Werken in tijden van corona

Er lezen hier misschien wat Edenaren die mij afgelopen week een paar keer als een soort pizzakoerier door Ede hebben zien crossen.

Alleen dan zonder scooter maar op mijn fiets.

En dan zonder zo’n bak achterop maar met zware fietstassen.

Waar geen pizza’s in zaten maar boeken, veel boeken.

Overigens was ik natuurlijk niet echt aan het crossen maar meer aan het ploeteren, dit vanwege een stevige oostenwind, het feit dat Ede niet bepaald vlak ligt en omdat er, hier en daar, wat straten opengebroken waren.

Verder gaat de vergelijking met echte pizzakoeriers in nog een belangrijk opzicht niet op aangezien ik wèl net als zij rondreed met de oortjes van mijn telefoon in maar die coole gasten vast geen dingen roepen als “Wáár is over 600 meter?” en “Welke straat zei je??”. Dat komt omdat ik meer behoefte aan de navigatie van Google Maps had dan aan muziek (en in de auto altijd terug klets).

Voor de niet-bibliotheekleden (leden, niet kleden - ik lees zelf ook/wel steeds kleden) onder die Edenaren en voor andere lezers die hier niets van snappen leg ik het even uit:

Omdat de bibliotheken nu gesloten zijn, heeft onze organisatie de …….* service Bieb2Go bedacht. Edese leners kunnen via een formulier opgeven wat hun favoriete genre/schrijver is en, in het geval van kinderen, ook hun leeftijd erbij zetten. Aan de hand van deze info zoeken mijn collega’s en ik vijf boeken per lener uit, verwerken dit in de administratie en brengen deze pakketten vervolgens aan huis. Op de fiets dus.

(Voor het * hierboven mag je zelf op de stippellijn invullen wat je van deze service vindt:

o  zeer attent

o  onnodig risicovol (i.v.m. zoveel mogelijk binnenblijven en mogelijke besmetting via materialen)

o  fijne aanvulling op het extra grote aanbod van e-books en luisterboeken

o  overbodige aanvulling op het extra grote aanbod van e-books en luisterboeken

o  behoorlijk arbeidsintensief (omdat Ede bepaald geen kleine plaats is)

o  (eventuele eigen aanvulling)

Je mag meerdere rondjes aanvinken; er zijn, wat mij betreft, geen foute antwoorden.)

Omdat hierbij mijn betrokkenheid groter is dan mijn invloed heb ik besloten om er maar het beste van te maken (en natuurlijk mijn handen extra vaak te wassen).

Dit betekent niet dat ik als een blij ei wat rondloop en -fiets (er zijn nog genoeg, teveel, momenten waarop ik niet weet wat ik met al mijn zorgen, angsten en gevoelens van onzekerheid aan moet) maar wel dat ik er hier en daar wat luchtigheid en humor in probeer te gooien.

Dus:

Als er leners zijn die in hun pakket een exemplaar aantreffen dat, laten we zeggen, ietwat buiten hun comfortzone ligt, dan ben ik degene die je daarvoor mag bedanken (of schoppen). Ik ben toch maar niet zover gegaan dat ik een boek als “50 tinten grijs” tussen streekromans heb gestopt maar er zou zomaar een stevige thriller tussen zoete romannetjes terecht zijn gekomen of een historisch verhaal tussen verhalenbundels.

Graag gedaan.

Of sorry.

Nuchter en zorgvuldig

Vorige week zei iemand mij dat het nu schipperen was tussen nuchter blijven en zorgvuldig zijn. De aanleiding voor deze uitspraak was behoorlijk vervelend, anders had ik er vast om gelachen. Alsof nuchter blijven en zorgvuldig zijn twee tegenovergestelde dingen zijn.

Inmiddels heb ik meer mensen vreemde, ronduit tegenstrijdige dingen horen zeggen en ook zien doen.

Door de jonge moeder die boos op mij werd omdat ik de gevallen knuffel van haar kind “zomaar” opgeraapt had. En die vervolgens diezelfde “besmette” knuffel bovenop de boodschappen in haar winkelwagentje gooide.

Door de kassière die in haar gehandschoende hand hoestte om vervolgens de onverpakte kool over de weegschaal te halen.

Door mensen die winkelpaden blokkeerden omdat ze in gesprek waren over het belang van “social distancing”. En daarbij bijna neus-aan-neus stonden.

Door ouders die hun kinderen (“want niet gevoelig voor het virus”) lekker buiten laten spelen terwijl zij daar zelf (van de weeromstuit misschien ook niet zo “gevoelig”?) in groepjes bij staan te kijken.

Enzovoort, enzovoort, enzovoort…

Ik wil deze mensen niet belachelijk maken. Absoluut niet. Ik begrijp het wel en ik ga ervan uit dat ook deze tegenstrijdige dingen met de beste intenties gedaan worden.

Al die berichten, die waarschuwingen, regels die geen echte regels zijn zodat je zelf moet bedenken wat (nog) wel of niet kan - het is op allemaal beangstigend, op z’n minst erg verwarrend geworden.

