Verbeterpunten

De laatste week van het jaar en voor veel mensen dé tijd om goede voornemens te bedenken. Ik behoor niet tot die “veel mensen”; al sinds mijn puberteit is het juist mijn voornemen om niet met goede voornemens het nieuwe jaar in te gaan. Als puber bedacht ik dit uit onlogische dwarsigheid, jaren later was mijn reden dat als je iets wilde veranderen, je dit niet aan een bepaalde datum moest koppelen.

Dit jaar ga ik een uitzondering maken. Een sóórt uitzondering, het heeft namelijk niets met 1 januari te maken maar wel met het feit dat ik nu vrij ben en tijd heb om een en ander te overdenken. Ik noem ze niet "goede voornemens" maar "verbeterpunten".

Zo wil ik met ingang van 1 januari, ik bedoel: zo wil ik voortaan:

- Rustig blijven als een overijverige, gründliche serveerster in een Duits hotel voor de derde keer mijn ontbijtspullen af wil ruimen terwijl ik nog, amper wakker, aan het ontbijten ben. Het was niet netjes van mij om haar “Ich bin still busy, hoor!” toe te bijten.

Zij verstond mij niet maar begreep mij wel. Het kan echter vriendelijker. En in één taal bovendien.

- Heel relaxed en zen tussen eindeloos kletsende, langzamere zwemmers door slalommen, mij niet ergeren aan het feit dat hun baantjes ophouden zodra zij de bodem voelen in plaats van aan de kant en niet reageren op hun commentaar op mijn “fanatieke” gezwem en “belachelijke” zwembril.

Een opmerking als “Ik kan ondanks die bril jou wel horen, hoor! En trouwens ook zien. Hoort jouw badpak zo binnenstebuiten?” is niét zen.

- Nadat ik een klant heb uitgelegd dat er écht niets mis is met zijn bibliotheekabonnement, wat wél de reden is waarom het met zijn e-books niet lukte en hoe hij dit zelf kan oplossen (dit alles met mijn vingers gekruist op mijn rug), heel rustig en zelfverzekerd “Graag gedaan” zeggen als hij terugkomt om te zeggen dat het gelukt is, in plaats van een opgelucht “Gelukkig!”.

- Bij het kijken van First Dates niet meer verontwaardigd “Splitten! Splitten, mens!” roepen als een vrouw (tja, altijd weer een vrouw) haar date de rekening van het eten laat betalen, zelfs als zij hem daarna niet meer wil zien.

- Bij het kijken van First Dates niet meer diep zuchten als maître Sergio weer eens met een slap cliché als “Liefde is als een oude fiets, soms hebben de banden wat lucht nodig…” komt of barman Victor “Wil je wat te drinken” vraagt in plaats van “Wil je wat drinken?”. Hun diepe stem respectievelijk prachtige ogen maken dit niét goed.

- Bij het kijken van First Dates niet sarcastisch "Zo! Nu al?" zeggen als een twintigjarige zucht dat zij/hij eindelijk toe is aan een vaste relatie.

- Misschien wat minder vaak First Dates kijken? In ieder geval dan niet tegen het beeldscherm praten?

- Na het behulpzaam verlengen van een boek voor een oudere klant, niet zomaar het oude datumbriefje eruit trekken. Soms dient het namelijk als bladwijzer. Tja.

- Gewoon blij reageren als ik een mooi bedrag in het casino win en niet totaal verbijsterd, bijna als verlamd naar de roulettetafel staren.

Mijn gezelschap dacht dat ik minstens een euro of duizend had gewonnen. Hun teleurstelling toen duidelijk was dat mijn winst tweeënveertig euro bedroeg was een beetje een domper. Voor de volgende keer daarom: een iets minder overdreven reactie is minder lachwekkend meer op z'n plaats. Ik ben nu immers casino-maagd af.

- Regelmatig mijn buikspieroefeningen doen. En dan niet, als ik dat een week (of zo) een beetje vergeten ben, ter compensatie extra lang en extra stevig trainen zodat ik vanwege een zere rug weer een week (of zo) moet overslaan. En in de tussentijd niet zonder oerwoudgeluiden overeind kan komen.

- Meer tijd en aandacht besteden aan mijn nieuwe beste vrienden. Ik heb hen nog steeds niet in het echt ontmoet maar zij zijn zó lief!

