vrijdag 26 juni 2020

Tips 2



Een paar maanden geleden deelde ik (op verzoek) een paar tips. Omdat die tips goed werden ontvangen en er bovendien lezers waren die op hun beurt tips deelden (dankjulliewel nogmaals!), heb ik besloten er maar een serietje van te maken.

  

Hierbij dus het tweede deel:

 

* Als je net als ik niet zo’n trouwe poetser bent een gruwelijke hekel hebt aan grauwe en zelfs schimmelige voegen in je douche, dan is dit een gouden tip: zet acrylplaten tegen de wanden in je douchecabine! Nadat wij gekeken hadden naar complete douchecabines (dus bak, wanden en schermen ineen) en die had afgekeurd vanwege prijs en de (naar onze smaak) te glimmende plastic-look, kwamen we die platen tegen. Je hebt er geen klusbedrijf voor nodig mits je een goed meetlint, twee rechterhanden (in Peters geval twee linkerhanden), geen haast, wel een goede relatie en wat gereedschap hebt. En dan is dit het resultaat:


Douchecabine voor en na


Rest van de wand ook maar aangepast


Ik ben er nog elke dag heel trots op en blij mee!


(Geen link naar de fabrikant aangezien ik niet gesponsord word; stuur me een berichtje als wil je weten waar ze te koop zijn.)

 

* Nog een zelfdoe-tip en nu op haakgebied. Je hoeft er geen ervaren haker voor te zijn, ben ik ook niet. Als je het verschil weet tussen lossen, vasten en stokjes (tip-in-tip: met de uitleggen op YouTube kom je een heel eind) dan lukt het ook jou om deze Dragon Belly Shawl te maken.

Het patroon vind je hier. Ik had genoeg aan twee bollen van 150 gram, haaknaald nummer 4,5 en ongeveer 2 luisterboeken. Om eerlijk te zijn heb ik halverwege op dringend verzoek van een paar lamme vingers een pauze in moeten lassen. Die waren niet zo goed tegen mijn enthousiasme en mateloosheid bestand.



* Voor liefhebbers van thrillers en dan vooral van Scandinavische thrillers: Lees/luister de serie de Bergmankronieken van het Zweedse duo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt. Onder de naam Hjorth Rosenfeldt hebben zij zes spannende boeken geschreven met zeer arrogante, egocentrische maar (natuurlijk) ook slimme politie-psycholoog in de hoofdrol. Ik ben (gelukkig!) pas in deel 2 en heb nog een spuughekel aan die kerel maar dat zal misschien wel veranderen. En zo niet, dan zorgen de onverwachte plotwendingen en de humor voor veel uurtjes lekker-even-van-de-wereld-zijn.



* Ligt je voorkeur meer bij romantisch (maar niet te zoet) / historisch, dan is “De sterrengever”, van Jojo Moyes een aanrader. Dit boek gaat over het Pack Horse Library Project dat zo rond 1937 opgericht werd. Te paard bezorgden vrouwen boeken bij de meest afgelegen huizen. In “De sterrengever” lees je dat dit niet zonder slag of stoot ging. Met boeken komen kennis en emancipatie en als er dingen zijn waar conservatieve mannen een broertje dood aan hebben, dan zijn het wel…. Inderdaad.

 

*Last but absoluut not least een documentaire. Eentje uit 2016 maar helaas nog steeds erg actueel: “Wit is ook een kleur”. Te zien op NPO en YouTube.

In deze documentaire onderzoekt maakster Sunny Bergman waarom veel “witte”, vaak hoogopgeleide, mensen zich aangevallen, geïrriteerd, op z’n minst ongemakkelijk voelen als het om racisme en witte privileges gaat. Wat je in deze film ziet is geen beschuldigende vinger maar de vraag, de noodzaak om je in “die ander” te verdiepen. En om in je eigen hart te kijken, hoe gekleurd kijk jij, onbewust, ongewild zélf?

Mocht je vinden dat je deze documentaire niet (meer) “nodig” hebt, dat jij ruimdenkend, of hoe je het noemen wilt, genoeg bent, kijk dan naar de foto’s hieronder. Wat is het eerste dat in je opkomt? Grappig? Vreemd? Omgekeerde wereld?

Misschien dat je je mening dan nu toch verandert.



