Onze eigen smaak

"Hoeveel personen gaan er op het nieuwe adres wonen?"

Een heel normale vraag als je gaat verhuizen en je inboedelverzekering aangepast moet worden. Heel normaal maar nu, in mijn geval, voelde het als een stomp in mijn maag. Ik kon niet meteen antwoorden. 

"Mevrouw? Hoeveel personen?"

"Eh... één..." 

"O, nou dan kunt u alles fijn naar uw eigen smaak inrichten!"

Dat was de tweede stomp.

"...."

De stilte aan mijn kant werd door de medewerkster van de verzekeringsmaatschappij niet opgemerkt. Ze praatte opgewekt door terwijl bij mij de tranen over mijn wangen gleden.

Alles inrichten.

Alles fijn inrichten.

Naar mijn eigen smaak.

Mijn smaak was ónze smaak. Er hadden misschien wat minder accessoires in een kast mogen staan in Peets ogen en ik vond zijn geluidsboxen wat aan de grote kant maar dat was het dan wel. Over vormen, kleuren, stijlen, inrichting waren we het altijd snel eens. We vonden het ook leuk om zo met ons huis bezig te zijn. 

Binnenkort, over minder dan twee weken al, verhuis ik naar mijn nieuwe appartement.

Mijn, ja.

Van óns huis naar míjn appartement.

Het klinkt heel vreemd en het voelt heel vreemd. Vreemd, onwerkelijk maar tegelijk, bij het zien van het naambordje bij de brievenbus, dat naambordje met alleen míjn naam, erg confronterend.

Ik heb al een keuken, een badkamer- en toiletinrichting uitgezocht. Ook dat was vreemd en onwerkelijk. En vreselijk moeilijk.

Ik moest me er zó toe zetten om niet "doe maar iets, zolang ik maar kan koken, kan douchen..." te zeggen maar ik wist dat ik daar op een gegeven moment spijt van zou krijgen. En dat Peet er dan hoofdschuddend bij zou staan.

Het was zo lastig om bij elke keus en optie niet onwillekeurig toch opzij te kijken, naar iemand die er altijd had gestaan, maar om alles zelf te moeten beslissen.

Moeten, ja. Het voelde niet als mogen. Verre van dat.

Net als dat het verdere inrichten van het, mijn, appartement niet als "fijn naar mijn eigen smaak" voelt.

Ik neem onze bank, de salontafel en het tv-meubel mee. Wel de eetstoelen maar niet de tafel, die is te groot. Net als ons bed, dat is ook te groot. En te leeg. Boekenkasten alleen van boven, die van beneden hebben we nog niet eens zo lang geleden ingebouwd. 

Ik heb plattegrondjes met een vriendin getekend en gemeten of en hoe alles straks gaat passen.

De indeling van de woonkamer zal anders zijn, niet een kopie van ons huis maar hopelijk wel op den duur net zo vertrouwd.

Ik wil alles zo goed mogelijk inrichten. Naar mijn "eigen smaak" die altijd ónze smaak zal blijven. Met hoogstwaarschijnlijk iets teveel accessoires en met geluidsboxen die wat aan de grote kant zijn. 

Het zal vreemd, onwerkelijk en tegelijk confronterend zijn.

Net als dat naambordje met alleen mijn naam.