Maar voorlopig fladdert het nog

Vlak na de douane draaide hij zich nog even om voor een laatste zwaai en ik zag het gelukkig ondanks toch weer die tranen in mijn ogen. Maar met de tranen begon dat nare gevoel van “ik wíl het niet, ik wíl geen afscheid nemen!” zachtjes aan te verminderen. Het zijn vooral de dagen voor zijn vertrek die altijd het moeilijkst zijn - als hij eenmaal naar zijn gate loopt, word ik rustiger.

Hij gaat naar waar hij zich thuis voelt en ondanks dat het zo ver weg is, in een land, een werelddeel dat ik maar van horen zeggen ken, is er niets liever wat ik voor hem wil. Als het om het geluk van mijn kind gaat, blijk ik zelf ook over grenzen heen te kunnen stappen. Hij helpt mij daarbij. Door te vertellen dat hij minstens één keer per jaar naar Nederland terug wil komen en dat hij het heel fijn zou vinden als wij hem daar willen opzoeken. Door over Qatar Airways te praten als een luchtvaartmaatschappij met vriendelijk personeel dat lekkere chicken wraps serveert vlak voor de landing. Door niet alleen te mailen dat hij weer veilig en wel in dat verre Seoel geland is maar eraan toe te voegen dat er iemand was die hem ophaalde en dat hij al een Koreaanse barbecue achter de rug heeft. Daar word ik rustiger van.

En na een paar dagen van weten en ook steeds meer voelen dat het goed is zo, zal ik de klik van zijn kamerdeur niet meer zo missen, zal ik in de supermarkt niet meer zo pijnlijk bewust voorbij de havermout en al die andere dingen die hij wel eet en wij niet, lopen. Ik zal er weer aan wennen dat er een aantal huishoudelijke klusjes niet zomaar al gedaan blijken te zijn. En nog wat later zal ik er ook aan wennen dat er “voorlopig” niet zomaar een zoon achter mij staat die even heel lief zijn hand op mijn schouder legt en begrijpt dat ik hem dan moet knuffelen omdat ik zielsveel van hem houd en zo ontzettend trots op hem ben. En omdat ik daar rustig van word.

Maar voorlopig fladdert het nog steeds wat in mijn maag.