Hoe ik onze moeder heb verteld dat zij over anderhalve (!) dag zou gaan verhuizen? En niet zomaar verhuizen naar een ander appartementje maar naar een woongroep waar ze met anderen, met “vreemden” moet samenwonen? Hoe ik het haar heb verteld terwijl zij nog van helemaal niks wist? Onze moeder die Alzheimer heeft en van wie ik daarom moest afwachten òf ze het zou begrijpen en wàt ze ervan zou begrijpen? Hoe ik het heb kunnen vertellen terwijl ik het zelf nog aan het verwerken was en terwijl "WAT DOE JE HAAR AAN?!" geheel onterecht, ik weet het, maar met flikkerende neonletters voor mijn ogen dansten?
Met heel veel moeite, met heel veel geduld en met eindeloze herhalingen. Met een misselijkmakende, grote steen in mijn maag.
En uiteindelijk met heel veel tranen en een bijna lichamelijke pijn toen ik haar verbijstering zag. Toen ik zag hoe verbijsterd zij was dat ik, haar oudste, degene op wie zij bijna blind vertrouwt, degene van wie zij denkt dat die ook voor haar jongere dochters zorgt, degene die “zo pienter en verstandig” is, dat uitgerekend ìk bedacht had dat zij moet verhuizen. Weg uit haar eigen huisje. Weg uit haar vertrouwde omgeving. Weg bij alles waaraan zij gehecht en (eindelijk) gewend was. “Heb jíj dat geregeld? Jíj? Ik wil niet! Weten jouw zusjes dit? Wat vinden zij hiervan? Waarom moet ik dit van jou?! Waarom toch?”
Met bijna lichamelijke pijn.
Maar daarna ook met langzaam doorsijpelende opluchting toen mijn zusjes, die later die dag na elkaar bij moeder kwamen, mij sms’ten dat mama weer wat rustig was. Dat zij beetje bij beetje begreep dat het inderdaad beter was om meer zorg te krijgen, dat het nodig was. En aan het eind van de middag, toen het laatste sms’je kwam waarin stond dat onze moeder het geaccepteerd had en dat ze zelfs al bezig was om te bedenken welke meubeltjes zij mee wilde nemen naar haar nieuwe huisje.Toen was het ook met bewondering.
Met heel veel bewondering en met diep respect voor de veerkracht en de moed van onze moeder.
Heel veel bewondering en diep respect. En een o zo zwaar hart.
3 opmerkingen:
Bewondering voor je moeder Syl maar ook bewondering voor jullie. Je zult de boodschap maar moeten brengen.
Sterkte en een knuffel!
Hallo
ik lees al een tijdje in stilte jouw blog en geniet er echt van ,
maar nu moet ik toch echt even laten weten dat ik je steun . want ook ik heb die stap gedaan en erger heb haar weggebracht toen ze het niet wist.
mijn vader heeft voor gezorgd tot het niet meer ging maar dan ook echt niet meer zij wist niks meer en kon niks meer de huisarts wist er al van en toen we belde dat het niet meer ging kon ze de zelfde dag al opgenomen worden dan valt er niks meer teregelen. voor haar .
dus ik weet echt hoe je je voelt mijn mams is nu al vijf jaar overleden en dat wegbrengen naar het verpleeghuis zit me soms nog dwars . maar het kon niet meer.
ze heeft er nog vijf jaar gewoond
e en ze was er gelukkiger.
liefs van christine
Oooooh wat is dit moeilijk. En dapper. En liefdevol.
Het gaat vast goed daar!
Een reactie posten