Als een blok

Er zijn mensen bij wie de liefde door de maag gaat, er zijn er die op een aangenaam uiterlijk vallen, op een platinum creditcard, een speciale (?) leeftijd en er zijn mensen die zweren bij “de ultieme klik”. Het bezit van een cabrio, gespierde bovenarmen met of zonder tattoos, huisdieren en een goedgevulde boekenkast schijnt ook wel te scoren. En natuurlijk diverse combinaties van alles wat ik hier even verzin.

Wat mijzelf betreft: ik ben intens gelukkig met Peter. Ik heb genoeg aan af en toe een etentje in een fijn restaurant en George Clooney op het scherm. Maar ik ben niet van beton en mijn zwakke plek, waardoor ik Peet, George en restaurantjes soms even kan vergeten, is iemand die heel boeiend en vol passie kan vertellen over... eh... over... ach, soms maakt het onderwerp niet eens uit.

Dus kon het zomaar gebeuren dat ik afgelopen zaterdag tijdens een uitje van het werk ademloos en met weke knieën stond te luisteren naar een gids van het Rijksmuseum. Hij vertelde over zoutvaatjes, over de weerspiegeling in een tinnen kan, over licht dat van links kwam en over de schaduw van een hand. Hij legde de betekenis uit van zonnebloemen en slippers op de vloer, hij wees naar de opvallende lijst om een schilderij en naar minuscule details. Hij liep door de zalen van het museum en wij, mijn collega’s en ik, volgden hem op de voet alsof hij de rattenvanger van Hamelen was. Hij pakte mij volledig in met zijn enthousiasme, zijn vertelkunst en zijn liefde voor zijn vak dat ik zonder twijfel ook aan zijn lippen had gehangen als hij over kale badkamertegels had verteld.

En dus viel ik afgelopen zaterdag als een blok voor deze gids, een kleine, tengere man die niets van Peter en George had en die misschien niet eens het verschil tussen een pollepel en een steelpan kent. Ik viel echt als een blòk voor hem. Wel anderhalf uur en een stuk of vijf schilderijen lang.