Als je even de verwachting had hier allerlei persoonlijke
ontboezemingen aan te treffen: wat ben jij nieuwsgierig, zeg! sorry. Het
is de titel van een boek en niet zomaar een boek maar eentje dat zeer, zeer grote
kans maakt om op mijn persoonlijke mooiste-boeken-dit-jaar-gelezen-lijst te
komen. En ik las het nota bene al in januari uit.
“Lydia is dood.” Met die zin begint het boek. En ondanks die
zin en ondanks het pistooltje op de rug van het boek, ik las het uit de bieb,
is het geen thriller. De tweede zin is: “Maar dat weten ze nog niet.” Ze zijn
de andere leden van het gezin: vader James, moeder Marilyn, broer Nath en zusje
Hannah. Ze weten hét nog niet en ze weten veel meer nog niet. Niets van Lydia’s
dood en heel weinig van haar leven.
Haar leven begon, zoals bij eigenlijk iedereen, al ver voor
haar geboorte. Het begon bij de kennismaking tussen haar ouders. Het zijn de
jaren vijftig, zestig: James is een jonge docent van Chinese afkomst die zoveel
moeite doet om “erbij” te horen, om niet als “niet-Amerikaan” op te vallen, dat
hij colleges geeft over “De cowboy in de Amerikaanse cultuur”. Marilyn wil
graag arts worden maar worstelt met de tijdgeest en haar moeder, die beiden van
haar verwachten dat zij trouwt, kinderen krijgt en een goede huisvrouw wordt.
Hij valt op haar blonde haar, haar net-als-iedereen-zijn. Zij valt op hem omdat
hij anders is. En samen krijgen zij kinderen. Kinderen die het beter moeten
krijgen dan zij.
Nath, de oudste, doet vader James teveel aan zichzelf
denken. Hij is leergierig en valt (teveel) op door zijn oosterse uiterlijk.
Lydia daarentegen (Hannah is nog niet geboren) heeft de blauwe ogen van haar
moeder. Waar hij maar kan stimuleert James haar om vrienden te maken, naar
feestjes te gaan, met de heersende mode mee te doen; kortom om mee te doen. Om
“erbij” te horen
Ook moeder Marilyn stort zich als het ware op haar dochter.
Nadat Marilyn ook haar tweede poging om haar studie af te ronden moest afbreken
vanwege (weer) een zwangerschap, maakt zij het tot haar doel om Lydia zo
perfect mogelijk te begeleiden om (wel) arts te worden.
Nath en Hannah groeien in de schaduw van hun zus op. Zij
zien en begrijpen meer van Lydia dan hun ouders. Terwijl Lydia....
Celeste Ng heeft een ontroerend en herkenbaar portret
geschetst van een gezin waarin persoonlijke verwachtingen en dromen de plaats
in hebben genomen van aandacht en geborgenheid. Gaandeweg had ik de neiging om
James en Marilyn te vervloeken maar ergens begreep ik hen ook zo. Nath en Lydia
had ik liefdevol willen geruststellen terwijl mijn hart uitging naar Hannah. Ik
herkende het verdriet, de rouw, de vooroordelen, het gevoel van erbij willen
horen naast het uniek willen zijn. Ik wilde door het boek razen maar ook rustig
van de mooie zinnen en beschrijvingen genieten.
Ik wil dat Celeste Ng na dit debuut nog meer van dergelijke
boeken schrijft. Want wat heb ik genoten van dit niet altijd gemakkelijke maar o zo boeiende verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten