Ze heeft toch haar heup
gebroken. En opereren is, gezien haar lichamelijke en geestelijke toestand,
niet een logische optie. Wij, mijn zusjes en ik, kregen de voors en tegens
duidelijk voorgelegd zodat wij een zo goed mogelijke beslissing zouden kunnen nemen.
Deze regels schreef ik bijna
zes jaar geleden. Onze moeder, toen 91 jaar en Alzheimerpatiënt, was gevallen
en mijn zusjes en ik moesten een vreselijk moeilijke beslissing nemen. De arts
die haar op de spoedeisende hulp onderzocht had, legde het ons vriendelijk en
duidelijk uit: onze moeder kon aan haar heup geopereerd worden maar….
“De kans dat zij èn
een operatieve ingreep èn een herstelperiode in een vreemde omgeving met
onbekende mensen die allerlei "nare dingen" met haar doen goed zal
kunnen doorstaan, acht hij (en wij met hem) zeer klein. Daarbij zal de
ziekenhuisperiode erg, heel erg naar voor haar zijn. Niet-opereren houdt in dat
moeder direct naar haar thuis, naar de plek die vertrouwd voor haar is, kan
gaan.”
Mijn zusjes en ik hadden samen met de verzorging van
het huis waar onze moeder woonde haar zo goed mogelijk verzorgd en bijgestaan.
Wij hadden haar zien afglijden van een vriendelijke, lieve vrouw naar iemand
die weinig meer van de wereld begreep en die geen vreemden om zich heen duldde. Laat staan vreemden die aan haar zouden “sjorren”.
“Het is aan jullie,
het is jullie beslissing.
Aan ons. Onze
beslissing. Och mama...”
Onze beslissing was heel moeilijk en lag tegelijk ook voor
de hand. Opereren was echt geen optie. Wij waren er met ons drietjes erg
verdrietig over maar we waren wel overtuigd van de juistheid van onze beslissing. Daar
dacht echter niet iedereen hetzelfde over. Er waren familieleden die vonden,
die letterlijk zeiden, dat we haar een kans moesten gunnen. Dat was pijnlijk confronterend.
Gelukkig begreep ik dat het uit liefde gezegd werd en gelukkig werd mijn uitleg
begrepen. Twee keer “gelukkig”, want wederzijds begrip en, vanuit dat begrip, steun (voor beide kanten) waren zo waardevol tijdens die intens verdrietige
periode.
Ik moest aan deze tijd terugdenken toen ik onlangs GroenLinks-kamerlid
Corinne Ellemeet hoorde. Zij had een voorstel om goed (beter eigenlijk, want overbehandelen van ouderen schijnt nog te vaak voor te komen) te
bekijken of het opereren van patiënten ouder dan 70 jaar wel in het belang van
de betreffende patiënt is. Corinne Ellemeet vindt dat er een geriater, een
specialist in ouderenzorg, ingeschakeld moet worden als het om ingrijpende
beslissingen rond de gezondheid van zo’n oudere gaat. En Corinne Ellemeet kreeg
een storm van kritiek over zich heen. Hoewel een eventuele (!) besparing van
kosten absoluut niet meespeelde (ik weet het niet zeker maar durf erop te
gokken dat een geriater heel veel meer verdient dan ik) zou zij met haar
voorstel willen bezuinigen op ouderen. Dit zou natuurlijk volslagen verkeerd
zijn. Als dat waar was. Maar dat is niet waar. Dit heeft zij niet gezegd. En
zeker niet bedoeld.
Anders dan indertijd bij mijn uitleg werd (en wordt
nog steeds) haar uitleg niet begrepen. Niet begrepen, niet gehoord en (want) niet juist in
bepaalde media weergegeven zelfs. Ook de verklaringen van geriaters en andere
specialisten die Corinne bijvielen werden (en worden) niet geaccepteerd. Ik
vind dit heel, heel jammer. Ik vind het heel jammer dat mensen die wel
hetzelfde voor ogen hebben, namelijk het belang van ouderen, nu zo van het
negatieve uitgaan. Met misschien wel heel vervelende gevolgen voor die ouderen van dien.
Als dit voorstel van GroenLinks opzij geschoven wordt,
kan ik alleen maar hopen dat iedereen zoals mijn moeder en hun naasten net zo’n
betrokken arts treffen als wij indertijd. Iemand die niet alleen naar de
aandoening kijkt maar naar de hele (kwetsbare) mens. Iemand die adviseert en de
uiteindelijke beslissing aan de persoon zelf en/of de dierbaren om die persoon
heen overlaat.
Zoals het hoort en zoals Corinne Ellemeet het bedoelt.
