Zesentwintig jaar geleden

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet dat ik de volgende dag al onze tweede zoon in mijn armen zou houden. Ik wist wel voor zo'n zeventig procent zeker dat het een jongetje was die heel stevig in mijn buik lag te trappelen en ik had ook al een tijdje stevige voorweeën maar de officiële uitrekendatum zou pas over een week zijn. Gelukkig was zijn kamertje klaar en waren alle thuisbevalspullen al gekocht.

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet dat deze bevalling zo'n makkie zou zijn. Echt een makkie, een feestje bijna. Zeker vergeleken bij de geboorte van zijn broer. Die werd uiteindelijk na een onverwachte rit naar het ziekenhuis door een inderhaast opgeroepen gynaecoloog aldaar met brute kracht en een vacuümpomp de wereld ingetrokken. Onze jongste gleed er gewoon zoetjes in. Onze o zo welkome jongste.

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet dat beide broertjes zo ontzettend verschillend zouden zijn. Niet alleen qua uiterlijk maar ook qua karakter en interesses, maar dat zij desondanks onvoorwaardelijk van elkaar zouden houden. Al hoopte ik dat laatste natuurlijk wel. Hoe ouder zij werden, hoe hechter hun band werd. Van in het weekend stilletjes naar beneden sluipen om samen op de bank Telekids te kijken tot het delen van een "pubertentje" tijdens onze vakanties in Zweden. En nog heel veel andere mooie dingen daar omheen.

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet dat wij een moeilijk traject met onze jongste voor ons hadden liggen. PDD-NOS zou nu de diagnose zijn, licht autistisch werd het toen genoemd. Wij hebben geknokt voor hem en, toen hij wat ouder was, ook mét hem. Met heel veel liefde en inzet, met heel veel vertrouwen, soms ook heel veel tranen maar ook met heel veel overwinningen.

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet wat voor een heerlijk jong de volgende dag geboren zou worden. Gezellig, lief, recht door zee, slim, dapper, zo ontzettend dapper en ondanks zijn autisme erg sociaal. Met een groot gevoel voor humor en een wijsheid die niet bij zijn leeftijd paste. Een jongen waar je wel van moést houden. "Ze was in ieder geval lief voor Max," verdedigde ik ooit een ex-vriendinnetje van Paul. "Dat is nogal een kunst!" was diens reactie toen.

Vandaag zesentwintig jaar geleden wist ik nog niet dat wij dat heerlijke jong, onze Max, slechts zeventien jaar bij ons mochten houden. Ik wist het gelukkig niet.