Zoo-res in de dierentuin

Er zijn veel kanten aan het hebben van een abonnement op een dierentuin. Naast het logische en leuke je-kan-er-zo-vaak-naar-toe-als-je-zin-hebt en desnoods-ga-je-alleen-het-aquarium-in, is er ook het feit dat je de dieren leert kennen en zij jou, en dat zij jou bij hun leven betrekken, als het ware.

Zo staat de giraf ons bij elk bezoekje op te wachten met een joviaal “Ha, zijn jullie er weer?!” We stoppen ook altijd bij hem voor een praatje. Voor zíjn praatje, moet ik zeggen, want hij is degene met de interessantste roddels nieuwtjes.

Gisteren vertelde hij over wie er weer eens in een “ander bed dan het hare” was wakker geworden: "Ik kan me niet voorstellen dat die vent van haar dat pikt. Hoelang kan je voor zulk gedrag je kop in het zand steken?"

Dat de kamelen gezinsuitbreiding hadden gehad. ("Maar of het met die bulten goed komt...?")

En dat Stoffel de afgelopen maand maar liefst vijf hele centimeters was opgeschoven op zijn tak. Daarmee had de schildpad zijn eigen record met drie millimeter verbeterd maar februari telde dit jaar ook wel een dag extra...

“Sla de zadelbekooievaars vandaag maar over!” kregen we als advies, “Die hebben weer eens mot. Het schijnt dat die ene weer eens te laat was vanochtend en dat die ander zijn smoes van "Is de zomertijd  dìt weekend al ingegaan? Nee, echt waar?" niet pikte. Gezellig is anders met die twee...”

Inderdaad.

Hoewel opa hier er ook niet als een zonnetje bij zat.

Met al die bezuinigingen in het onderwijs, zag hij de toekomst van dit apenjong behoorlijk somber in, zo zuchtte hij diep. Peter kon hem geen ongelijk geven...

De beren hadden andere zorgen aan hun kop.

Hun geadopteerde dochter IJsje was vorig jaar tot over haar oren verliefd geworden op zo'n loverbeer met een zeer slechte reputatie en die twee hadden zich in het openbaar ernstig misdragen.

Zomaar in het openbaar, ja.

En iedereen had er schande van gesproken.

Zijn vrouw, toch al zo'n gevoelig type, durfde amper haar hol nog uit, zo schaamde zij zich. Kilo's was ze afgevallen de laatste maanden!

Ja, als het aan hèm had gelegen, had hij IJsje toen holarrest gegeven. Had hij maar poot bij stuk gehouden want nu was het verwachte kwaad toch geschied. IJsje is nu alleenstaande moeder en die knul, die &%$#@§nepbeer, was met de noorderzon vertrokken. “En hoe moet het nu verder??” bromde hij.

Weten wij veel! Wij zijn ook maar mensen. Wij vonden zijn kleinkinderen stiekem wel schattig. Het leek ons alleen wat te vroeg om een dergelijke opmerking te maken en, met een voorzichtige blik op de wolven achter ons (want die waren overduidelijk een PLAN aan het smeden) schuifelden wij richting uitgang.

Langs het verstandigste, in ieder geval meest inspirerende, dier van de hele zoo-i.

 Naar onze eigen tuin terug.

Over Brugge

Weet je...

Ik kan zóveel over ons weekend in Brugge vertellen.

Over hoe prachtig die stad is. Over hoe relaxed we er rondgelopen hebben. Over hoe we om de paar stappen stopten om ons te vergapen aan al het moois, en hoe we achter elk poortje, na elke brug en hoek, telkens weer iets nòg mooiers ontdekten.

Ik kan vertellen dat Brugge mij aan een vriendelijke, oude dame deed denken. Een vriendelijke, oude dame, die ons ontving met open armen en die ons meteen inpakte. We logeerden in een heel bijzonder hotel midden in de stad: vier bij elkaar gevoegde herenhuizen uit de zeventiende eeuw, gelegen aan de Spiegelrei. Een subtiel stijlvolle combinatie van de sfeer van “toen” en de luxe van “nu”. De toon voor de rest van het weekend was daarmee meteen gezet.

Ik kan vertellen over de prachtige geveltjes en gezellige, middeleeuwse straatjes waar doorheen het ook zonder doel leuk lopen is. Over het geklik-klak van de paardenhoeven als er weer een koetsje over de kasseien voorbij komt, de uitnodigende poortjes, de pittoreske bruggetjes over de reien…

Over hoe de wandelingen alle spinsels uit onze hoofden waaiden, zoals een vriendelijke, oude dame voor je zorgt als je niet helemaal lekker bent. “Het komt wel goed. Het is al goed. Geniet maar...”

Over hoe heerlijk we er gegeten hebben. Op zaterdagavond kozen we een restaurantje vlak bij ons hotel. Van buiten zag het er als een bruin cafeetje uit maar binnen waren de tafels stijlvol gedekt; gesteven tafelkleden, zilveren bestek, glanzende wijnglazen en.... kleine kaartjes die aangaven dat alles gereserveerd was. Maar toen...
“Neemt u hier maar plaats, deze mensen komen wat later,” zei de eigenaresse en hing daarna meteen een bordje bij de deur met “Volzet” erop. Vriendelijke, oude dame Brugge had weer eens goed voor ons gezorgd.

