Missen

Je kunt de bus missen, de trein, je vliegtuig.

Je kunt de boot missen of de clou van een grap.

Je kunt een belangrijk nieuwtje missen, een telefoontje, de voordeurbel.

Je kunt iets missen waarvan iedereen zei dat je dat ooit zou doen en waarop jij vervolgens hartgrondig reageerde met “O néé, ècht niet!”. Ik heb het over je middelbare schooltijd.

Je kunt de lente missen in de winter en de zomer in de herfst, als het een gure, regenachtige herfst is. Dan kun je die herfst missen als kiespijn.

Je kunt je portemonnee opeens missen, de kop koffie die je dag had kunnen redden als je door de wekker heen geslapen bent en moet rennen als een gek om op tijd te komen.

Je kunt een deadline missen.

Je kunt steeds vaker die ene gewoonte, waarvoor je je als puber diep schaamde, van je vader of je moeder missen.

Je kunt mensen missen die je graag nog veel langer om je heen had willen hebben. Vooral die ene. Dat is een soort missen dat nooit over gaat, maar als de ergste pijn eraf is, dan is dat een gemis wat je nooit, nooit kwijt wilt.

En je kunt een heel speciaal iemand missen zelfs nog vóórdat hij weg is. Ook al weet je dat hij een keer terug komt en dat je altijd kunt mailen, skypen, bellen desnoods. Ook al weet je dat het goed is zo.

Heel erg missen.