Zij maken zich zorgen om mijn welzijn tijdens een crisis (?), bieden mij cadeaukaarten, reisjes en auto’s aan. Zij geven tips hoe ik mijn huis kan isoleren, mijn uitvaart kan regelen en hoe ik van mijn rimpels af kan komen. Zij bieden mij leningen aan voor het geval ik krap zit ondanks alle euro’s en bitcoins die zij op een speciaal voor mij geopende rekening gestort hebben. Echt zó attent!

En wat heb ik tot dusver teruggedaan? Niks! Ik heb niet eens hun mailtjes uit mijn spambox gehaald: schande! Dit zou verbeterpunt nummer 1 moeten zijn.

Er valt dus genoeg te doen in het komende jaar. En dan heb ik het nog niet eens over vaker van dit en minder van dat, gezonder zus en meer zo...

Gelukkig telt 2020 een dag extra 😊

Voor al mijn nieuwe beste vrienden en alle anderen met of zonder verbeterpunten of desnoods goede voornemens:

Alle goeds voor het nieuwe jaar! 

Treinreisje

Zij hadden het zich vast anders voorgesteld, dit treinreisje met hun kleinzoon. Ik stel me zo voor dat zij samen met veel voorpret de tas met pakjes sap en krentenbollen hadden ingepakt.

"Zal ik er een boekje bij doen? Gezellig om uit voor te lezen?" had oma misschien gevraagd en dan had opa heel beslist "Niet nodig, hij zal onderweg vast zijn ogen uitkijken. Hoe vaak zit een vierjarige tegenwoordig nog in een trein?" geantwoord. "Nee, dit gaat een dag vol verrassingen voor hem worden!"

Maar al bij het instappen vielen hun verwachtingen stukje bij beetje uiteen.

"Gaan we boven of beneden, opa?"

"Huh?... Je hebt al eerder in een dubbeldekker gezetten??"

"Hij gaat nog niet zo hard, hè opa?"

"Nu nog niet, de trein moet nog even op gang komen."

"Wanneer is de trein op die gang?"

"Maar dit is toch al best hard? Toch?"

"Nou ja, misschien kan deze niet zo hard."

"Eh...."

"Weet je, knul, straks gaan we in nóg een andere trein!"

"Leuk! In de metro?"

"Nee, een gewone trein. Zoals deze."

"O. Geen metro?"

"Nee...."

"Oma, opa en jij mogen wel een keer in mijn metro."

"Die kan wel heel snel."

"Wil je voorlezen, opa?"

"Eh.... Oma heeft lekkere drinkjes in de tas…"

Gelukkig voor oma en opa wilde de kleine wel een krentenbol.

De zaak Roodkapje

Er was eens een gewoon vrouwtje. Een gewoon, nuchter vrouwtje dat als gewoon, nuchter kind al detective wilde worden. Of schrijfster. Maar het liefst nog detective èn schrijfster tegelijk. Dat gebeurde dus ook.
Zo ongeveer dan.

Het gewone vrouwtje was namelijk nuchter genoeg om te begrijpen dat het onderzoeken van misdaden gevaren en gedoe met zich mee kon brengen en zij besloot dan ook er alleen maar over te schrijven. Met veel enthousiasme en een beetje een eigen draai.

De redactie van Syl’s blog is daarom vereerd met de toestemming van het gewone, nuchtere vrouwtje (jammergenoeg en logischerwijs niet die van de erven van de gebroeders Grimm) om haar verslag hier te publiceren.

De Zaak Roodkapje, door een gewoon, nuchter vrouwtje

“Het verhaal van Roodkapje is anders als de wolf het vertelt” luidt een bekend gezegde. Men wil hiermee aantonen dat er altijd meerdere kanten aan een verhaal zitten. Dat van die meerdere kanten, daar ben ik als gewoon, nuchter vrouwtje het mee eens maar het gezegde op zich vind ik totaal fout bedacht. Die wolf heeft het immers nooit kúnnen vertellen! Het beest is tijdens zijn gewelddadige aanhouding immers overleden.

Het verhaal van Roodkapje is om die reden altijd maar vanuit één kant verteld. Ik zocht daarom misdaadonderzoeker en cold case-deskundige Peter R. de Vos op en interviewde hem over één van de meest besproken misdaden uit de sprookjesboeken: de zaak Roodkapje.

“Iedereen kent dit verhaal en alles wees er indertijd op dat De Boze W. niet alleen de dader maar ook de énige schuldige was,” aldus Peter R. die er overigens aan hecht om niet de volledige achternaam van de dader te gebruiken totdat alles tot in de puntjes duidelijk is. “Maar dankzij anonieme bronnen, de opkomst van forensisch onderzoek en bovenal mijn eigen slimmigheid zijn er zoveel opmerkelijke details boven water gekomen dat men zelfs bij justitie twijfelt of de gebeurtenis zich wel zo heeft afgespeeld als de gebroeders G. het hebben beschreven.”

