De serie “Dummie de Mummie”, geschreven door Tosca Menten,
is erg geliefd bij veel jonge lezers. Mitchell is één van die fans en volgens
mij heeft hij van die reeks de meeste, zo niet alle, boeken al meer dan eens
gelezen, toch is zijn vaste vraag steevast “Heb je nog een Dummie?!” (Moeder:
“Heeft ú nog een Dummie!” - “Ja, dat zei ik toch?”).
Mitchell kan bij mij wel een paar potjes breken en omgekeerd
heb ik bij hem ook wat coole mevrouw-van-de-bieb-punten gescoord door hem een
mummie-mopje te vertellen. (“Ken je dat mopje van die mummie? Nee? Ingewikkeld,
hè!”) Niet dat hij het snapte maar zijn moeder moest wel lachen en dat ik de
woordjes “mopje” en “mummie” in één zin gebruikte viel bij hem in goede aarde.
Laatst moest ik hem helaas teleurstellen. Weer teleurstellen
zelfs. Er stonden geen Dummie de mummies meer in de kast. Moeder probeerde hem op haar allergeduldigst te troosten:
Je kan vast wel een ander leuk boek vinden, Mitch.
Ik wil een Dummie.
Maar jochie, die mevrouw zei toch dat alle Dummie de Mummies
uitgeleend zijn.
Hmmmmm.....
Mitchell?
Ik kijk even.
Daar staan geen boeken voor jou, die zijn voor volwassenen.
Even...
Kom nou deze kant op. Mitch?
Hier! Hier is een Dummie de Mummie!
Joh! Dat is een Voor Dummies-boek. Daar kunnen grote mensen
iets uit leren.
Maar er staat toch Dummies!
Dat komt omdat dummies... eh.... dummies zijn mensen die
over een bepaald onderwerp nog niet zoveel weten. Zoals Schaken voor Dummies en
Internetten voor Dummies en...
Dummie de Mummie weet best wel veel!
Ja Mitch, maar dit zijn àndere dummies. Ach kind, dit is
Psychotherapie voor Dummies!
Spigotee... pesigotree... parie?
Precies, dat bedoel ik. Dat is niks voor jou, dat is veel te
moeilijk. Kies nou maar gewoon een ander boek.
Sigotrie... pe-se-gi-... pe-sie-got....
Mi-h-itch....
Spiegot... pie..
Laat nou maar liggen, Mitchell. En het is
psy-cho-the-ra-pie.
Maar wel voor Dummie! Psiegodinges voor Dummie de Mummie!
O kind! O help!
Mag ik deez’ dan meenemen? Toe mum... eh... mam...
Mevrouw-van-de-bieb? Help?
