Een mooie ontmoeting

Als achter haar de zon niet zo fraai door de bomen had geschenen, was ze mij waarschijnlijk niet eens opgevallen. Niet zo op tijd tenminste. Bewegingloos stond ze daar. Zo bewegingloos en, door haar zachtbruine kleur, zo onopvallend, dat ik, twijfelend over wat ik dacht te zien, aarzelend mijn pas inhield.

Die twijfel was mijn geluk want had ik het meteen begrepen, dan was ik waarschijnlijk heel abrupt blijven staan en dan was zij daar vast van geschrokken. Dan was zij meteen tussen de bosjes aan de overkant van het pad verdwenen en had ik het met een flits moeten doen.

Maar ik was dus rustig gestopt en ik had me daarna niet meer verroerd. Even was er de opwelling om mijn telefoon uit mijn armband te halen. Heel even maar, want ik besefte dat ik daarvoor niet alleen teveel bewegingen zou maken maar ook dat ik haar nooit op een foto zou kunnen vangen.

Dus besloot ik heel stil te kijken. Net zo stil als zij mij aankeek. Het moment duurde maar even, toen draaide zij zich van mij af en hupte zij tussen de bomen weg. Pas daarna ademde ik zachtjes uit.

(foto van internet)