Iets met overspel of zo

Ik stond samen met een klant wat boeken voor haar uit te zoeken. Ze was een beetje "uitgelezen" en dus toe aan wat anders. Anders hield voor haar in: realistisch maar liever niet waargebeurd, spannend maar niet te eng, wel met een liefdesverhaal erin maar niet te zoet en liever spelend in Nederland dan in Engeland of Amerika. Pffff... inderdaad; gelukkig is zij ook een leuke klant.

Net toen ik voor de vijfde keer “Lijkt dit u wat?” vroeg en zij het boek van mij aan wilde pakken, hoorden we een vrouw aan de andere kant van de kast haar stem verheffen: “En toen ben je hem gevólgd?!”. De aandacht van Leuke Klant was meteen van mij naar het gesprek aan de andere kant verschoven en ik kon het haar niet kwalijk nemen. Wie zou er niet reageren op zo’n zin op zo’n manier uitgeroepen? Terwijl ik het boek opraapte dat zij van de weeromstuit uit haar handen had laten glijden, ging Leuke Klant wat dichter bij de kast staan. Ze probeerde zelfs tussen de planken door te gluren. “Je bent echt achter hem aan gegaan?! O, meid...” ging het daar verder maar het antwoord was helaas minder goed te verstaan. Iets met amper meer thuis zijn, kinderen die er ook verdrietig om waren en “hij hoort toch bij ons!”, dat laatste kwam er wat luider uit. Net als de toevoeging “ze moet gewoon van hem afblijven!”.

Leuke Klant keek mij aan en omdat ik op dat moment haar blik nog niet als sensatiebelust herkende, probeerde ik net te doen alsof we nog aan het zoeken waren. “Lijkt dit u dan wat?” vroeg ik daarom nog een keer terwijl ik haar het opgeraapte boek voor hield. “Dit is niet heel erg eng en niet zo zoet en ook niet waargebeurd.” Halverwege mijn zin ging haar hand al omhoog. “Weet je, ik luis... eh... zoek zelf wel verder. Dankjewel, maar ik...” en haar blik ging van mij naar de andere kant van de kast en uiteindelijk weer terug naar mij. Toen begon ze zachtjes te grinniken. “Ik denk dat ik nu toch even voor waargebeurd ga!”

Ik was alweer een poosje achter de inlichtingenbalie bezig toen Leuke Klant weer voor mijn neus stond. “Weet je wat er nou aan de hand was?” fluisterde ze met pretoogjes. “Wil je weten waarom ze hem gevolgd was? Wat hij gedaan had?” En voordat ik kon reageren proestte ze het al uit: “Het ging om de kát! Ze wilde weten welke buurvrouw haar kát telkens voerde! Nou ja! Haar kat! Niet haar man!”. En daarna: “Help je me weer zoeken? Iets spannends, niet te romantisch, iets met overspel of zo...”