Een boekje

Het boekje begint met een achtergelaten briefje bij een gedenkteken op een muur. Een briefje dat wordt gevonden door een toevallige voorbijgangster: Emma, 22 jaar oud. Emma leest de tekst en raakt er diep door ontroerd, zij schrijft een briefje terug en legt het samen met een bosje bloemen bij de muur. Er ontstaat een mooie briefwisseling, waarbij ook andere voorbijgangers zich betrokken voelen en dit door middel van het neerleggen van ook een briefje maar vooral bloemen bij die muur laten merken.

Een sprookje? Een luchtig chicklit-romannetje? Een romantische film a la Amélie? Nee, een dun boekje van maar honderdelf pagina’s met op elke bladzijde slechts een kort briefje. Het was met het transport meegekomen, een klant van ons filiaal had het gereserveerd, en om de een of andere reden trok het mijn aandacht. Ik heb geen idee of het door de titel of misschien de omslag kwam, ik weet nog wel dat ik het opensloeg, de eerste bladzijde las en het in één adem en in één lunchpauze uitlas.

Net als Emma werd ik geraakt door de inhoud van het briefje. “Hij was mijn beste vriend.” en “Na de oorlog wilde hij een wereldreis gaan maken.” Simpele zinnen als het topje van een ijsberg vol gebeurtenissen en emoties. Stukje bij beetje, met elk briefje en het antwoord erop, komt Emma erachter wat er gebeurd is en vooral wat het met de vriend van Frédéric gedaan heeft. Stukje bij beetje wordt de oude man voor haar iemand om aan te denken, te blijven denken.

En stukje bij beetje, met elk briefje van dan weer dat jonge meisje, dan weer die oude man, met elke bladzijde die ik las, voelde en herkende ik de behoefte aan het niet kunnen en niet willen vergeten. Het niet kunnen en willen vergeten van speciale mensen en van wat zij betekend hebben, wat zij nog steeds betekenen.  “Le devoir de mémoire, de plicht der nagedachtenis.”

"In het voorbijgaan", Jean-Laurent Caillaud. Soms vallen mooie boekjes je gewoon in de schoot.