is logisch dat die zomer na tweeënveertig jaar in een kamertje ergens achterin terecht is gekomen maar dat er zoveel stof op zou liggen…

Ik had de krantenkoppen (zie afbeelding hieronder) nodig om weer terug te denken aan die voor ons toch wel bijzondere tijd. Onze tweede zomer samen (tijdens de eerste hadden we al andere vakantieafspraken), onze eerste vakantie samen.

De plek: Langweer, Friesland.

Het gezelschap: wij plus vier anderen, mensen die wij tijdens de voorbereidingen en aan het begin van de vakantie “vrienden” noemden en na krap een week met elkaar optrekken “die lui”. (Hier wil ik het verder bij laten; het verschijnsel vriendschap-met-een-uiterste-houdbaarheidsdatum is niet onbekend, neem ik aan.)

Plan: overdag met twee zeilboten over de Friese meren zeilen met als thuisbasis een (te) grote bungalowtent op de camping van Langweer, waar op loopafstand een discotheek was voor tijdens de avonduren.

Het was mooi weer en heel warm. Gewoon buiten en zeker in een zeilboot met het dekzeil erover. Onze ouders dachten dat de meisjes in een tent zouden slapen en de jongens in de boten. Hoe zij daarbij kwamen (waren wij toch wat onduidelijk geweest toen wij om toestemming* vroegen?) weet ik niet, persoonlijk zou ik er nooit ingetrapt zijn. Hoe dan ook: het was dus heel warm slapen onder zo’n dekzeil, zeker met z’n tweetjes, maar wel… eh… gezellig ;)

(* In 1976 was het nog vrij gebruikelijk dat 18/19-jarigen voor bepaalde zaken, met name die wat, eh, "risicovol" waren, toestemming van hun ouders nodig hadden. Enige creativiteit bij het vertellen wat de plannen waren was daarom, tenzij je keihard wilde liegen en dat wilden wij nu ook weer niet, wel zo handig.)

Heel duidelijke herinneringen heb ik niet meer (tweeënveertig jaar geleden, hè!), wel een paar beelden en een aantal flarden:

Het was de vakantie van dat heerlijk vrije gevoel van over het water zeilen. Voor mij van gezeild wórden (is dat een uitdrukking?), ik had namelijk nooit eerder in een zeilboot gezeten en had daarom maar twee taken:

1. Op tijd wegduiken voor de giek: check.

2. De boot van de kant afhouden bij het aanmeren: iets minder vaak check, vanwege het feit dat een zeilboot een behoorlijke vaart kan hebben en ook vanwege de wat beperkte lengte van mijn benen. 

De vakantie van een lange middag liggend in het gras (bestonden er toen nog geen enge teken?) naar het Skûtsjesilen (Friese zeilwedstrijd) kijken: leuk maar ook een beetje alsof je naar het drogen van verf kijkt slomig (sorry Friezen), het paste wel bij het lome weer.

De vakantie waarin wij op een ochtend door een hartgrondig “Gádverredákke!” gewekt werden. Onze buurman bleek die ochtend een gedeelte van zijn boot gelakt te hebben maar had zich bij het overeind komen met zijn hand in een nog nat gedeelte afgezet. Toen wij wat verbaasd onder het dek vandaan kwamen (“Goedemorgen jongelui!”) kregen wij van zijn vrouw een heerlijke kop koffie terwijl hij zijn hand en kwast schoonmaakte.
(De kreet "gádverredákke" hebben wij daarna nog lang te pas en te onpas gebruikt.)

Het was ook de vakantie van ongelooflijke schrik toen Peter het ene moment nog met zijn arm om mij heen naast mij liep en het volgende door de lucht vloog om in de berm neer te storten! In een lange sliert waren wij van de disco op weg naar de haven/camping toen twee jongens op hun brommers, redelijk aangeschoten en dus wat onzuiver, de rij mensen in wilden halen. Eén van hen was daarbij tegen Peets achterkant aangereden. Wonder boven wonder had Peter alleen wat schaafwonden maar of die jongens er net zo goed van afgekomen waren weet ik niet. Zoals ik al zei, liepen wij in een lange rij en die rij was boos, heel boos…

Het was de vakantie waarin wij nog meer naar elkaar toe groeiden, waarin we nog zekerder van elkaar en onze toekomst samen werden en waarin alles alleen maar goed voelde. (Voor ons tweetjes dan. Zie boven: van “vrienden” tot “die lui”.)

