Seoul, deel III

We zijn wat onaangenaam verrast dat veel geldautomaten onze creditcards niet accepteren. Gelukkig treffen we er eindelijk eentje die dat wel doet. “Zal ik voor de zekerheid nu dan ook maar wat pinnen?” stel ik voor als Peter de nodige wons uit het apparaat haalt. Terwijl hij zich weer bij Paul en zijn vriendin voegt, probeer ik wijs te worden uit al die knopjes en vooral bedragen. Dan gaat de geldklep open en glijdt er een stapeltje bankbiljetten uit. Stapeltje? Stápel! Ik draai me om naar die drie achter mij en laat verbluft zien wat ik in mijn hand heb. Hun gezichten gaan van belangstellend naar stomverbaasd: “Huh?” - “Joh!” en dan schieten ze in de lach. Zij wel, ik niet. Miljonair zijn is toch lang zo leuk niet als ik had gedacht.

Money, money, money

Duizend won is tachtig eurocent, tienduizend won is acht euro... Ik heb het meerdere malen voor mezelf gerepeteerd en ik kan redelijk hoofdrekenen, maar al dat duizend- en tienduizend-gedoe in combinatie met de soms belachelijk lage prijzen zorgde voor regelmatige kortsluiting in het rekengedeelte van mijn hersenpan.

Picture this: je wilt een paleistuin in waarvan je weet dat daarin een mooi en, indertijd, belangrijk paleis staat en je moet W 2,000 bij de ingang afrekenen. Dan heb je dus 80 eurocent per persoon betaald. (Ter vergelijking: voor Paleis Het Loo betaal je hier € 14,50!) Of je leest een menukaart met gerechten erop die zo’n W 9,000 kosten, dan komt dat neer op nog geen 8 euro!

Is het dan raar dat ik verstrikt raakte in al die nullen en per ongeluk zomaar een miljoen uit die machine haalde?

Eten

Voor onze boodschappen, we maakten ons ontbijt in het keukentje op onze hotelkamer klaar, konden we bij een paar supermarktjes bij ons in de buurt terecht. Toen we de prijzen daar zagen, met name die van groenten, fruit en eieren, begrepen we waarom Koreanen zoveel buiten de deur eten. Wij hebben dat ook gedaan. Overigens niet alleen vanwege de lage prijzen maar vooral omdat Koreaans eten vreselijk lekker is. De smaken zijn niet echt vergelijkbaar met die van Indisch, Chinees of Japans eten en ik (her-)kende ook niet alle groenten maar ik herhaal: vre-se-lijk lekker!

De eerste avond at ik bibimbap (de vegetarische variant). Ik kreeg een met rijst en groenten gevulde kom, die zo heet was dat alles nog siste van het bakken. Er overheen waren wat sliertjes zeewier gestrooid en er lag een, zo goed als, rauw ei op. Paul legde uit dat ik het geheel zelf door elkaar moest mengen (waarbij ik de rode saus wat aan de kant kon schuiven aangezien ik niet zo van al te spicy eten houd) en dat alles dan kon nagaren. Ik heb braaf gedaan wat hij zei, ik heb de onbekende wittige sliertjes zo onbevangen mogelijk bekeken en... ik heb gesmuld!
(Die wittige sliertjes bleken reepjes paddenstoelen te zijn, Koreanen kennen en gebruiken echt ontzettend veel verschillende soorten.)

Paul had zich echt uitgesloofd om ons met zoveel mogelijk traditionele Koreaanse gerechten kennis te laten maken. Bij de herinnering aan het etentje in een “cutlet-restaurant” (cutlet is een soort schnitzel maar dan anders), de sushi met rauwe zalm (met, naar mijn smaak, lekkerder rijst dan de Japanse versie), de Koreaanse barbecue (gewoon aan tafel, de stukjes vlees wikkel je, eventueel aangevuld met saus en groenten, in een blaadje sla),

de chicken galbi (overheerlijk gemarineerde stukjes kip met groenten, rijst, noodles en, heel verrassend, kaas - voor je neus aan tafel klaargemaakt), de gebakken rijst met garnalen, de kimbab (rijst met verschillende soorten vullingen, omwikkeld met zeewier - denk: sushi maar dan anders)

loopt het water mij weer door de tanden. Van bulgogi, het gerecht dat Peter de eerste avond at, droomt hij nog geregeld. (En dan kwijlt hij.) (Dit overdrijf ik maar een beetje.)

In Korea eet je niet van je eigen bord. Je hebt hooguit je eigen kommetje met rijst en verder staan er verschillende schalen op tafel waaruit een ieder eet. Het bestek bestaat uit een lepel en eetstokjes. In elk restaurant wordt standaard (en gratis!) water geserveerd, soms een soort thee van granen, en als het op is, vraag je gewoon om meer.

Wat zal ik hier in Nederland weer moeten wennen als er op de kaart staat dat er geen kraanwater geschonken wordt. En als er afgerekend moet worden. 

Lopen

Het was mijn voornemen om tijdens deze vakantie minstens één rondje hard te lopen. Al was het maar een kilometer of drie. Bij gebrek aan een goede route maar vooral door het warme weer is het er niet van gekomen. Toch heb ik meer dan mijn portie aan lichaamsbeweging gehad. Peter en ik, wij hebben de profielen van onze schoenen gelopen!

Ik kan zelfs bij benadering niet zeggen hoeveel kilometers, hellingen en traptreden (mèn, wat zijn er veel trappen en steile hellingen in Seoul!) wij, vaak samen met Paul, gelopen en beklommen hebben maar het waren er veel.

Heel.

Erg.

Veel.

Maar lopen is wel de beste manier om een stad te bekijken (en het was hoogstwaarschijnlijk de enige reden dat wij, ondanks al dat heerlijke eten, niet voor overgewicht hoefden te betalen bij de terugvlucht!).

Metro

Naast al dat lopen hebben we ook veel met de metro gereisd. Thuis had ik al op internet gelezen dat de metro van Seoul één van de grootste, drukste en meest efficiënte metrosystemen ter wereld is. Daar wil ik graag schoon, veilig èn goedkoop aan toevoegen. Voor één euro kan je al tien kilometer reizen en wat dat “veilig” betreft, dat slaat niet alleen op het gebrek aan criminaliteit maar ook op de schuifdeuren op de perrons die pas opengaan zodra een trein er op de centimeter precies voor stopt.

Peter had het systeem binnen no time in de smiezen en praatte al snel over overstappen van de gele lijn naar de donkerblauwe of wacht, toch maar de groene, dat het vanaf station x sneller was als je via de paarse ging en dan beter uitgang drie dan uitgang acht kon nemen. Zoiets. Ik was vooral goed in wat de Koreanen (desnoods met hun smartphone nog in de hand) in de metro deden: zodra je een zitplaats hebt meteen in slaap vallen.

(wordt vervolgd)