Verhaspelingen

“Ben je nou eindelijk klaar?”

De arme man had het zwaar. Hij had zich dik ingepakt vanwege de gure wind maar eenmaal binnen in onze bibliotheek zat zijn warme mantel hem behoorlijk in de weg. “Ben je nou eindelijk klaar?” riep hij weer naar zijn vrouw. “Ik heb het zweet op mijn voorhuid staan!”

Zijn vrouw en ik keken elkaar aan. Zij kleurde langzaam rood van schaamte en ik... ik voelde tot mijn schrik een onmogelijk te bedwingen lachstuip opkomen. Zei hij nou echt voorhuid? Voorhuid in plaats van voorhoofd? O nee, hè! O, mén! Ik heb ons kantoortje nog net gehaald.

Woorden die verkeerd gebruikt worden, door elkaar gegooide uitdrukkingen of die onbedoeld een heel nieuwe jas krijgen: het blijft een bron van vermaak. Soms heb ik alleen een vaag gevoel van dit-klopt-niet-helemaal maar kan ik niet op het juiste woord, de juiste uitdrukking komen (en zit ik zo te peinzen dat ik draad van het gesprek langzaam maar zeker kwijtraak) en soms zie ik het in alle absurditeit voor me (wat helemaal funest voor het gesprek is). Het verschil kan heel klein zijn. Bij je oog ergens op laten vallen is er niets aan de hand, zegt de ander daarentegen dat hij zijn ogen ergens op heeft laten vallen dan zie ik die dingen gewoon stuiteren. Toen een treurig persoon eens omschreven werd als iemand die er als een afgetrokken vogeltje bijzat, lukte het mij, ondanks de ernst van het verhaal, niet om mijn lachbui te bedwingen. Gelukkig begreep Peter dat ik niet hardvochtig was.

Tja, zijn naam is al gevallen: Peter. Hij is inderdaad vaak, héél vaak, degene die de meest hilarische uitdrukkingen eruit gooit. Natuurlijk is hij absoluut niet de enige. Zo schijnt in “Boer zoekt vrouw” (een programma dat ik nog nooit gezien heb maar waarover ik tegen wil en dank heel veel hoor en lees) iemand beweerd te hebben dat zij iets zo eenvoudig vond dat zij daar haar nek niet voor omdraaide. Dat zit zo’n beetje in dezelfde categorie als iemand het hoofd boven water houden. Wanneer die onbaatzuchtige actie achter de rug is, kan je blij zijn als die persoon weer stevig in zijn vel zit. Het mag duidelijk zijn dat dit niet gezegd is op een bijeenkomst van de Weight Watchers.

Iemand die helemaal in de zeik zit, daarom de knop maar moet uitzetten en alles voortaan maar op de boeg gooit. Mensen die de onderste steen boven tafel willen, die hom èn kuit eisen omdat ze die visuele cirkel zat zijn en niet meer blij gemaakt willen worden met een dooie vis. Die man die volgens zijn echtgenote in zijn volle ornaat op het podium stond (ik vond het beeld bijna pornografisch) en de klungelige leverancier die zo nat als een deur ging. Acties die als een lap op een rode stier werken. Ik vind het allemaal schitterend en vooral schitterend gevonden.

Maar wat ik echt hartverwarrend vond is het verhaal van iemand die een bepaalde uitdrukking niet kende en daardoor een compleet verkeerd beeld van haar buurvrouw kreeg. Buurvrouw had wat psychische problemen en na wat gedoe waar de halve flat van mee had kunnen genieten, had zij eindelijk professionele hulp gezocht. “Gaat het weer een beetje?” was de vraag toen buuf weer onder de mensen verscheen. “O ja, het gaat stukken beter!” antwoordde deze. “Prima zelfs, ik voel me gewoon als God in Frankrijk!”

“Ach gos, het is dus nog niet goed met haar, “ concludeerde zij-die-die-uitdrukking-dus-niet-kende meewarig. “Ze denkt nu dat ze God in Frankrijk is.... Dat arme mens. Nee, die heeft nog een lange weg te gaan...”