Ik wil hier wel iedereen die dit leest van harte heel veel sterkte toewensen. Sterkte, gezondheid, veerkracht, geduld, saamhorigheid en goede hoop. 

En ik wil iedereen begrip toewensen. Voor degene die misschien voorzichtiger wil zijn dan jij nodig vindt en ook begrip van een ander, die vindt dat jij "te bang" bent.

Laten we goed voor elkaar en onszelf zorgen.

Laten we genieten waar het maar even kan.

Laten we ons gevoel voor humor niet verliezen.

Laten we nuchter blijven én zorgvuldig.

Leuke Lener

Toen ik, inmiddels ruim zeventien jaar geleden, bij de bibliotheek kwam werken, dacht ik dat ik alleen maar met opgewekte, vriendelijke klanten te maken zou krijgen. Oké, niet alleen maar, maar zeker wel vooral. Mijn theorie was dat een bezoekje aan een supermarkt, bakker, drogist niet altijd te vermijden is, hoe chagrijnig je je misschien ook voelt. Ook als je veel liever je huis niet uit wilt, sommige boodschappen moeten nu eenmaal gedaan worden. Op je gemak boeken uitzoeken daarentegen, dat doe je alleen als je je prettig voelt. Toch?

Binnen een maand had ik door hoe naïef, op het onnozele af zelfs, die gedachte was.

Ik had er geen rekening mee gehouden dat niet alle ouders altijd evenveel zin hebben om met hun kinderen mee te "moeten". (En dat niet alle kinderen altijd even veel zin hebben in dat "gezellige", lees: verplichte, biebuitje.)

Ik had niet verwacht dat veel leners hun boeken pas op de laatste dag van hun leentermijn terugbrengen, en dat zij dan nét die dag wat "lichtelijk" uit hun hum kunnen zijn.

Ik had, ja het is dom, niet gedacht dat er ook lezers zijn zónder een zonnig hartje.

Binnen een maand dus wist ik helaas beter. Het duurde ietsjes langer voordat ik ook soepeltjes met deze mensen en hun vaak mopperige, soms zelfs totaal onterechte, opmerkingen om kon gaan. Gelukkig blijk ik redelijk wat geduld in mijn tenen te hebben 😉

Nog gelukkiger is het dat er heel veel meer wél-vriendelijke leners zijn.

Mensen die altijd in zijn voor een gezellig praatje.

Mensen die enthousiast vertellen over dat ene o zo mooie boek of wat ze die avond gaan koken.

Mensen die tips geven, complimentjes zelfs, die bezorgd vragen of je niet ziek geweest bent omdat ze je al een tijdje niet gezien hebben.

Mensen die soms zelfs een doosje chocola als bedankje langs komen brengen, die je als een goede kennis begroeten, ook als je ze buiten de bieb tegenkomt.

Zulke mensen kleuren mijn werk, maken mijn dag.

Als ik toch met een vervelende niet-leuke klant bezig heb moeten zijn, zoek ik om die reden daarna altijd een Leuke Lener op. Gewoon om me weer prettig te voelen. Ik hoef dan zelden lang te zoeken.

Onlangs was er weer zo'n lastig persoon. Niks deugde: onze collectie was te klein, het telaatgeld dat hij moest betalen was onterecht en bovendien (?) te hoog, het boek dat hij wilde was uitgeleend en aan mij had hij ook niets. Tot op dat moment kon ik rustig en professioneel blijven. Maar toen kwam de opmerking dat ik goed moest weten dat ik van zíjn belastingcenten betaald werd en dat ik daarom wel wat beter mijn best voor hem mocht doen.

Dat van die belastingcenten heb ik vaker te horen gekregen. Ik moet nog steeds tot tien en weer terug tellen als ik het hoor maar dat gaat nog. Die toevoeging echter, dat ik "daarom" wel "wat beter mijn best" mocht doen, voor hém ook nog, daar kreeg ik toch verre van rustige, niet zo professionele neigingen van. 

En toen was daar een Leuke Lener.

Zij had het gesprek vanaf haar plekje aan de tijdschriftentafel gevolgd. Zij was opgestaan, had haar hand op mijn arm gelegd en de man afkeurend aangekeken: "Meneer, bent u nu zo dom of erg onbeschoft?" En toen de gezichtsuitdrukking van de man van arrogant naar stomverbaasd ging: "Niemand zal ooit genoeg betaald krijgen om dergelijke onzin van wie dan ook aan te moeten horen."
Het kostte maar een paar tellen (waarin ik mijn adem inhield om te voorkomen dat ik zou gaan lachen) voordat de man zich omdraaide en het pand verliet.

Toen ik haar later bedankte voor haar tussenkomst, bekende zij, een keurige dame van rond de tachtig, dat zij in plaats van "dergelijke onzin" een veel lelijker woord had willen gebruiken. Een woord dat met "bull-" begon en met een "t" eindigde. "Maar het leek mij beter om mij niet tot zijn niveau te verlagen." 

Leuke Leners kleuren mijn werk, maken mijn dag én redden mij soms zelfs acties waar ik achteraf spijt van zou kunnen krijgen.

Gelukkig zijn zij veruit in de meerderheid.