Spijt?

Heb je ergens spijt van? Spijt van iets wat je gedaan of juist niét gedaan hebt? 

 

Ik heb het nu niet over de aankoop van dat ene kledingstuk dat een paar dagen na aanschaf (je hebt het nog niet eens gedragen) met forse korting in de winkel ligt. 

Ik heb het ook niet over de keuken die je na dat uitgebreide etentje niet opgeruimd hebt waardoor je de volgende ochtend katterig en wel met een puinzooi zit. 

 

Ik bedoel iets serieuzers, iets dat meer gevolgen heeft gehad. 

Zoals de spijt na het afslaan van dat ene unieke aanbod of die uitdagende baan omdat je koos voor “zekerheid”, terwijl nu…. 

Spijt dat je niet meer aandacht aan die ander, jullie relatie, je gezin hebt besteed, dan was het misschien nu… 

Spijt dat je zo nonchalant met je studie, je gezondheid, je geld bent omgegaan waardoor nu… 

 

Het gaat om die puntjes. Die puntjes achter “nu”. Zijn er dingen in je leven waarvan je denkt dat als je dat anders had gedaan, je nu een ander leven, een béter leven misschien zelfs, zou hebben?  

Ik hoop het niet. En als het toch zo zou zijn, dan hoop ik dat het je niet te vaak en niet te lang bezighoudt. Dat het niet aan je vreet.

 

Nora had een hele lijst van verkeerde keuzes. Van haar relatie die zij een paar dagen voor de bruiloft had verbroken tot de sportcarrière die zij zomaar aan de wilgen had gehangen. Van haar broer die zij in de steek had gelaten tot de kat waar zij niet goed genoeg voor had gezorgd. En zo’n beetje alles daar tussenin. 

 

Die lijst was zo lang dat zij geen andere uitweg zag dan met het leven, haar, in haar ogen, nutteloze, waardeloze leven, te kappen. Maar het universum, een hogere macht zo je wilt, gaf haar een tweede kans. Nora kreeg de gelegenheid om de beslissingen waar zij zo'n spijt van had terug te draaien en om zo te ervaren hoe anders haar leven er dan uit had gezien. 

 

En “dus” was ze opeens toch getrouwd en runde ze samen met haar man de door hem gedroomde pub. 

En “dus” werd ze achtereenvolgens toch die zwemkampioen, die wetenschapper. En “dus” speelde ze toch in de rockband waar haar broer deel van uitmaakte, hield ze zich aan de afspraak met haar vriendin om een jaar in het buitenland te wonen. 

En “dus” leefde de pas geadopteerde kat nog.

Of? 

Nee, ondanks haar goede, haar “betere” zorgen ging haar kat toch dood. Maar niet door haar schuld; het beestje bleek al langer ziek te zijn. 

Helaas, na de bruiloft werd duidelijk dat de pub niet háár droom was en waren noch zij noch haar man gelukkig in dat huwelijk.

Ook haar andere teruggedraaide beslissingen bleken gevolgen te hebben die helemaal niet beter waren. Niet voor haar maar ook niet voor de mensen om haar heen.

 

Na al die inkijkjes in de levens die zij had kunnen hebben als ze het ooit anders had aangepakt, besefte Nora dat het leven waarin zij zich zo depressief en nutteloos voelde zo slecht niet was. Zij besefte dat zij nog steeds keuzes kon maken. Keuzes die, na al haar ervaringen, na alles wat ze nu geleerd had, beter konden zijn.  

“Leven is de enige manier om iets te leren.” 

Er is niks mis met spijt hebben. Als het je maar niet afhoudt van het nú, van het leven dat je nú leidt. En als dit leven nú niet is waar je blij mee bent, besef dan dat je altijd kunt kiezen. Kiezen om een andere kant op te gaan of kiezen om het beste van je huidige situatie te maken.

Keuzes zijn niet altijd grote gebaren, soms zijn het ook kleine stapjes.  

 

Iemand vroeg mij of ik geen spijt heb dat ik niet doorgegaan ben op het vwo. Ik had dan immers kunnen studeren en dan had ik een goede (als in: goedbetaalde) baan gehad en dan had ik een mooier huis gehad, meer van de wereld kunnen zien, enzovoort, enzovoort. 

Uit de grond van mijn hart kon ik antwoorden dat ik heel, heel blij ben met de “keus” die ik indertijd heb gemaakt. Als het anders was gegaan, hadden Peter en ik elkaar misschien niet gevonden. Dan hadden wij dit gezin niet gehad. Dan had ik niet de vrienden die ik nu heb. 

Ik heb “keus” hierboven tussen aanhalingstekens gezet. Zo weloverwogen was het namelijk niet. Ik had het in de drie atheneum zo gezellig dat de kans dat ik zou blijven zitten groot was. Mijn ouders wilden mij stimuleren door mij een brommer te beloven als ik toch over zou gaan. Toen bleek dat ik met de weinige punten die ik had wel naar vier havo kon, was het voor mij heel logisch om daarvoor te “kiezen” en zo toch die brommer binnen te slepen. (Ik: “Over is over, jullie hebben er niet atheneum bij gezegd.” - Mijn ouders: “.....”) 

Het was een kortzichtige, puberale keus maar wat heeft-ie goed uitgepakt ;) 

“Onderschat nooit het grote belang van kleine dingen.” 

Spoiler: Nora is blijven leven. Zij leeft alleen niet in onze wereld maar in dat, in meer dan één opzicht, fantastische boek “Middernachtbibliotheek”, van Matt Haig. De twee citaten in dit stukje komen daaruit. 

