Toen ik het woord "rivieroeverreservaat" las dacht ik niet meteen aan wandelen en natuurgebied en mooie omgeving, maar aan de aardrijkskundelessen van langgeledenvroeger. Aan aardrijkskunde en aan de leraren die ik voor dat vak had. Eén van hen moet het namelijk ooit behandeld hebben: rivieroeverreservaat.
Was het die ene met-het-toupetje? Hij was de meest inspirerende van het stel maar hij was ook streng en, nog erger, absoluut niet populair. Hij had mij liefde voor aardrijkskunde kunnen bijbrengen maar ik heb slechts één jaar les van hem gehad en hij heeft mijn kostbare school-imago gedeukt door mij aardig te vinden en mij elke keer heel vriendelijk te groeten. De keren dat ik probeerde weg te duiken of minstens weg te kijken, elke keer als ik zijn toupetje in de verte zag.... Ik schaam me er soms nog voor.
Of was het nummer twee, die ik het jaar daarna kreeg? Deze man wekte bij mij, en niet bij mij alleen, de indruk dat hij zich nòg meer verveelde tijdens de les dan wij allemaal bij elkaar en dat het hem totaal onverschillig was wat wij van hem en zijn vak vonden. Het gevolg was dat wij niks vonden. We keken uit het raam, tekenden in onze agenda's en vonden helemaal niks van hem. We vonden hem niet streng, niet leuk, niet lastig. We vonden hem gewoon niet. En op een wat onduidelijke manier vond ik dat dan weer naar. Tijdens en vanaf deze leraar werd aardrijkskunde mijn niet-favoriete vak.
Misschien was het de derde. Deze derde leraar was een wat iele man die elke (school)dag een net, grijs pak droeg. Dat paste prima bij hem. Hij legde uit wat in het boek stond, hij wees aan wat op de kaart stond en dat was dat. Netjes en grijs. Correct en fantasieloos. Voor aanvang van de les stond hij bij de deur te wachten, dat was dan de gelegenheid om te vertellen dat je je huiswerk niet hebt “kunnen” maken. De eerste keer glimlachte hij er begrijpend om, de tweede keer werd zijn blik wat teleurgesteld en de keren daarna leek hij de boodschap gelaten op te wachten. Ergens had het wat vertrouwds en waarschijnlijk daarom heb ik meer dan eens gezegd dat ik niet aan mijn aardrijkskundewerk was toegekomen terwijl ik het wel geleerd had. Gewoon vanwege dat vertrouwde.
Afgelopen zondag waren we aan het wandelen in de Blauwe Kamer. We liepen er vanaf de Grebbeberg naar toe en wat was het er weer prachtig! Zoveel vogelgeluiden en zoveel tinten groen. Een uitzicht om stil van te worden, een vergezicht waar je naar kan blijven kijken. Thuis google’de ik waar we precies gelopen hadden en toen kwam ik het tegen: de Blauwe Kamer is een rivieroeverreservaat.
Rivieroeverreservaat... Aardrijkskunde... Aardrijkskundeleraren...
Ach ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten