Les Mis

Toen ruim twintig jaar geleden Les Misérables in Nederland werd opgevoerd, viel ik als een blok voor de muziek. Om de een of andere vage reden kwam het niet in mij op om naar de musical toe te gaan maar de cd kocht ik wel en ik luisterde er bijna dagelijks naar. Prachtig vond ik het! Zo prachtig dat ik niet veel later ook de originele Londense versie kocht. Helaas zong onze jongste (indertijd een kleutertje van krap vijf jaar oud) toen al dapper mee zodat ik wat uit te leggen had als hij weer eens  "Lekkere meiden, snel er overheen!" in het openbaar galmde. De ouders van zijn leeftijdgenootjes waren vast iets minder verbijsterd geweest van “Lovely ladies”. *grijns*

Ik heb jaren spijt gehad dat ik Les Mis (zoals de musical door intimi genoemd wordt) niet live ben gaan zien en was dus erg blij toen mijn tweede kans in 2008 kwam. Samen met een vriendin heb ik ademloos in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam zitten luisteren. Muziek en tekst kwamen perfect samen en het verhaal kreeg nog meer inhoud voor mij. “Na afloop van de voorstelling stond zij wezenloos te knipperen in de zon” is zo’n clichézinnetje dan, maar het klopte helemaal; ik was totaal van de wereld. Totaal!

Zondagavond ben ik met Peter naar de filmversie geweest. Vooraf had ik mijn twijfels: hoe zou het overkomen? Zou het überhaupt wel overkomen? Kunnen die acteurs wel (goed genoeg) zingen? Recensies, reacties via Twitter en vooral de trailer haalden mij over en ik ben er nog blij om. Heel erg blij! Tijdens de musical zat ik bepaald niet op de eerste rij en het inzoomen op de verschillende karakters moest ik zelf doen - in de bioscoop zat Fantine, de alleenstaande moeder die geen uitweg ziet dan de prostitutie in te gaan om zo voor haar dochtertje te kunnen zorgen, levensgroot voor mij dat overbekende “I dreamed a dream” te zingen. Precies zoals het moest: wanhopig, snotterend en met een gebroken stem van alle ellende: “I had a dream my life would be, so different from this hell I'm living…” en ik slikte. Ik slikte toen ik al die rauwe emoties, die ik al goed van de teksten kende en die ik me in mijn fantasie wel kon voorstellen, nu zo fantastisch geacteerd voor mij zag. Ik dubbelslikte bij “Empty chairs at empty tables” waarin Marius rouwt om zijn vrienden die gestorven zijn terwijl hij bleef leven. “There's a grief that can't be spoken. There's a pain goes on and on…” 

Anne Hathaway, Oscar-genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol

Natuurlijk kunnen de (sommige) acteurs in de film niet zo goed zingen als die in de musicaluitvoeringen en natuurlijk gaat er in muzikaal opzicht wat verloren omdat ze gelijktijdig acteren (de nummers zijn niet later ingezongen) maar in de, in deze, filmversie van Les Mis komen muziek, teksten èn verhaal op zo’n indrukwekkende manier samen dat ik heel beslist deze film nog een keer ga kijken. Ik ben heel wat gewend op filmgebied maar de manier waarop ik afgelopen zondag diep ontroerd de bioscoop uitliep was toch behoorlijk uniek.

Filmtip dus. Absolute filmtip.