Ik kan vertellen over het chocolademuseum, de Choco Story, de rondvaart door de reien, de serene rust op het Begijnhof waar het vol stond met narcissen, de grappige straatnamen, de vele kantwinkels en chocolaterieën, de geur van warme wafels en die van de friet.

Over de marktjes, de vele, gezellige terrasjes (verwarmd!), de sierlijke zwanen en de bonbons die we er natuurlijk gekocht hebben. Vanwege het lekkere gezonde, alleen die met fruitvulling. Op die met mojito na, maar dat was omdat ik het zo apart vond: een bonbon met cocktailvulling. En munt is toch ook gezond? Ik kan nog niet vertellen hoe alles smaakte want we gaan er spaarzaam van genieten. Dat is het plan tenminste...

Ik kan ook vertellen dat we er beslist terug zullen komen. Om weer andere dingen te ontdekken en de oude terug te zien. Om dan de musea en kerken van bìnnen te bekijken in plaats van alleen buiten omdat we nou al zo vol ver- en bewondering zaten.

Maar ik kan ook gewoon wat foto’s laten zien.

Missen

Je kunt de bus missen, de trein, je vliegtuig.

Je kunt de boot missen of de clou van een grap.

Je kunt een belangrijk nieuwtje missen, een telefoontje, de voordeurbel.

Je kunt iets missen waarvan iedereen zei dat je dat ooit zou doen en waarop jij vervolgens hartgrondig reageerde met “O néé, ècht niet!”. Ik heb het over je middelbare schooltijd.

Je kunt de lente missen in de winter en de zomer in de herfst, als het een gure, regenachtige herfst is. Dan kun je die herfst missen als kiespijn.

Je kunt je portemonnee opeens missen, de kop koffie die je dag had kunnen redden als je door de wekker heen geslapen bent en moet rennen als een gek om op tijd te komen.

Je kunt een deadline missen.

Je kunt steeds vaker die ene gewoonte, waarvoor je je als puber diep schaamde, van je vader of je moeder missen.

Je kunt mensen missen die je graag nog veel langer om je heen had willen hebben. Vooral die ene. Dat is een soort missen dat nooit over gaat, maar als de ergste pijn eraf is, dan is dat een gemis wat je nooit, nooit kwijt wilt.

En je kunt een heel speciaal iemand missen zelfs nog vóórdat hij weg is. Ook al weet je dat hij een keer terug komt en dat je altijd kunt mailen, skypen, bellen desnoods. Ook al weet je dat het goed is zo.

Heel erg missen.

Even maar

Soms... als mijn hoofd, mijn agenda of (maar meestal èn) mijn to do-lijst overlopen en als ik daarnaast ook nog dingen weet te bedenken die ik “eigenlijk” had moeten doen, dan kan ik bijna alleen maar dromen van een ligbed op een strand.

Een perfect (warm maar niet tè warm) zonnetje, een perfect (koel maar niet tè koel) windje, een boeiend boek, een fraai uitzicht op de branding, een verfrissend drankje binnen handbereik, spelende kinderen in de verte en achtergrondgeluiden van opspattend water, zacht gelach en snaterende meeuwen.

En een klok die even stil staat. Voor een week of zo.

Vandaag heb ik niks op mijn agenda. Er zijn ook geen to do- en “eigenlijk”dingen. Niet waar ik mee zit tenminste. Vandaag zit mijn hoofd vol. Alleen maar mijn hoofd.

Ik wou dat ik nou kon dromen. En dat de klok stil staat. Even maar.

Ik werk met boeken

 

Ik werk met boeken. Zo noemt een kennisje van mij dat, als ze mij tegenkomt en zij haar kleindochter bij zich heeft: “Kijk, dat is de mevrouw uit de bieb, zij werkt met boeken.” Van zichzelf zegt zij dat zij met mensen werkt; zij zit namelijk in de thuiszorg.

Hmm, ik werk dus “met boeken”…

Afgelopen week was weer zo’n werkweek “met boeken”. En ik heb inderdaad boeken uit het transport uitgepakt, nieuwe boeken gestempeld, boeken ingenomen en uitgeleend. Ik heb boeken voor leners opgezocht en gereserveerd, ik heb boeken opgeruimd en ook een paar geplakt, omdat ze letterlijk stukgelezen waren. Heel veel boeken, zo alles bij elkaar.

Ik heb ook heel veel mensen aan mijn balie gehad, voor de gewone administratieve dingetjes. Maar ook mensen, groot en klein, die een gezellig praatje wilden maken. Eentje liet weten dat ze er weer was, eindelijk opgeknapt na een nare griep. Een ander vertelde trots alweer een niveau verder te zijn met lezen. Een paar gaven vriendelijke complimentjes omdat zij mijn leestip zo goed vonden en mijn nieuwe t-shirt mooi, en een aardige meneer kwam met een doosje bonbons.

Er waren ook mensen die gewoon hun verhaal kwijt wilden. Dan luister ik voornamelijk. Naar verhalen over een kind dat opeens zo dwars is en over een gestolen portemonnee tijdens een familiedag-uit. Over een plotselinge ziekenhuisopname en wat-daar-allemaal-wel-niet-bij-komt-kijken, een dementerende echtgenoot, een nare vechtpartij. En over een groot verlies  dat toch nog zo onverwacht kwam. Het verdriet hing als een te zware jas om deze lener heen en ik had zo, zo erg met hem te doen.

Ik werk met boeken, ja. En ik ontmoet daarbij mensen. Mooi toch.