Bij de bakker

 

Ze kwam mijn bieb inlopen met aan haar ene hand een jongetje van een jaar of vier, vierenhalf en aan haar andere een meisje van, naar schatting, net drie.

 

“Zo. Fijn met je kleinkinderen op stap?”

 

“Ja, ze zijn net in de buurt komen wonen, dus je zal ze wel vaker zien.”

 

“Gezellig toch!”

 

“Nou, ook wel weer wennen, hoor.”

 

“Ze lijken me anders behoorlijk rustig, dat zie ik hier wel anders.”

 

“Het is ook meer wat ze eruit flappen. Ik was van hun vader vergeten hoe hij als kind mij ook vaak voor schut kon zetten.”

 

“Ha! Vertel!”

 

“We waren net bij de bakker en toen kreeg eerst hij een broodje. Dus ik in de opvoedstand: ‘En wat zeg je nu tegen de bakker?’ Antwoordt hij heel serieus: ‘Ik? Ik zei niks.’ En dat dus heel hard, hè!”

 

“Hahaha!”

 

“Ja, nu kan ik er wel om lachen maar daarnet…”

 

“Snap ik. Maar waarom heeft je kleindochter geen broodje?”

 

“Dat wilde ze niet.”

 

“Geen trek?”

 

“Nee, deze dame trok haar neus voor dat puntje op en zei dat zij alleen croissantjes lust. Croissantjes!”

 

“Hahaha! Ik bedoel: o jee…”

 

“Dat bedoel ik dus. Het is echt weer wennen. Dus ik ga nu maar voor broodbeleg naar de supermarkt, ik sla de slager vandaag even over.”

 

“Ach, wat jammer nou!”

"Ja, het is wel goed met jou."

De afgelopen drie weken

 

Nog maar een paar uurtjes en dan is mijn vakantie voorbij. Ik heb mijn werkmail al vluchtigjes doorgelezen, ik heb zowaar mijn sleutels en de tag van de bieb al teruggevonden dus wat rest is mij proberen te herinneren wat de code van het alarm ook alweer is. En de inloggegevens van de pc. En die van het bibliotheekprogramma. En… eh…Dat dus allemaal (en misschien nog iets meer maar daar kom ik vast wel op, hopelijk, en hopelijk op tijd).

Maar voor nu nog even genieten en nagenieten.

 

De afgelopen drie weken waren heerlijk!

De eerste week heb ik relaxed en tegelijk, dankzij mijn want-to-do-lijstje, nuttig doorgebracht. Dat gaf een fijn voldaan gevoel. Ik heb hardgelopen en wat gefietst, ik heb lekker achter de naaimachine gezeten, films gekeken, gelezen (natuurlijk!), een middag met mijn zusjes doorgebracht, ik heb zelfs wat gewinkeld en ik heb behoorlijk wat in huis gedaan. Dat laatste bestond vooral uit opruimen en weggooien.

 

Als ik er genoeg tijd voor heb (neem) dan werkt opruimen bijna therapeutisch voor mij: hoe opgeruimder mijn kasten zijn, hoe opgeruimder het in mijn hoofd voelt. Er waren zo’n drie dagen van uitzoeken, opruimen en weggooien nodig voor alle “troep” uit mijn kasten én mijn hoofd weg was, en daarmee ook elke gedachte aan werk.

(Voor de goede orde: ik houd van mijn werk maar de laatste maanden waren om verschillende redenen slopend.)

 

Week twee was bijna een kopie van week één. Omdat het toen al behoorlijk warm was (en de boel binnen dus opgeruimd), heb ik die week voornamelijk lezend doorgebracht. Afwisselend in de tuin, op het dakterras onder een parasol en binnenshuis met de airco aan.

 

Week drie was onze Amelandweek. Het was ook de heetste week van mijn vakantie en hoewel we dat natuurlijk niet wisten toen we hotel en overtocht boekten, kon de timing wat dat betreft niet beter. Ook op het eiland was het ongewoon warm maar dankzij de wind waren wij daar beter af dan hier op de Veluwe.

Mijn zorg dat het op onze hotelkamer erg benauwd zou zijn, hotelkamers hebben immers vaak aan maar één kant ramen en/of een deur zodat warmte lang kan blijven hangen, bleek totaal overbodig. Omdat onze kamer op de tweede verdieping lag, was er ook een dakraam in het puntdak. Met dat raam en tegelijk de deur naar het balkon open, kon de boel heerlijk doorwaaien. Dat zorgde voor siësta’s waarbij ik bijna het kippenvel op mijn benen had tijdens het dutjes doen en lezen.

 

Die dagen op Ameland waren de kers op onze vakantietaart.

Het enige waar we ons mee vermoeiden waren de vragen of we zouden gaan wandelen of fietsen.

Koffiedrinken op dat ene of dat andere terrasje?

Wat later in de middag lunchen en dan uitgebreid of juist wat eerder en dan eenvoudig zodat we ’s avonds nog ruimte hadden voor tapas en sangria?