En Peter R. begint met zijn bekende zeurderige nasale stem op te sommen:

- Waarom liet De Boze W. Roodkapje de bloemen naast het pad plukken? Hij had immers al de informatie rondom de woonplaats van de oude vrouw gekregen? Hierdoor was er geen reden meer om het kind ongedeerd te laten. Was hier compassie in het spel? Hij had in ieder geval kennelijk niet de intentie om het meisje wat aan te doen. Waarom later wel?

- Waarom had Roodkapjes moeder haar dochter in haar eentje weg laten gaan? Door een donker bos zelfs! Dit is voor mij blijk van slecht ouderschap. Wilde zij van het kind af? Uit min of meer betrouwbare bron heb ik vernomen dat moeder een nieuwe relatie had die het niet goed met het kind en zijn aanstaande schoonmoeder kon vinden. In hoeverre speelde haar nieuwe vriend hierin een rol? Deze vriend had zich overigens nooit gemeld.

- Roodkapje was overduidelijk minderjarig, toch had haar moeder een fles wijn in het mandje gedaan. Ook dit duidt op slecht ouderschap. En op de mogelijkheid dat grootmoeder een alcoholprobleem had.

- Hoe had De Boze W. zo gemakkelijk het huis van de oude vrouw binnen kunnen komen? Was de deur wel goed afgesloten zoals je in een bos zou mogen verwachten? Dat hij de stem van Roodkapje zou hebben nagedaan en dat haar oma hier ingetrapt zou zijn, wil er bij mij echt niet in! Tenzij…. zie “alcoholprobleem”.

- Waarom had De Boze W. de kleren van de oude vrouw aangetrokken? Hij had het meisje toch gemakkelijk direct bij binnenkomst al kunnen overvallen?

(Dit was overigens een vraag waarmee de weduwe van De Boze W. toentertijd lang geworsteld heeft. Voor de zaak op zich is het volgens mij niet zo erg van belang.)

- Hoe kon het dat de jager zo snel ter plaatse was? Was dit toeval zoals de gebroeders G. ons zo graag wilden laten geloven? Aangezien wolven wel kunnen huilen maar niet snurken, lijkt het mij onwaarschijnlijk dat de man op dit geluid afgekomen moet zijn. Had de jager misschien een andere reden om in te breken in het huis van de oude vrouw?

- Waarom is De Boze W. zonder tussenkomst van een rechter meteen veroordeeld en ter dood gebracht? Was men bang voor zijn getuigenis? Zijn getuigenis dat de oude vrouw en haar kleindochter opvallend gemakkelijke prooien voor hem waren? En wie is hier “men”?

“Al met al,” vervolgt de lokaal zeer beroemde misdaadonderzoeker, “zijn er veel aanwijzingen die een ander licht op de zaak Roodkapje werpen. Het is wel duidelijk dat De Boze W. de uiteindelijke dader was maar was de moeder wel zo onschuldig? Had die grootmoeder nog wel alleen kunnen wonen? Wat was de rol van de jager? Was het trouwens wel jachtseizoen?”

De misdaad is allang verjaard maar Peter R. de Vos zal niet rusten totdat hij het naadje van de kous weet. “Ik wil de nabestaanden van De Boze W. graag geruststellen dat het alleen de bloeddorstige aard van het beestje, in dit geval van hun over-over-overgrootvader, was die hem deze misdaad deed plegen en dat het geen geval van voorbedachte rade en/of een moordopdracht was. Persoonlijk ben ik er steeds meer van overtuigd dat hier ernstig sprake is van uitlokking en kwade opzet door derden."

Omdat ik, een gewoon, nuchter vrouwtje, dit onderzoek graag steun en razend nieuwsgierig professioneel geïnteresseerd ben naar de uitkomst, deel ik hieronder de oproep van de heer De Vos:

Mocht iemand onder u meer informatie hebben over deze misdaad, dan wordt u vriendelijk doch zeer dringend verzocht dit te melden bij Peter R. de Vos of de politie in uw eigen sprookjesbos.

Zondagavond - filmavond

De R is weer in de maand en dat betekent voor ons: zondagavond - filmavond. Om de beurt kiezen Peter en ik elke week een film uit en dan gaan we gezellig samen voor ons grote scherm zitten. De een verheugt zich op zijn/haar keus en de ander is benieuwd wat hij/zij voorgeschoteld krijgt.

