Zij hadden het zich vast anders voorgesteld, dit treinreisje met hun kleinzoon. Ik stel me zo voor dat zij samen met veel voorpret de tas met pakjes sap en krentenbollen hadden ingepakt.
"Zal ik er een boekje
bij doen? Gezellig om uit voor te lezen?" had oma misschien gevraagd en
dan had opa heel beslist "Niet nodig, hij zal onderweg vast zijn ogen uitkijken. Hoe
vaak zit een vierjarige tegenwoordig nog in een trein?" geantwoord. "Nee, dit gaat een dag vol verrassingen voor hem worden!"
Maar al bij het instappen vielen hun verwachtingen stukje bij beetje uiteen.
"Gaan we boven of beneden, opa?"
"Huh?... Je hebt al eerder in een dubbeldekker gezetten??"
"Hij gaat nog niet zo hard, hè opa?"
"Nu nog niet, de trein moet nog even op gang
komen."
"Wanneer is de trein op die gang?"
"Maar dit is toch al best hard? Toch?"
"Nou ja, misschien kan deze niet zo hard."
"Eh...."
"Weet je, knul, straks gaan we in nóg een andere
trein!"
"Leuk! In de metro?"
"Nee, een gewone trein. Zoals deze."
"O. Geen metro?"
"Nee...."
"Oma, opa en jij mogen wel een keer in mijn
metro."
"Die kan wel heel snel."
"Wil je voorlezen, opa?"
"Eh.... Oma heeft lekkere drinkjes in de tas…"
Gelukkig voor oma en opa wilde de kleine wel een krentenbol.
