Facebook Herinneringen liet vanochtend een paar foto's zien die ik vandaag precies een jaar geleden postte.
"Ochtendwandeling door de wijk" had ik erbij geschreven, met een groen hartje erbij en de hashtags #pensionadolife #genieten #wandelen #zomerochtend. Op een van de foto's sta jij, of preciezer jouw achterkant, terwijl jij over een bruggetje loopt. Het bruggetje over jouw favoriete vijver van de wijk.
Vandaag een jaar geleden. Wat waren we aan het genieten, hè lieverd! Van die wandeling in het ochtendzonnetje. Van het vrij-zijn, het kunnen doen waar we zin in hadden zonder verplichtingen. Van elkaar. Vooral van elkaar.
Een van onze beste keuzes ooit, noemde jij meer dan eens onze beslissing om nog voor ons "echte" pensioen te stoppen met ons werk. En ik, op mijn beurt, noemde die periode onze wittebroodsweken.
We hebben bijna tweeëneenhalf jaar van onze "wittebroodsweken" kunnen genieten. En als ik nu dwars door mijn pijn heen naar foto's uit die tijd durf te kijken, als ik aan die periode terug durf te denken, voel ik weer jouw warmte en liefde. Zie ik in mijn gedachten jou weer zo intens genieten. Voel ik weer jouw brede pols die ik zo vaak pakte tijdens het wandelen, als we naast elkaar fietsten, vaak ook gewoon als we aan tafel, thuis of in een koffiezaakje, zaten, gewoon omdat het zo vertrouwd, zo veilig voelde.
Wat hadden we het goed samen, hè lieverd! Veel meer dan goed, zou jij zeggen. En dat klopt: veel, veel meer dan goed.
Een jaar geleden, vandaag een jaar geleden... gelukkig wisten we toen nog niet welke boodschap we krap drie maanden later zouden krijgen.
En vandaag precies een jaar later na die Facebook-post en ook in de ochtend wandelde ik niet met jou maar stond ik in mijn eentje in mijn (mijn...) appartement uit het keukenraam te kijken. Mijn appartement (o, wat vind ik het nog moeilijk om "mijn" te zeggen in plaats van "ons"!) staat vlakbij die, vlakbij "jouw" vijver.
Achter mij was de stukadoor bezig en ik had een kleine pauze van het strippen van het behang genomen. Ik stond bij het keukenraam en keek naar het water en het groen er omheen, het bruggetje kon ik net niet zien, en ik dacht aan die herinnering op Facebook.
En ik dacht aan jou, lieverd.
Ik dacht aan jou en beeldde me in dat je achter mij stond. Je armen om mij heen, je kin op mijn hoofd. En ik beeldde mij jouw stem in: "Ja, fraai, hè! Maar de pauze is voorbij, Sylfje, hier binnen moet het ook mooi worden."
Ik beeldde het me even in en even voelde het zo vertrouwd, zo veilig.
Even.