Maar hoe mooi ook, ik had niet kunnen bedenken dat die in mijn herinnering toch wat weggezakte vakantie, oké die zomer, na tweeënveertig jaar nog de kranten zou halen.

I love deze oma!

Mevrouw L. is in meerdere opzichten één van onze oudste klanten. Zij is niet alleen ruim 80+ maar ook langer dan ik me kan heugen een trouwe bibliotheekbezoeker. Ik heb haar als het ware van stok naar rollator naar scootmobiel zien gaan. Nu is zij met dat laatste redelijk behendig maar in het begin was het stevig wennen.

“Och kind, en toen was ik vergeten om ‘m in de achteruit te zetten en lag ik daar bijna tussen de andijvie!”

Een collega die vlak bij ons stond toen zij mij dit verhaal vertelde schrok misschien nog meer van mijn lachbui dan van het bijna-ongelukje in de supermarkt, maar mevrouw L. en ik weten wat we aan elkaar hebben. 

“Hallo, daar ben ik weer!” is haar standaardbegroeting. En bij het vertrekken: “Nou kind, ik ga maar weer eens. Doei!” Tussendoor praatten we wat over de boeken die zij net gelezen heeft, wisselen wij wat tips uit, vertelt zij over haar man die steeds meer zorg nodig heeft (ook van haar), “het studentje” dat haar helpt bij het computeren en over haar kleinkinderen die helaas niet in de buurt wonen. Het glas van mevrouw L. is driekwart vol; als zij weer weggaat laat zij mij altijd vrolijk achter.

Een week of wat geleden kwam zij weer binnenrijden. “Hallo, daar ben ik weer!" en er meteen achteraan: "Kind, heb je even?” Natuurlijk had ik even, voor haar wel langer dan even. Mevrouw L. had een akkefietje. (Zij noemt de meest uiteenlopende dingen akkefietjes, van per ongeluk bijna tussen de andijvie terechtkomen tot een schrijver op wiens naam zij niet kan komen.)

Dit akkefietje ging over haar jongste kleinzoon. Kleinzoon was geslaagd voor zijn diploma (“Vraag me niet wat voor studie maar knap is het wel, toch?”) en mocht daarom, zoals elk geslaagd kleinkind van haar, een cadeau uitzoeken.

 “En wat denk je dat hij wil hebben?”

Ik had echt geen idee.

“Een tatoeage! Wat vind je daar nou van? Ik heb niets met die dingen en dan vraagt hij dat aan mij!”

Bij wijze van antwoord liet ik haar mijn rechterpols zien. En toen zij verrast vroeg hoe ik daar nou aan kwam, gaf ik haar de lightversie van het verhaal achter mijn tattoo.

“Dat is wel heel mooi. Maar dan juist vanwege de betekenis. Er moet wel een bijzondere reden achter zitten,” vond mevrouw L. "Niet zomaar iets."

“Ik vind het behoorlijk bijzonder dat hij zoiets aan zijn oma vraagt. Dat zegt wel wat over de band die jullie hebben,” zei ik.

“Ja, het is een lieverd. Nou, ik ga erover nadenken.”

“En misschien samen een mooi plaatje uitzoeken?” waagde ik.

Grinnikend zette zij haar scootmobiel in zijn achteruit.

 “Ja! Iets met I love oma! Ik ga maar weer eens, kind. Je hoort nog wel wat het is geworden. Doei!”

En nu ben ik dus zó benieuwd!

Ergens zou het mij niets verbazen als mevrouw L. de volgende keer zelf met een tattoo komt, op z'n minst van een plakkertje. 

