Achtertuin

Zoveel moeilijke, confronterende momenten en plekken. Sommige zo voorspelbaar, andere toch onverwacht. Al zijn die onverwachte veruit in de minderheid. Dat krijg je als je samen zoveel dingen gedaan hebt, zoveel plekken samen hebt bezocht en van zoveel samen genoten hebt.

Zo'n plek was vandaag in het zonnetje in onze achtertuin. Ik had het plan om de bladerboel daar wat aan te vegen en op te ruimen. Het weer is te goed om binnen te blijven en morgen gaat het weer regenen. Maar eerst zette ik koffie en daarna schoof ik een stoel in de zon.

Peter kon altijd intens genieten van het vroege lentezonnetje. Dan hief hij zijn gezicht op om elke zonnestraal te vangen en kneep hij zijn ogen dicht. Kop koffie in zijn ene hand en met zijn andere streek hij dan over de mijne.

"This is the good life, lieve Sylfje," zei hij dan. "This is the good life. Eerst genieten, daarna gaan we wel vegen."

Dus eerst zette ik koffie en daarna schoof ik met een stoel.

Ik zette koffie. Nadruk op "ik". Peter was altijd degene die dan koffie zette...

Ik schoof een stoel. Eén stoel... 

En toen zat ik daar. In mijn eentje. Koffie te drinken en te huilen. Hem zo, zo erg te missen.

Geen genietende Peter naast mij, geen hand die over de mijne streelt, geen "lieve Sylfje" en ook geen "good life".

Toen ik later klaar met vegen was, zag ik de knoppen in onze camelia. Peter zou ze het eerst gezien hebben, mij erop gewezen hebben: "Kijk, hij bloeit bijna weer. Mooi, hè!"
Nu moet ik in mijn eentje van de zon genieten, de bladeren vegen en de tuin in bloei zien komen.

Ik doe mijn best, Peetje. Ik doe mijn best.