Vandaag

Buiten mijn raam zitten vogeltjes te kwetteren. Een heerlijk rustgevend geluid en een fijne start van wat een drukke dag gaat worden.

Ik denk aan mijn moeder. Toen wij haar gisteren opzochten, troffen wij haar duttend in de woonkamer aan. En zoals altijd als ze net wakker wordt, was zij meteen erg down. “Ik houd het hier niet meer vol!” snikte ze. Op ons inkoppertje dat zij dat niet meer hoefde, dat zij naar haar vakantie (zoals zij Rumah Kita in verband met de dagopvang noemde) mocht verhuizen, reageerde zij met blijdschap, ongeloof, tranen en natuurlijk ook wat onbegrip. “Hoe kan dat? Mag dat wel? O jullie! Ik ben zo blij! Ik kan jullie niet missen!”

Ik ben dankbaar voor de meer dan goede band die mijn zusjes en ik met elkaar hebben. Voor de eensgezinde manier waarop wij voor onze moeder zorgen. Er is het laatste jaar zoveel op ons pad gekomen op dit gebied, zoveel dingen waarmee wij zomaar moesten omgaan, die zomaar geregeld moesten worden, beslissingen die snel-snel genomen en klussen die geklaard moesten worden en wij deden het toch maar. Vertrouwend op elkaar en zonder ook maar één wanklank.

In de keuken heb ik net mijn gewone thee-met-yoghurt-ontbijt klaargemaakt. Na ochtenden van relaxte ontbijtjes samen met Peter is het weer even wennen. Gelukkig is het bijna weekend en krijg ik mijn zachtgekookte eitje weer.

Ik draag binnenkort de ring die ik ooit van mijn oma, de moeder van mijn moeder, kreeg weer. Hij lag al een behoorlijke tijd met een breuk in de band te wachten op een reparatie maar het kwam er maar niet van. Anderhalve week geleden dacht ik er weer eens aan en heb ik hem eindelijk naar de juwelier gebracht. Het is niet echt een erfstuk in de zin dat mijn oma ooit in het verre Indonesië de ring van haar moeder heeft gehad en die weer van de hare, het is een ringetje met een kleine groeibriljant gekocht in Nederland. In mijn ogen een mooie combinatie van toen en nu, van daar en hier. En een herinnering aan mijn omaatje.

Ik maak geen goede voornemens voor het nieuwe jaar. Daar doe ik niet aan, niet op 1 januari tenminste. Ergens (het zal uiteraard wel op internet zijn) las ik dat goede voornemens gewoon een to do-lijstje zijn voor de eerste week van januari. Nou, mijn eerste week is zonder zo’n lijst al vol. ;p

Ik ga me zo maar eens voorbereiden op een drukke dag. Eerst even bij moeder langs om alvast samen met haar wat in te pakken en dan aan het werk. Na anderhalve week mijn collega’s weer zien en dan gewoon weer in de bieb aan de slag. “Even” iets anders dan waar ik privé zo mee bezig ben.

Ik verheug me op de verhuizing van mijn moeder. Het klinkt raar na alles wat we op dat gebied achter de rug hebben met ons allen maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed, beter, zal gaan als ze daar eenmaal woont. 

Ik hoop dat 2013 veel, heel veel mooie momenten zal hebben. En dat we die dan meteen als zodanig zullen herkennen; niet pas achteraf als een herinnering. Ik hoop dat we sterk genoeg zullen zijn als het tegen zit en dat we elkaar dan kunnen steunen. Ik hoop dat we kunnen blijven liefhebben, genieten en lachen. Ik hoop het van harte. Voor jullie, voor mijzelf en voor allen die ons dierbaar zijn.