Collega-vriendin H. en ik zaten gezellig een avondje bij elkaar. Om bij te praten en om onze smartphones te vergelijken.
(Voor wie niet weet wat een smartphone is of wat je er in vredesnaam mee zou moeten: Met een smartphone kan je naar muziek en naar luisterboeken luisteren. Het is ook je agenda plus adressenlijst en als je niet meer weet hoe je ook alweer naar de ene vriendin moet rijden, dan wijst die smartphone de weg. Het is boodschappenlijst, weerbericht, krant, rekenmachine, wekker, zaklamp, spoorboekje, encyclopedie, fototoestel en -album tegelijk. Je kan kijken wat er in de bonus bij de Albert Heijn is en bij welk restaurant je goed kan eten (en waar niet). Je kan er ontzettend veel handige, leuke en (on)zinnige dingen mee doen. Je kan er zelfs mee mailen, FaceBook'en, Hyven, twitteren en, o ja, bellen en sms-en. Ik zou niet meer zonder mijn iPhone kunnen en willen. Mijn handtas is, sinds ik dat apparaatje heb, zeker een kilo lichter.)
H. liet mij op haar telefoon Angry Birds zien. Ik had er al over gelezen: een razend populair en heel verslavend spelletje. Iets met vogels die wraak willen nemen op varkens die hun eieren hadden gestolen. Ik zou dit eigenlijk niet moeten uitleggen. Net zoals ik ook niet moet vertellen dat ik maanden op mijn telefoon vissen heb gevoerd, een kledingzaak heb gerund en een onbewoond eiland tot een vakantieresort heb omgeturnd... Had ik al gezegd dat je op een smartphone ook leuk spelletjes kan spelen?
Maar goed, die boze vogels: ik wist dus dat het verslavend was en ik weet dat (dergelijke) verslavingen en ik geen goede match zijn. Echt. Geen. Goede. Match. Ik lijd namelijk aan een ernstige vorm van mateloosheid; ik ga door tot veeltelangenveeltelaat. Ik wilde dus niet aan die vogels. Dus ja, op het moment dat zij mij het spelletje liet zien en vertelde dat het zo eenvoudig niet was maar wel erg leuk en jeblijftmaardoorgaan, zei ik vol overtuiging dat ik dat niet op mijn telefoon zou zetten. Echt. Niet. Dat zou zeer, zeer Onverstandig zijn. En ik probeer zoveel mogelijk Verstandig te zijn. En Standvastig. Dat vooral. Standvastigheid versus Mateloosheid. Yee Standvastigheid! Boeh Mateloosheid!
Mijn standvastigheid heb ik krap een dag volgehouden. Sindsdien lanceer ik met een katapult vogels die gewoon en vogels die extra snel kunnen vliegen, vogels die zich kunnen vermenigvuldigen tijdens hun vlucht, vogels die bommen kunnen droppen, die zelf bommen zijn en vogels die als een boemerang van richting kunnen veranderen. Ik schiet ze op die criminele varkens die zich verschanst hebben in soms wankele, maar veel vaker (te) stevige bouwwerken, varkens met helmpjes op, varkens die zo vreselijk irritant triomfantelijk knorren als ik ze niet raak met mijn kamikazevogels. En dat doe ik bijna de godganse dag. Het is zo erg. Leuk. Erg leuk. Erg, vooral eigenlijk.
Mijn naam is Sylvie en ik ben een Angry Bird-o-holic.