Het jaar is nog maar net half om maar ik durf nu al te zeggen dat het mijn favoriete boek van 2021 is. 

 

 

 

Alsjeblieft, een dankjewel

Beste mevrouw die voor mij stond in de rij bij de Action, Dankzij uw tip om een nat keukenpapiertje bij de snijplank te leggen als je uien moet snijden, kan ik dat tegenwoordig zonder pijnlijk tranende ogen doen. Sorry, dat ik zomaar uw gesprek met uw vriendin/zus/kennis afgeluisterd heb, maar ook als ik niet achter u maar vier plekken verderop had gestaan, dan had ik het nog gehoord. Ook wat u vindt van uw schoonmoeder trouwens. Is het echt zo’n vreselijk mens? 

Hoe dan ook, bedankt voor uw tip! Ik ben er echt heel blij mee.

 

Bedankt buienradar dat jullie consequent niet zo accuraat zijn en mij dat maar al te goed hebben laten merken. Toen ik laatst ging wandelen en jullie app mij verzekerde dat het echt niet zou gaan regenen, nam ik vanwege eerdere ervaringen toch een paraplu mee. Aanvankelijk voelde ik me wat voor gek lopen maar daarna liep ik fijn droog. 

(Jullie zouden natuurlijk gewoon je werk goed kunnen doen maar, ach, dat zijn weer andere verwachtingen...)

Bedankt goedkope paraplu. Ik kocht je indertijd meer vanwege je witte stipjes op een zwarte achtergrond (ik ben dol op stippen en stipjes!) dan vanwege je prijs. Maar jij laat (zoals onlangs nog, zie bedankje hierboven) zien dat goedkoop geen duurkoop hoeft te zijn. Tenzij het ook nog hard waait. Of gewoon waait. Nou ja, je klapt in ieder geval niet op ongemakkelijke momenten open. Dus: dankjewel!

 

Thank you so much, generaal van de United States Air Force, voor uw lieve berichtje op mijn FB-pagina. Wie zou er niet blij worden als zij een “angel” en “such a gorgeous lady” wordt genoemd? Ik sla uw aanbod om met u te talk’en en friends te become’n toch af. Ik heb namelijk al jaren meer dan genoeg “pleasure” met Peter. 

Dankuwel meneer met dat witte hondje voor de plezierige noot tijdens mijn hardlooprondjes. Wij komen elkaar geregeld op zondagochtenden tegen en dan heeft u altijd wel een speciale opmerking. “Ze hebben hem al!” vind ik niet zo’n sterke, weinig origineel ook. "Zie haar weer rennen, die uitsloofmevrouw." (tegen uw hond) was hoewel niet zo netjes toch wel raak maar “Kom, kom, rustig aan!” klonk ronduit vriendelijk en om “Hee, het is nog steeds niet verplicht, hoor!” moest ik een uurtje later nog grinniken. Ik ben elke keer weer benieuwd wat u nu weer uit uw mouw schudt.

Dankjulliewel leden van de FB-groep EenBoekPerWeek, 

Ik ben heel blij met de vele boekentips. Natuurlijk ligt niet alles wat er in die groep gedeeld wordt in mijn straatje maar dankzij jullie hoef ik me voorlopig niet af te vragen wat ik nu weer moet lezen. 

Eén boek per week oftewel 52 boeken in een jaar haal ik overigens met gemak en heel veel plezier. 

Thanks vlogger wiens naam ik vergeten ben voor het delen van het recept voor die heerlijke espresso-martini! Zo fijn ook dat ik "toevallig" nog wat wodka en koffielikeur in de kast had staan. Ik kende de cocktail niet maar ben inmiddels groot fan. Heel veel drank! Eh, dank.

(Misschien had ik dit berichtje moeten tikken voordat ik weer een glaasje mixte, dan had ik waarschijnlijk, of toch ook niet, je naam nog geweten.) 

 

En last but not least:

Hartelijk dank, buschauffeur die mij laatst bij een rotonde in plaats van bij een officiële halte liet uitstappen. Wat een aparte ervaring was dat!

U zei al tegen mij en andere belanghebbenden dat u geen straatnamen kende en “alleen maar” bij de haltes zou stoppen die op het bord staan maar daar leek u zelf niet mee te zitten. Vervolgens werd het al snel duidelijk dat het niet alleen de eerste keer was dat u die route reed maar ook dat het de eerste keer voor u was in dat type bus. Of misschien überhaupt in een stadsbus?

Uw vraag aan uw collega (“Hee, branden mijn lichten?”) was een duidelijke aanwijzing. Evenals de manier waarop u die ene, zelfs bij voetgangers zo beruchte, verkeersdrempel nam. (Nee, ik was niet die persoon die dat lelijke woord gebruikte; ik zei alleen zachtjes "auw".) 

De definitieve bevestiging kwam toen u ijverig door bleef rijden nadat ik op het knopje had gedrukt. Ach, iedereen maakt weleens een vergissing op een eerste werkdag en er branden ook zoveel lichtjes op uw dashboard. Gelukkig hoorde u mij roepen en trapte u toch op de rem.  

Nogmaals hartelijk dank dat ik hierdoor niet een extra halte (of meer) hoefde mee te rijden. O, en, maar dan namens de automobilist achter u: hartelijk dank dat u na die plotselinge stop bij nader inzien besloot om toch maar niet achteruit terug te rijden. 

(Zo, wat kan een mens benauwd kijken!)

Iedereen hierboven genoemd: heel hartelijk dank en ga vooral zo (ongeveer zo) door!