 


maandag 8 juni 2020

Over de mandjes van het gewone, nuchtere vrouwtje



Er was eens een gewoon, nuchter vrouwtje dat, zoals bekend, in een bibliotheek werkte. Hoewel zij daar, zelfs (of misschien juist) in coronatijd, veel aparte, grappige en ook niet-leuke dingen meemaakte, gaat dit verhaal niet zozeer over haar maar meer over de mandjes, heel gewone mandjes in haar bibliotheek. Want wat deze mandjes in deze coronatijd meemaakten was ook niet mis. Het gewone, nuchtere vrouwtje had daarom erg met hen te doen.

 

Het begon op maandag 11 mei, de dag waarop de bibliotheken weer open mochten. Omdat dat natuurlijk niet zomaar op de “oude” manier kon gebeuren, moest er wel aan allerlei voorschriften voldaan worden.

Voor de vestiging van het gewone, nuchtere vrouwtje en de mandjes gold dat de deuren op zo’n manier opengeschoven moesten worden dat er aparte in- en uitgangen ontstonden. Verder werden er pijlen ten behoeve van de noodzakelijke éénrichtingsverkeerroute op de grond geplakt en moesten de klanten een mandje gebruiken zodat op die manier gecontroleerd kon worden of er niet meer dan vijf mensen binnen zouden zijn.

 

Wat betreft het toezicht op het juiste gebruik van de in- en uitgangen en het op de goede manier volgen van de pijlen: daar hadden het gewone, nuchtere vrouwtje en de andere bibliotheekmensen een beste kluif aan. Als er een klant omdat zij/hij weer eens niet goed keek per abuis door de uitgang binnenkwam (of andersom), dan werd er vaak een oogje dichtgeknepen maar wanneer iemand niet op de juiste manier de pijlen volgde, moest er wel ingegrepen worden. Niet zozeer in verband met ongewenste botsingen maar vooral om te voorkomen dat er aan het eind van de dag nog steeds ergens een klant wanhopig in een rondje zou lopen.

 

Het meeste en ook het verantwoordelijkste werk was echter voor rekening van de heel gewone mandjes. De mandjes moesten met vijf tegelijk bij de ingang staan en goed bewaken dat zij door elke klant meegenomen werd. Dit klinkt simpeler dan het was aangezien veel bibliotheekbezoekers:

 

a. de stapel mandjes (pal naast de ingang!) alsmede de mededeling “mandje meenemen a.u.b.!” domweg negeerden over het hoofd zagen

en/of

b. het niet nodig vonden om een mandje mee te nemen als zij “alleen maar even” een boek kwamen terugbrengen

en/of

c. zelf wel in de gaten zouden houden of er niet te veel mensen binnen waren

en/of

d. geen zin hadden om met een mandje te moeten sjouwen omdat zij al een tas, kind, boodschappenkar van de supermarkt (…..) bij zich hadden

en/of

e. vinden dat een bibliotheek toch geen winkel is

 

Ondanks alles bleven de mandjes geduldig en beleefd hun, door al het desinfecterende schoonmaakspul, stinkende best doen om hun aanwezigheid en belang onder de aandacht te brengen.


Het gewone, nuchtere vrouwtje en haar collega’s konden het geroep wel nachtmerrie’n dromen:

wiltueenmandjemeenemen-umoetechteenmandjemeenemen-heeftualeenmandjemeegenomen-eenmandjemevrouw-eenmandjemeneer-mandjealstublieft!

 

Maar het was en het bleef nodig.

 

Totdat…

 

Totdat de regels versoepeld mochten worden. De deuren mochten weer gewoon open, de pijlen hoefden niet meer gevolgd worden en…. de mandjes waren niet meer verplicht maar mochten gewoon, net als vanouds, gebruikt worden als daar behoefte aan was.

 

En net, nét toen de eerste klant zónder mandje binnenkwam en het gewone, nuchtere vrouwtje, al haar collega’s en de mandjes zich opgelucht realiseerden dat er niemand meer “Wiltueenmandjemeenemen?” hoefde te roepen, draaide die eerste klant zich om en zei, licht verontwaardigd ook nog:

 

“Hè, waar zijn de mandjes nu? Zijn ze niet meer verplicht? Ik vond het net zo handig met al die boeken. Jammer hoor, dat ze niet meer zo vlak bij de deur staan!”

 

Wat er toen door de bibliotheek klonk was een diepe stilte van verbijstering die bruut doorbroken werd door het lawaai van omvallende mandjes.

 

 


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...