Naar het strand in ons “eigen” dorpje of toch aan het andere eind van het eiland?

En zelfs als we voor iets bepaalds besloten hadden, konden we dat plan zomaar omgooien omdat we net zo’n lekker schaduwplekje hadden en de serveerster vroeg of we nog een drankje wilden. Met iets erbij.

 

Ik noemde als eerste "vermoeiende" vraag wel wandelen of fietsen maar van dat laatste is door de warmte niet veel gekomen. Verder dan naar het strand en één keer naar een naburig dorpje, slechts drie kilometer verder, hebben we niet gefietst. Het wandelen was ook voornamelijk op blote voeten door de branding lopen. Wat we wel hebben gedaan, sinds zo lang dat ik bijna vergeten was hoe lekker dat was, was badderen in zee. Terwijl de dagjesmensen aan de Noord-Hollandse kust het verbod kregen om het water in te gaan, vonden wij en een paar andere bofferds heerlijk verkoeling in de zee.

Met “paar andere bofferds” bedoel ik overigens niet dat er weinig toeristen op Ameland waren. Het was er juist wat drukker dan normaal maar vergeleken met een plaats als Scheveningen stelde het niks voor. In het water en zelfs op het strand kon je met gemak drie keer anderhalve meter afstand houden.

Van de paar uur vakantie die ik aan het begin van dit stukje had zijn er inmiddels ruim twee voorbij. Ik zie op de klok dat ik uitgebreid de tijd genomen heb om me weer onder te dompelen in de afgelopen drie weken. Dat is het fijne van schrijven: de beelden, de geuren, de gevoelens, alles komt dan weer terug.

 

{{gelukzalige zucht}}

 

 

 

 

En morgenochtend maar hopen dat op z’n minst de code van het alarm ook weer in mijn hoofd terugkomt. Het geeft zo’n naar snerpend geluid anders.

 

Iets met een twee, een zes… of een negen? Eh…

 

 

 

Vakantie(lijstje)!

Ken je dat gevoel dat de vakantie waar je zo, zó aan toe was, waarin je wilde uitrusten, bijkomen, dingen wilde doen waar je al die weken daarvoor geen tijd en vooral geen puf voor had en tegelijk ook “iets actiefs”, zomaar omvloog? Dat je aan het eind van die twee of drie weken terugkeek en dacht: “maar ik wilde nog… we zouden toch ook…”? Dat je daarna weer aan het werk was en dat iemand vroeg hoe je vakantie was geweest en dat je dan heel hard moest nadenken want het leek alweer zo lang geleden?

 

Ik wel of, als het antwoord bevestigend is, ik ook.

 

Dat moest dit jaar anders, vond ik. Ik was namelijk zó moe en zó aan vakantie toe, dat ik bang was dat ik een (veel te) groot deel van mijn vrije weken alleen maar als een zombie op bank of bed zou hangen.

(Niet dat er iets mis is aan bankhangen maar dan niet als een zombie en ook niet langer dan een enkele dag. Voor mij dan.)

 

En dus maakte ik een lijstje.

Ik ben dol op lijstjes, niet op lijstjes van top zoveels op film/boeken/muziek/iets anders-gebied maar op lijstjes die je af kan vinken. Het is niet overdreven om te beweren dat mijn huishouden draait op to do-lijstjes.

 

Het lijstje dat ik voor deze zomervakantie maakte is echter beslist geen to do-lijst. Het is een wánt to do-lijst. Hier staan geen dingen op die ik móet doen maar dingen die ik wíl doen. Dingen waarvan ik buiten vakanties om denk: “O, als ik daar toch eens lekker de tijd voor had!” en dus dingen waarnaar ik, eenmaal weer aan het werk, met een voldaan en blij gevoel op terug zal kijken. Dingen die, zo bleek al meteen in deze eerste vakantieweek, meer energie geven dan opslokken. 

Voor het broodnodige verschil, en omdat ik "ergens" van die vrolijke stiften voor een bedrag waarvoor je amper naar een openbaar toilet kan, zag hangen, staan er geen hokjes in om af te vinken (als in: ”pfff, gedaan”) maar om in te kleuren (als in: “dit was leuk, dit wil ik vaker doen”). 

 

Mijn lijstje, dat dus precies doet waarvoor ik het bedacht had, ziet er zo uit:

Het is nu, na één week, al duidelijk dat ik veel want to do’tjes al zeker één keer gedaan heb. En er zijn gelukkig nog genoeg vakjes, dagen, voor herhaling.

Om nou niet de indruk te wekken dat ik als een overactief eekhoorntje aan het rondrennen en inkleuren ben: ik hang tussendoor ook veel bank. Met een boek of met mijn ogen dicht. Ja hallo, ik ben wel slim maar niet gek 😜

 

Het is mijn streven om aan het eind van mijn vrije drie weken een vol en kleurrijk geheel te hebben. Dat zou namelijk betekenen dat ik een heerlijke vakantie gehad heb en er dan weer “even” tegenaan kan.

 

Maar voor nu: nog twee weken genieten, opladen èn vakjes kleuren.