Toen mijn peetbroer mij, ik stond op dat moment op het station, app’te
met de tip om “Anne with an E” te kijken, antwoordde ik met “Ben benieuwd” maar
om eerlijk te zijn was ik meer verbaasd dan echt benieuwd. Vond hij echt dat ik
een serie over een weesmeisje leuk zou vinden? Vond híj zo’n serie leuk? Hij en
ik, wij tipten elkaar toch heel andere genres?
Maar toen kwam mijn trein en dacht ik niet meer “Anne with
an E”.
Een week of twee later kwam er weer een berichtje van hem:
of ik de serie nu al gezien had? Nee dus. Ik besloot toch wat meer over die
Anne op te zoeken.
Hmmm, een hoge score op IMDb, dé site voor alles op
filmgebied (8,6)
Hmmm, veel prijzen gewonnen.
Hmmm, niet een zielig kind maar een lekker eigenzinnige
meid.
Hmmm, drie keer hmmm…. Misschien dan toch maar? Deze trailer trok mij defintief over de streep <klik>
Ik slingerde Netflix aan en begon aan de eerste aflevering. Vrijwel
meteen daarna aan de tweede, de derde, de vierde, eh, ik begon dus aan het eerste
seizoen. En was binnen no time helemaal in de ban van Anne.
“Anne with an E” is gebaseerd op de klassieker “Anne van het
Groene Huis” (originele titel “Anne of Green Gables”) van L.M. Montgomery, een
boek dat ik overigens niet gelezen heb. Matthew en Marilla Cuthbert, geen
echtpaar maar broer en zus, hebben besloten om een jongen uit een weeshuis in
dienst te nemen om hen op hun boerderij te helpen. Tot hun grote (Matthew) en
onaangename (Marilla) verbazing staat er echter geen stevige knul maar een spichtig,
zeer praatgraag meisje voor hun op het station. Wat moeten zij daar nu mee?
Die vraag komt herhaaldelijk terug: wat moeten zij nu met
Anne? Wat moeten de buren, de andere schoolkinderen, de rest van het dorp met Anne? Anne is namelijk totaal anders
dan zij gewend zijn: een kind met ongelooflijk veel fantasie en een bijna
brutale openheid, met een vreselijk verleden maar, ondanks dat verleden, ook
met veel veerkracht, moed en optimisme. Geen meisje met schattige blonde krullen maar met rode vlechten, een meisje dat zichzelf lelijk vindt en daarom met een hoed vol wilde bloemen op haar eerste schooldag verschijnt.
Dan is het vast zo’n zoetsappige, tranentrekkende feel good-serie,
denk je nu misschien. (Zoals ik aanvankelijk deed.) Dat is het beslist niet: dankzij
onderwerpen als discriminatie op grond van ras, geslacht, geaardheid en
cultuur, tegenstelling tussen arm en rijk en de strijd tegen vooroordelen en
bekrompenheid is er weinig zoetsappigs aan “Anne with an E”.
Feel good is het door thema’s als vriendschap, hoop en
loyaliteit én door de prachtige beelden (Canada!) en de mooie intro (en de
muziek!) wèl. (Maar wat is daar mis mee?)
En, ja, eerlijk is eerlijk, tranentrekkend ook een beetje veel.
Ik huil niet gauw bij films en series maar bij “Anne with an E” moest ik af en
toe toch stevig slikken.
Een stevige aanrader kortom: “Anne with an E”, drie seizoenen
met in totaal zevenentwintig afleveringen. Je kan dus even vooruit. Tenzij je op mij lijkt, in dat geval is "even" wel behoorlijk letterlijk "even" 😉