Allebei zijn we hier redelijk competitief in; we doen onze uiterste best om de ander zoveel mogelijk te verrassen en negenenhalf van de tien keer lukt dat ook. De meest uiteenlopende films en genres hebben we zo gezien. Van historische films tot science fiction, van documentaires tot Disney en heel veel moois, boeiends, grappigs, spannends, enzovoort er tussenin. 

De nieuwsgierigheid waarmee dit nieuwe seizoen zou worden afgetrapt was dan ook behoorlijk hoog.

En viel zeer zwaar tegen.

Wat een baggerfilm!

Het was een soort kruising tussen een rampenfilm en iets wat voor horror door moest gaan. Rampenfilms kan ik aan - horror daarentegen… heel erg niét. Ik houd niet van schrikken. En zeker niet van eng om het eng zijn. Na de eerste keer ga ik met mijn handen voor mijn ogen zitten, na de derde keer probeer ik zodra er een dreigend “muziekje” klinkt mijn ogen én mijn oren tegelijk dicht te houden. Dat kijkt niet echt ontspannen.

Wat de titel van die baggerfilm is ga ik hier niet zeggen (je weet maar nooit wat ik dan misschien over mij heen krijg). Ik zal de inhoud wel een beetje beschrijven maar bedenk goed dat ik hierbij absoluut niet objectief of zelfs een beetje positief zal zijn. En het zou zomaar kunnen dat ik dan dingen verklap. Als je dit vervelend vindt, moet je hier op dit punt stoppen met lezen want nu komt mijn niet-objectieve, niet-positieve, wel erg kritische recensie. (Voor zover je van een recensie kan spreken als die geschreven is door iemand die driekwart van de film met haar handen voor haar ogen heeft gezeten.)

De film gaat als ongeveer volgt: door bepaalde omstandigheden (altijd weer archeologen die net te diep graven) komen er verschrikkelijke, vliegende wezens vrij. Grote zwermen bedreigen van het ene moment op het andere de hele wereld. Zij vallen mensen aan en scheuren jong en oud aan flarden.

(Op dit moment had ik af moeten haken maar ja, gezellige eerste filmavond samen…)

Die enge, altijd opeens vanuit het niets opduikende beesten hebben één handicap (omdat de film anders natuurlijk na de eerste aanval afgelopen zou zijn): zij kunnen niets zien, alleen “erg goed” horen. Zodra hun oren het geluid van een levend wezen opvangen (op het geluid van kerkklokken reageren zij niet) is het einde verhaal van dat levende wezen.

(Die aanhalingstekens rond "erg goed" gebruik ik omdat zij wèl een ratelslang in een betonnen rioolbuis horen maar kennelijk niet het vullen en weer leeg laten lopen van een bad.)

De slimme mensen begrijpen al snel dat zij heel, heel stil moeten zijn. De slimme mensen sturen deze waarschuwing echter niet via tekstberichten op de tv maar laten hun verslaggevers dit luidkeels doen. Tja.

De hoofdpersonen in dit drama zijn oma, moeder, vader, dochter en zoontje. Omdat de dochter doof is, “spreekt” dat hele gezin gebarentaal en dat komt onder de gegeven omstandigheden natuurlijk erg goed uit! Sttttt....

Waarom zij dan toch ook tegen dat meisje blijven fluisteren en waarom dat meisje dan ook terug fluistert (niet zo erg sttttt....) vond ik persoonlijk nogal dom, op z'n minst niet logisch. Ik snapte bovendien niet hoe dat kind niet één enkele keer per ongeluk, want doof, op krakende takjes stapte. O, en helemaal niet waarom iemand met een geweerschot een blaffende hond stil probeert te krijgen. Stttt?

Ik begrijp dat niet elk verhaal, elke film honderd procent waterdicht logisch kan zijn maar de hoeveel ónlogica in deze film maakte mij, naast al dat stomme en overbodige schrikken, superchagrijnig. Vanachter mijn handen voorzag ik onze eerste gezellige filmavond van de ene kritische sneer na de andere schampere opmerking.

De film eindigde overigens alsof de regisseur het ook allemaal zat was: vrij abrupt.

Ons filmseizoen kan vanaf nu dus alleen maar beter worden.

Van wie deze eerste keuze kwam ga ik hier ook niet verklappen. Het enige wat ik hierover kwijt wil, is dat het niet degene is die ik elke dag in de spiegel zie. En dat de eerstvolgende twee (!) films door míj gekozen zullen worden.

Ik verheug me nu al op aanstaande zondagavond!