Een ontdekkingsreisje

Deze herfstvakantie zijn we voor het eerst in Antwerpen geweest. Tussen het boeken van het hotel en ons vertrek bleek dat we heel veel mensen kennen die er al (vaak) geweest waren. Ze waren zonder uitzondering allemaal erg enthousiast en behalve heel veel “must-see en must-do”-tips kreeg ik ook steeds meer de indruk dat wij zo’n beetje de laatsten waren die deze stad nog nooit bezocht hadden.

Met een perfect gevoel voor timing sms’te één van mijn vriendinnen op het moment dat wij Antwerpen binnenreden: “Geniet van het Bourgondische leven de komende dagen! Welkom bij de club van mensen die je voorgingen. Ik ben stikjaloers.” Al binnen een paar uur begreep ik waarom iedereen zo enthousiast is en mijn vriendin zo ronduit toegaf jaloers te zijn op mijn vakantie naar deze bestemming. Wat is het daar mooi en wat is het er gezellig!
En ik heb meer ontdekt:

Antwerpen is een stad

• waar wij ons meteen thuis voelden
• waar niet alleen de diamanten schitteren
  
• waar op de tramborden niet staat waar de trams naar toe gaan, maar juist waar ze vandaan komen (doe je voordeel met deze tip; het scheelt je minstens 4x van perron wisselen)
• waar ze zelf niet precies weten hoeveel soorten bier er zijn
• waar het Plantin Moretus-museum elke laatste woensdag van de maand gratis te bezoeken is (doen!)
• waar zelfs de riolen het bezichtigen waard schijnen te zijn (niet gedaan overigens)
• waar de Onze Lieve Vrouwekathedraal een stevige aantrekkingskracht op onze fototoestellen had (zeker bij nacht)
• waar je gevraagd kan worden of je bij je hoofdgerecht frietgebakkenaardappelengekookteaardappelenaardappelkroketjesgratinpureeofrijst wilt (zo klonk het tenminste)
• waar ik voor het eerst een leeuw in real life hoorde brullen
• waar je in gewicht kan aankomen terwijl je toch kilometers loopt (ook/zelfs in 4 dagen tijds)
• waar we beslist (en ondanks dat voorlaatste punt) vaker naar toe zullen gaan, want wij zijn nu ook helemaal
  

  “zot van A”!

Mijn dwarrelhoofd

Iemand dacht leuk te zijn en verzon een variatie op “Beter een goede buur dan een verre vriend”. Het resultaat was: “Beter een verre vriend dan een zure buur”. Ik moest er niet om lachen, maar het bleef wel door mijn hoofd dwarrelen.

Ik heb (gelukkig) goede buren en ook verre vrienden. Beiden zou ik niet willen missen. Als ik vergeet om mijn kliko aan de weg te zetten, heb ik inderdaad meer aan mijn oplettende buurman dan aan mijn verre vriendin. Ik noem maar een simpel voorbeeld. “Beter een goede buur…” enzovoort klopt dus. Punt.
Maar dan die variant. Wat een rare vergelijking! Het klinkt als “Beter warme laarzen dan een gat in je broek”. Zoiets. Slaat toch ook nergens op. Verre vriend versus zure buur. Wat is er nou niet beter dan een zure buur? Ik zei het al: het bleef dwarrelen.
Vanmiddag las ik dat een vrouw in Nijkerk geen last had van dit soort gedwarrel door haar hoofd. Wel van haar buurman. Na een zoveelste ruzie pakte zij een “scherp voorwerp” en stak hem hiermee neer. Wow!
Het is geen wereldnieuws, allang niet meer helaas, ik weet het, maar toch: wow! En voordat ik deze reactie kon verfijnen met: jeetjetistochwat, inwatvoorwereldlevenwe en/of datdoejetochniet, las ik onder het bericht het volgende commentaar:

Kijk dat gebeurd niet voor niks natuurlijk en hier zal ongetwijfeld een hoop ellende vooraf zijn geweest, mijn vrouw heeft het 4 jaar geleden ook bij haar broer gedaan en we zien me kaar nooit meer dat scheelt ook weer.

Tja, en toen schoot ik dus wel in de lach. Al vraag ik me nu af wie de schrijver van deze reactie bedoelt: zijn vrouw of zijn zwager? Er begint weer wat te dwarrelen in mijn hoofd.