Netflix Challenge update

 Hoe of het met mijn Netflix Challenge ging, vroeg iemand laatst.

“Hmm, ja goed,” antwoordde ik.

“Je ligt op schema? Die vijfentwintig films/documentaires ga je wel halen?”

Ik mompelde iets wat de ander niet hoefde te verstaan.

“Wat?”

Er kwam nog iets onduidelijks uit mijn mond, iets met “klaar” erin.

“Je bent er klaar mee? Twee per maand is ook best veel. Je hebt toch ook meer dingen te doen!”

Toen heb ik het maar bekend: “Het is klaar. Ik heb mijn doel al gehaald.”

Even tussendoor: normaal doe ik niet zo geheimzinnig, schijnheilig bescheiden of hoe je het noemen wilt. Het geval wil echter dat degene die ernaar vroeg een heel gestructureerd iemand is, iemand die voor elk karweitje een vaste dag heeft, die een tiptop in orde huis én tuin heeft, die pas gaat lezen als de boodschappen gedaan zijn en die geen idee heeft hoe leuk bingewatchen is. Iemand die ik dolgraag zou willen zijn. Als ik mijn boek uit heb. Of mijn serie. Of vlak voor ik onverwacht bezoek krijg. Een benijdenswaardig persoon maar niet iemand aan wie je zomaar vertelt, zonder het risico te lopen dat zij ter plekke flauwvalt, dat je in een half jaar tijds die vijfentwintig films/documentaires er doorheen gejast hebt.

Wat ik dus heb gedaan.

Achtentwintig om precies te zijn.

Achttien films en tien documentaires in zes maanden in plaats van in een jaar.

Ik weet dat ik beloofd heb om ze hier op dit blog te bespreken maar dat ga ik mijzelf jullie niet aan doen. Netflix’ers op zoek naar een tip en andere geïnteresseerden kunnen onderaan deze post mijn lijst bekijken. Geen bespreking dus, zelfs geen korte beschrijving over de inhoud, wel bij elke titel een link naar Imdb.com, dé site voor films, series en documentaires, en een waardering van één tot vijf sterren. Dat laatste gaf behoorlijk wat stress hier; welke films/docu's vijf sterren verdienen stond (en staat) als een paal boven water, maar welke vier, drie en "slechts" twee of één... Ik heb er nog net niet wakker van gelegen.

Ondanks dat ik, achteraf gezien, wel erg voorzichtig heb ingezet en deze challenge (mede) daardoor niet echt een uitdaging is geworden, heb ik ervan genoten én geleerd. Ik had niet verwacht dat ik zoveel mooie, interessante, ontroerende documentaires zou vinden. Ik ben dagenlang onder de indruk gebleven van de staat van de koraalriffen (Chasing coral). Ik heb tranen moeten wegslikken bij het zien van End Game en echt gehuild bij het o zo mooie Twinsters.

De lijst van documentaires die ik nog wil zien is inmiddels langer dan die van films. Nu mijn doel gehaald is, ga ik me storten op documentaireseries. En mijn huis schoonmaken.

En dan volgt nu mijn lijst, eerst de films en dan de docu's. Het mag duidelijk zijn dat de titels met vijf sterren ab-so-lu-te aanraders zijn, vooral de documentaires!

The sessions    5*

Woman in gold    5*

The Hours    4*

Vaiana/Moana    4*

The lovely bones    4*

The lady in the van    4*

Okja    3*

Prisoners    3*

Tangled    3*

Vertigo    3*

The ghost writer    3*

Public enemies    3*

The butler    3*

Money monster    2*

Riphagen    2*

Unlocked    2*

Rise of the guardians    1*

Kick ass    1*

Chasing coral    5*

AlphaGo    5*

Twinsters    5*

Virunga    5*

End game    4*

My beautiful broken brain    4*

Ladiesfirst    3*

Amy    3*

Secrets of Selfridges    2*

Karl Meltzer: Made to be broken    1*